رمان آنلاین نسل سوخته براساس داستان واقعی ( مهران ) قسمت ۸۶تا۹۰
سرگذشت واقعی
نویسنده : شهید سیدطاها ایمانی
?قسمت هشتاد و ششم?
دست های خالی
با هر قدمی که برمی داشتم، اونها یک بار، مرگ رو تجربه می کردن. اما من خیالم راحت بود، اگر قرار به رفتن بود، کسی نمی تونست جلوش رو بگیره. اونهایی که دیشب بیدارم کردن و من رو تا اونجا بردن و گم شدن و رفتن ما به اون دشت، هیچ کدوم بی دلیل و حکمت نبود.
چهره آقا رسول از عصبانیت سرخ و برافروخته بود. سرم رو انداختم پایین، هیچ چیزی برای گفتن نداشتم. خوب می دونستم از دید اونها، حسابی گند زدم و کاملا به هر دوشون حق می دادم. اما احدی دیشب و چیزی که بر من گذشته بود رو باور نمی کرد.
آقا رسول با عصبانیت بهم نگاه می کرد. تا اومد چیزی بگه آقا مهدی، من رو محکم گرفت توی بغلش، عمق فاجعه رو تازه اونجا بود که درک کردم. قلبش به حدی تند می زد که حس می کردم، الان قفسه سینه اش از هم می پاشه.
تیمم کرد و ایستاد کنار ماشین و من سوار شدم.
ـ آخر بی شعورهایی روانی
چند لحظه به صادق نگاه کردم و نگاهم برگشت توی دشت.
ایستاده بودن بیرون و با هم حرف می زدن. هوا کاملا روشن شده بود که آقا مهدی سوار شد.
ـ پس شهدا چی؟
نگاهش سنگین توی دشت چرخید.
ـ با توجه به شرایط، ممکنه #میدون_مین باشه. هر چند هیچی معلوم نیست، دست خالی نمیشه بریم جلو. برای در آوردن پیکرها باید زمین رو بکنیم. اگر میدون مین باشه، یعنی زیر این خاک، حسابی آلوده است و زنده موندن ما هم تا اینجا #معجزه. نگران نباش، به بچه های #تفحص، موقعیت اینجا رو خبر میدم.
آقا رسول از پشت سر، گرا می داد و آقا مهدی روی رد چرخ های دیشب، دنده عقب برمی گشت و من با چشم های خیس از اشک، محو تصویری بودم که لحظه به لحظه، محو تر می شد.
? .
?قسمت هشتاد و هفتم?
بچه های شناسایی
بهترین سفر عمرم تمام شده بود.موقع برگشت، چند ساعتی توی #دو_کوهه توقف کردیم. آقا مهدی هم رفت، هم اطلاعات اون منطقه رو بده و هم از دوستانش، و مهمان نوازی اون شب شون تشکر کنه. سنگ تمام گذاشته بودن، ولی سنگ تمام واقعی، جای دیگه بود.
دلم گرفته بود و همین طوری برای خودم راه می رفتم و بین ساختمان ها می چرخیدم، که سر و کله آقا مهدی پیدا شد. بعد از ماجرای اون دشت، خیلی ازش خجالت می کشیدم. با خنده و لنگ زنان اومد طرفم.
– می دونستم اینجا می تونم پیدات کنم.
ـ یه صدام می کردید خودم رو می رسوندم. گوش هام خیلی تیزه.
ـ توی اون دشت که چند بار صدات کردم تا فهمیدی، همچین غرق شده بودی که غریق نجات هم دنبالت می اومد غرق می شد.
ـ شرمنده
بیشتر از قبل، شرمنده و خجالت زده شده بودم.
ـ شرمنده نباش، پیاده نشده بودی محال بود شهدا رو ببینم. توی اون گرگ و میش، نماز می خوندیم و حرکت می کردیم. چشمم دنبال تو می گشت که بهشون افتاد.
