رمان آنلاین نسل سوخته براساس داستان واقعی ( مهران ) قسمت۲۱تا۲۵
سرگذشت واقعی
نویسنده : شهید سیدطاها ایمانی
?قسمت بیست و یکم?
فقط به خاطر تو
اومد بیرون، جدی زل زد توی چشمام.
– تو که هنوز بیداری!؟
هول شدم.
– شب بخیر
و دویدم توی اتاق.
قلبم تند تند می زد.
– عجب شانسی داری تو ، بابا که نماز نمی خونه ، چرا هنوز بیداره؟
این بار بیشتر صبر کردم. نیم ساعت از اذان گذشته بود که خونه ساکت شد. چراغ آشپزخونه هم خاموش شده بود. رفتم دستشویی و وضو گرفتم.
جانمازم رو پهن کردم، ایستادم هنوز دست هام رو بالا نیاورده بودم که سکوت و آرامش خونه من رو گرفت .
دلم دوباره بدجور شکست.
وجودم که از التهاب افتاده بود، تازه جای زخم های پدرم رو بهتر حس می کردم.
رفتم سجده
– خدایا ، توی این چند ماه ،این اولین باره که اینقدر دیر واسه نماز اومدم.
بغضم شکست ?
– من رو می بخشی؟ تازه امروز، روزه هم نیستم، روزه گرفتنم به خاطر تو بود، اما چون خودت گفته بودی به حرمت حرف خودت، حرف پدرم رو گوش کردم. حالا مجبورم تا ۱۵ سالگی صبر کنم.
از جا بلند شدم، با همون چشم های خیس ، دستم رو آوردم بالا
الله اکبر … بسم الله الرحمن الرحیم …
هر شب، قبل از خواب، یه لیوان آب برمی داشتم و یواشکی می بردم توی اتاق، بیدار می شدم و توی اتاق وضو می گرفتم. دور از چشم پدرم توی تاریکی اتاق.
می ترسیدم اگر بفهمه حق نماز خوندن رو هم ازم بگیره.
? .
?قسمت بیست و دوم?
زمانی برای مرد شدن .
از روزه گرفتن منع شده بودم، اما به معنای عقب نشینی نبود.
صبح از جا بلند می شدم، بدون خوردن صبحانه، فقط یه لیوان آب، همین قدر که دیگه روزه نباشم.
و تا افطار لب به چیزی نمی زدم.
خوراکی هایی رو هم که مادرم می داد بین بچه ها تقسیم می کردم.
یک ماه، غذام فقط یک وعده غذایی بود.
برای من اینم تمرین بود،
تمرین نه گفتن،
تمرین محکم شدن،
تمرین کنترل خودم.
بعد از زنگ ورزش، تشنگی به شدت بهم فشار آورد. همون جا ولو شدم روی زمین سرد. معلم ورزش مون اومد بالای سرم
– خوب پاشو برو آب بخور.
دوباره نگام کرد،حس تکان دادن لب هام رو نداشتم.
– چرا روزه گرفتی؟اگر روزه گرفتن برای سن تو بود، خدا از ۱۰ سالگی واجبش می کرد.
یه حسی بهم می گفت الانه که به خاطر ضعف و وضع من، به حریم و حرمت روزه گرفتن و رمضان خدشه وارد بشه.
نمی خواستم سستی و مشکل من در نفی رمضان قدم برداره. سریع از روی زمین بلند شدم.
– آقا اجازه؟ ما قوی تریم یا دخترها؟
خنده اش گرفت?
– آقا، پس چرا خدا به اون ها میگه ۹ سالگی روزه بگیرید، اما ما باید ۱۵ سالگی روزه بگیریم؟ما که قوی تریم.?
خنده اش کور شد. من استاد پرسیدن سوال هایی بودم که همیشه بی جواب می موند. این بار خودم لبخند زدم?
– ما مرد شدیم آقا .
