رمان آنلاین شاهزاده عقیم قسمت ۱۴۱ تا آخر
#شاهزاده_عقیم
#قسمت۱۴۱
. این بدبخت به خاطر این خورجین خودش را به کشتن داد.
رامین خان گفت :
– این خورجین را یددم که پشت مادیان بود و جلال برای سبک کردن بار خود و برای اینکه بتواند زودتر سربالایی را طی کند ، خورجین را به زمین انداخت. حالا مادیان می ترسد دو مرتبه خورجین را پشتش بگذارد
سرور تبسمی کرد و گفت :
– پس در این صورت بهتر است از پولها و جواهراتمان صرف نظر کنیم.
– چرا این کار را بکنیم ؟ آن سیاهی را می بینی ؟ آن ها سوارهای من هستند که عقب من می گردند . یکی از آ«ها خورجین را می آورد
سرور بدون انکه دیگر اعتنایی به خورجین بکند به راه خود ادامه داد و پیشاپیش رامین خان به راه افتاد
در همین موقع سوارانی که دنبال رامین خان آمده بودند ، رسیدند و او دستور داد که خورجین را از میانه راه بردارند و اگر می توانند یکی دو نفر از دره پایین بروند و جسد جلال را پیدا کنند و به خاک بسپارند . سوارها از اسب هایشان پیاده شدند و دو نفر از آنها اسبهایی را که برای سرور و رامین خان آورده بودند به آنها دادند . سرور از شدت ضعف و خونی که از بدنش رفته بود می لرزید و از یکی از آنها خواست که بالا پوش خود را بیرون بیاورد و به او بدهد تا به این ترتیب هم جلوی لرز خود را بگیرد و هم پارگی های لباسش را پنهان کند
راه با سکوت خاصی طی می شد . رامین خان از این که سرور سخن نمی گفت و حرفی نمی زد تعجب می کرد و با خود می گفت :
چطور حتی یک کلمه هم از علیرضا خان نمی پرسد و اسم او را هم نمی آورد ؟ حتما خجالت می کشد .
با این فکر ، خود را به او رساند و با لحن خودمانی گفت :
– دختر عمو ، چرا حرفی نمی زنی و سرگذشت خود را نمی گویی؟
– چه بگویم؟ آنچه را که بر من گذشته است شما بهتر می دانید. همه جا دنبال من آمده اید و از همه چیز خبر دارید.
– درست است. کم و بیش از گرفتاری هایت خبر دارم ، اما انتظار داشتم حال نامزدت را بپرسی. من از یک طرف و او از طرف دیگر دنبال تو راه افتاده ایم ، منتهی بخت با من یاری کرد و من زودتر تو را پیدا کردم. بیچاره علیرضا خان الان در حوالی شیراز عقب تو می گردد.
سرور پوزخندی زد و گفت :
– توی شیراز عقب من می گردد؟
رامین خان متوجه طعنه سرور نشد و گفت :
– بله ، موقعی که از قلعه بیرون آمدیم با هم بودیم. از وسط راه ده دو دسته شدیم . او با یک عده به طرف شیراز رفت و من به این طرف آمدم.
داستانهای نازخاتون, [۱۶٫۰۹٫۱۸ ۱۹:۵۸]
#شاهزاده_عقیم
#قسمت۱۴۲
سرور با همان لحن گفت :
– حتما راه و مقصد را هم علیرضا خان تعیین کرد
رامین خان به سادگی گفت :
– بله او پیشنهاد کرد که من این طرف بیایم.