و سرش رو انداخت پایین، به زحمت بغضش رو کنترل می کرد. با همون حالت، خندید و زد روی شونه ام.
ـ بچه های شناسایی و اطلاعات عملیات، باید دهن شون قرص باشه. زیر شکنجه، سرشونم که بره، دهن شون باز نمیشه. حالا که زدی به خط و رفتی شناسایی، باید راز دار خوبی هم باشی. و الا تلفات شناسایی رفتن جنابعالی، میشه سر بریده من توسط والدین گرامی.
خنده ام گرفت?
راه افتادیم سمت ماشین.
ـ راستی داشت یادم می رفت، از چه کسی یاد گرفتی از روی آسمون، جهت قبله و طلوع رو پیدا کنی؟
نگاهش کردم. نمی تونستم بگم واقعا اون شب چه خبر بود. فقط لبخند زدم.
ـ بلد نیستم، فقط یه حس بود، یه حس که قبله از اون طرفه .
?قسمت هشتاد و هشتم?
پوستر
اتاق پر بود از #پوستر #فوتبالیست ها و ماشین. منم برای خودم از جنوب، چند تا پوستر خریده بودم. اما دیگه دیوار جا نداشت. چسب رو برداشتم، چشم هام رو بستم و از بین پوسترها، یکی شون رو کشیدم بیرون. دلم نمی خواست حس فوق العاده این سفر، و تمام چیزهایی رو که دیدم بودم و یاد گرفته بودم رو فراموش کنم.
اون روزها، هنوز “#حشمت_الله_امینی” رو درست نمی شناختم. فقط یه پوستر یا یه عکس بود. ایستادم و محو تصویر شدم.
ـ یعنی میشه یه روزی منم مثل شماها انسان بزرگی بشم؟
فردا شب، با خستگی و خوشحالی تمام از سر کار برگشتم. این کار و حرفه رو کامل یاد گرفته بودم و وقتش بود بعد از امتحانات ترم آخر، به فکر یاد گرفتن یه حرفه جدید باشم.
با انرژی تمام، از در اومدم داخل و رفتم سمت کمد که…
باورم نمی شد، گریه ام گرفت، پوسترم پاره شده بود. با ناراحتی و عصبانیت از در اتاق اومدم بیرون.
ـ کی پوستر من رو پاره کرده؟
مامان با تعجب از آشپزخونه اومد بیرون.
ـ کدوم پوستر؟
چرخیدم سمت الهام
ـ من پام رو نگذاشتم اونجا، بیام اون تو، سعید، من رو می زنه.
و نگاهم چرخید روی سعید، که با خنده خاصی بهم نگاه می کرد.
ـ چیه اونطوری نگاه می کنی؟ رفتم سر کمدت چیزی بردارم، دستم گرفت اشتباهی پاره شد.
خون خونم رو می خورد، داشتم از شدت ناراحتی می سوختم.
? .
?قسمت هشتاد و نهم?
کرکر مردی ( ک با اعراب ضمه )
حالم خیلی خراب بود.
– اشتباهی دستت گرفت، پاره شد؟ خودت می تونی چیزی رو که میگی باور کنی؟ اونجایی که چسبونده بودم، محاله اشتباهی دست بخوره پاره بشه. اونم پوستری که رویه ی پلاستیکی داره.
ـ تو که بلدی قاب درست کنی، قاب می گرفتی، می زدیش به دیوار، که دست کسی بهش نگیره.
مامان اومد جلو
ـ خجالت بکش سعید، این عوض عذرخواهی کردنته. پوسترش رو پاره کردی، متلک هم می اندازی؟
ـ کار بدی نکردم که عذرخواهی کنم، می خواست اونجا نچسبونه.
هر لحظه که می گذشت ضربان قلبم شدید تر می شد.