– همچین میگه مرد شدیم آقا،
که انگار رستم دستانه. بزار پشت لبت سبز بشه بعد بگو مرد شدم.
– نه آقا ، ما مرد شدیم . روحانی مسجدمون میگه: اگر مردی به هیکل و یال کوپال و مو و سیبیل بود، شمر هیچی از مردانگی کم نداشت. ما مرد بی ریش و سیبیلم آقا.
فقط بهم نگاه کرد. همون حس بهم می گفت دیگه ادامه نده .
– آقا با اجازه تون تا زنگ نخورده بریم لباس مون رو عوض کنیم ☺️ .
?قسمت بیست و سوم ?
رفیق من می شوی؟ .
هر روز که می گذشت، فاصله بین من و بچه های هم سن و سال خودم بیشتر می شد. همه مون بزرگ تر می شدیم. حرف های اون ها کم کم شکل و بوی دیگه ای به خودش می گرفت و حس و حال من طور دیگه ای می شد.
یه حسی می گفت تو این رفتارها و حرف ها وارد نشو.
می نشستم به نگاه کردن رفتارها و باز هم با همون عقل بچگی، دنبال علت می گشتم و تحلیل می کردم.
فکر من دیگه هم سن خودم نبود و این چیزی بود که اولین بار، توی حرف بقیه متوجهش شدم.
– مهران ۱۰، ۱۵ سال از هم سن و سال های خودش جلوتره. عقلش،
رفتارش و …
رفته بودم کلید اتاق زیراکس رو بدم، که این ها رو بین حرف معلم ها شنیدم. نمی دونستم خوبه یا بد . اما شنیدنش حس تنهایی وجودم رو بیشتر کرد.
بزرگ ترها به من به چشم یه بچه ۱۱ ساله نگاه می کردن و همیشه فقط شنونده حرف هاشون بودم و بین بچه های هم سن و سال خودم هم توی یه گروه سنم باهاشون فاصله داشت توی گروه دیگه ….
حتی نسبت به خواهر و برادرم،حس بزرگ تری رو داشتم که باید ازشون مراقبت می کردم. علی الخصوص در برابر تنش ها و مشکلات توی خونه.
حس یه سپر، که باید سد راه مشکلات اون ها می شد. دلم نمی خواست درد و سختی ای رو که من توی خونه تحمل می کردم، اون ها هم تجربه کنن.
حس تنهایی، بدون همدم بودن ، زیر بار اون همه فشار در وجودم شکل گرفته بود و روز به روز بیشتر می شد?
برنامه اولین شب قدر رو از تلوزیون دیدم. حس قشنگی داشت. شب قدر بعدی منم با مادرم رفتم.
تنها، سمت آقایون، یه گوشه پیدا کردم و نشستم. همه اش به کنار،
دعاها و حرف های قشنگ اون شب، یه طرف.
جوشن کبیر، یه طرف .
اولین جوشن خوانی زندگی من بود.
-#یا_رفیق_من_لا_رفیق_له
یا انیس من لا انیس له
یا عماد من لا عماد له
بغضم ترکید?
– خدایا، من خیلی تنها و بی پناهم. رفیق من میشی؟
? .
قسمت بیست و چهارم ?انتظار ?
توی راه برگشت، توی حال و هوای خودم بودم که یهو مادر صدام کرد.
– خسته شدی؟
سرم رو آوردم بالا – نه ، چطور؟ – آخه چهره ات خیلی گرفته و توی همه
– مامان؟ آدم ها چطور می تونن با خدا رفیق بشن؟ خدا صدای ما رو می شنوه و ما رو می بینه، اما ما نه.
چند لحظه ایستاد.
– چه سوال های سختی می پرسی مادر، نمی دونم والا، همه چیز را همه گان دانند و همه گان هنوز از مادر متولد نشده اند. بعید می دونمم یه روز یکی پیدا بشه جواب همه چیز رو بدونه.