ـ خیلی پر رویی، بی اجازه رفتی سر کمدم. بعد هم زدی پوسترم رو پاره کردی. حالا هم هر چی، هیچی بهت نمیگم و می خوام حرمتت رو نگهدارم بازم…
ـ مثلا حرمت نگه ندار، ببینم می خوای چه غلطی بکنی؟ آره، از عمد پاره کردم. دلم خواست پاره کردم. دوباره هم بچسبونی پاره اش می کنم.
و دو دستی زد تخت سینه ام و هلم داد.
ـ بگو جربزه ندارم از حقم دفاع کنم، گریه کن، بپر بغل مامانت.
از شدت عصبانیت، رگ گردنم می پرید، یقه اش رو گرفتم و کوبیدمش به دیوار و نگهش داشتم.
ـ هر بار اذیت کردی و وسایلم رو داغون کردی،
هیچی بهت نگفتم. فکر نکن اگه کاری به کارت ندارم و نمیزنم لهت کنم، واسه اینه که زورت رو ندارم، یا از تو نصف آدم می ترسم.
بدجور ترسیده بود، سعی کرد هلم بده، لباسش رو از توی مشتم بکشه بیرون، اما عین میخ، چسبیده بود به دیوار. هنوز از شدت خشم می لرزیدم. تا لباسش رو ول کردم، اومد خودش رو کنترل کنه اما بدتر روی سرامیک، فرش زیر پاش سر خورد.
ـ برو هر وقت پشت لبت سبز شد، کرکر مردی بخون.
یه قدم رفتم عقب، مامان ساکت و منتظر و الهام با ترس، دست مامان رو گرفته بود. چشمم که به الهام افتاد، از دیدن این حالتش خجالت کشیدم.
هنوز ملتهب بودم. سعید، رنگ پریده ساکت و توی لاک دفاعی.
همه توی شوک، هیچ کدوم شون، چنین حالتی رو به من ندیده بودن.
جو خونه در حال آرام شدن بود، که پدر از در وارد شد.
? .
.
?قسمت نود?
در برابر چشم
پدر کلید انداخت و در رو باز کرد. کلید به دست، در باز، متعجب خشکش زد و همه با همون شوک برگشتن سمتش.
ـ اینجا چه خبره؟
با گفتن این جمله، سعید یهو به خودش اومد و دوید سمتش.
ـ اشتباهی دستم خورد پوسترش پاره شد، حالا عصبانی شده، می خواد من رو بزنه.
برق از سرم پرید.
ـ نه به خدا، شاهدن، من دست روش…
کیفش رو انداخت و با همه زور، خوابوند توی گوشم.
ـ مرتیکه آشغال، آدم شدی واسه من؟ توی خونه من، زورت رو به رخ می کشی؟ پوسترت؟ مگه با پول خودت خریدی که مال تو باشه که دست رو بقیه بلند می کنی؟
و رفت سمت اتاق، دنبالش دویدم تو، چنگ انداخت و پوستر رو از روی کمد کند و در کمدم رو باز کرد.
ـ بازم خریدی؟ یا همین یکیه؟
رفتم جلوش رو بگیرم.
ـ بابا، غلط کردم. به خدا غلط کردم،
پرتم کرد عقب، رفت سمت تخت. بقیه اش زیر تخت بود، دستش رو می کشید، التماس می کردم.
– تو رو خدا ببخشید، غلط کردم. دیگه از این غلط ها نمی کنم.
مادرم هم به صدا در اومد.
– حمید ولش کن، مهران کاری نکرده. تو رو خدا، از پول تو جیبیش خریده. پوستر شهداست. این کار رو نکن.
و پدرم با همه توانش، پوسترها رو گرفته بود توی دستش و می کشید. که پاره شون کنه. اما لایه پلاستیکی نمی گذاشت.
جلوی چشم های گریان و ملتمس من، چهار تکه شون کرد. گاز رو روشن کرد و انداخت روی شعله های گاز.
پاهام شل شد. محکم افتادم زمین و پوستر شهدا جلوی چشمم می سوخت.
? .
.
ادامه دارد
برای “آدمها”