این رو گفت و دوباره راه افتاد. اما من جواب سوالم رو گرفته بودم.
از مادر متولد نشده اند،
و این معنای
” و لم یولد ”
خدا بود.
نا خودآگاه لبخند عمیقی صورتم رو پر کرد
☺️
– خدایا، می خوام باهات رفیق بشم.
می خوام باهات حرف بزنم و صدات رو بشنوم، اما جواب سوال هام رو فقط خودت بلدی. اگر تو بخوای من صدات رو می شنوم.
ده، پانزده قدم جلو تر، مادرم تازه فهمید همراهش نیستم.
برگشت سمتم – چی شد ایستادی؟
و من در حالی که شوق عجیبی وجودم رو پر کرده بود، دویدم سمتش.
هر روز که می گذشت، منتظر شنیدن صدای خدا و جواب خدا بودم و برای اولین بار، توی اون سن، کم کم داشتم طعم شک رو می چشیدم.
هر روز می گذشت و من هر روز منتظر جواب خدا بودم.
? .
?قسمت بیست و پنجم?
حبیب الله
.
گاهی عمق #شک به شدت روی شونه هام سنگینی می کرد. تنها در مسیری که هیچ پاسخگویی نبود. به حدی که گاهی حس می کردم الان ایمانم رو به همه چیز از دست میدم. اون روزها معنای حمله شیاطین رو درک نمی کردم. حمله ای که داشتم زیر ضرباتش خورد می شدم.
آخرین روز رمضان هم تمام شد و صبر اندک من به آخر رسیده بود. شب، همون طور توی جام دراز کشیده بودم، ولی خوابم نمی برد. از این پهلو به اون پهلو شدن هم فایده ای نداشت.
گاهی صدای اذان مسجد تا خونه ما می اومد و امشب، از اون شب ها بود.
اذان صبح رو می دادن و من همچنان دراز کشیده بودم.
۱۰ دقیقه بعد، ۲۰ دقیقه بعد،
و من همچنان غرق فکر،
شک و چراهای مختلف که یهو به خودم اومدم.
– مگه تو کی هستی که منتظر جواب خدایی؟ مگه چقدر بندگی خدا رو کردی که طلبکار شدی؟ پیغمبر خدا دائم العبادت بود. با اون شان و مرتبه بزرگ، بعد از اون همه سختی و تلاش و امتحان،
#حبیب_الله شد.
با عصبانیت از دست خودم از جا بلند شدم. رفتم وضو گرفتم و ایستادم به نماز. نمازم که تموم شد آفتاب طلوع کرده بود. خیلی از خودم خجالت می کشیدم. من با این کوچیکی، نیاز، حقارت، در برابر عظمت و بزرگی خدا قد علم کرده بودم.
رفتم سجده، با کلمات خود قرآن.
– خدایا، این بنده یاغی و طغیان گرت رو ببخش. این بنده ناسپاست رو?
پدرم بر عکس همیشه که روزهای تعطیل حاضر نبود از جاش تکان بخوره، عید فطر حاضر شد ما رو ببره سر مزار پدربزرگ. توی راه هم یه جعبه شیرینی گرفتیم.
شیرینی به دست، بین مزار شهدا می چرخیدم و شیرینی تعارف می کردم که
چشمم گره خورد به عکسش،
نگاهش خیلی زنده بود.
کنار عکس نوشته بودن
– من طلبنی وجدنی و من وجدنی عرفنی و من عرفنی
هر کس که مرا طلب کند می یابد.
هر کس که مرا یافت، می شناسد.
هر کس که مرا شناخت، دوستم می دارد هر کس که دوستم داشت، عاشقم می شود .
هر کس که عاشقم شود، عاشقش می شوم.
و هر کس که عاشقش شوم، او را می کشم.
و هر کس که او را بکشم،خون بهایش بر من واجب است.
و من، خود، خون بهای او هستم. .
ادامه_دارد
برای “آدمها”