سرور خنده ی بلندی کرد و گفت :
– پسر عمو ، علیرضا خان دنبال من نرفته. او مقصد و مقصودی داشته و حالا هم به آن رسیده است
رامین خان متوجه موضوع نبود و به حال اعتراض گفت :
– چه می گویی دختر عمو؟ بیچاره علیرضا خان از غیبت تو نزدیک بود دیوانه شود ، چه مقصودی غیر از یافتن تو داشته ؟ بیچاره با آن زخم های مهلک و حال بیمار خود را در به در کوه و بیابان کرد تا تو را پیدا کند
باز هم قهقهه سرور سخن رامین خان را قطع کرد :
– چقدر ساده هستی و چه دفاعی از علیرضا خان می کنی. مگر از قضایا خبر نداری و نمی دانی که زن حاکم شیراز دین و دل علیرضا خان را ربوده است ؟ او به سراغ معضوقه شیرازی خود رفته و حتما او را پیدا کرده است و قطعا هیچ تمایلی به پیدا کردن من ندارد و غیبت مرا برای خودش نعمت بزرگی دانسته است.
رامین خان به یاد شایعاتی که از گوشه و کنار و از زیبان بی بی شنیده بود افتاد و علت فرار سرور برایش کم کم روشن شد.پیش خود گفت این دختر باهوش بهتر از من از قضیه خبر دارد.آیا سزاوار است با او همزبانی کنم و در بیرون کردن عشق علیرضا خان از دلش کمک کنم؟تا وقتی محبت علیرضا خان در دل اوست قطعا بمن جز با نظر برادری نگاه نمیکند الان بهترین موقع برای اینکار است.
بشدت تحت تاثیر این خیالات قرار گرفت و دهانش باز شده بود که شمه ای از بیوفایی علیرضا خان و صحبتهایی که د راطراف او شایع شده بود بگوید که ناگهان بخود آمد و بی اختیار عنان اسب را بطرف راست کشید و خود را از سرور که دور کرد و در دل گفت به این ترتیب من چه فرقی با آن مرد جانی و خائن که چند دقیقه قبل به کیفر اعمال خود رسید دارم؟نه هرگز اینکار را نمیکنم این پستی و بی شرافتی از من ساخته نیست.تا بحال سرور را دوست داشته ام و به زبان نیاورده ام باز هم دوست خواهم داشت اما پیش خودم و در قلب خودم.
سرور در حالیکه به افق خیره شده بود گفت:ممکن است علاقه به پیدا شدن من داشته باشد اما نه بخاطر عشقی که بمن دارد بلکه ملاحظه ابروی خود را کرده است و فکر میکند با رفتن من به حیثیت خانوادگیش لطمه وارد میشود.تو هم پسر عمو در فکر این نباش که مرا به قلعه بازگردانی. من تصمیم خود را گرفته ام و دیگر مراجعت نخواهم کرد.
-چطور؟چرا؟مگر خدای ناخواسته عقل از سرت پریده؟
-نه عقلم سر جای خودش است و همه چیز را هم میفهمم اما نمیخواهم مراجعت کنم نمیخواهم چشمم به چشم علیرضا خان بیفتد.
رامین با لهجه ای که خشونت از آن آشکار بود گفت:نمیخواهی مراجعت کنی که با این قبیل حوادث خطرناک و ننگین دست به گریبان باشی؟هیچ فکر نمیکنی که اگر امروز این ماجراها به این شکل پیش نمیرفت چه میشد؟راست است که تو دختر شجاعی هستی و میتوانی خوب از خود دفاع کنی و امروز هم تو مرا از مرگ نجات دادی ولی آدم همیشه شانس نمی آورد.
سرور از حرف رامین خان بیاد حادثه شب قبل افتاد و سرش را زیر انداخت و قلبا حق را بجانب او داد ولی در جواب گفت:آن شخص خبیث کشته شده من به گوشه ای میروم که هیچکس مرا نبیند.در نقطه ای دوردست منزوی میشوم و خودم را پنهان میکنم.شما میتوانید برای پیدا کردن چنین جایی بمن کمک کنید ولی شرطش این است که از محل من با علیرضا خان صحبتی نکنید و بگذارید مرا فراموش کند.
-این حرفها را فراموش کن یک دختر جوان نمیتواند در عنفوان شباب گوشه گیری کند نگاه کن به محلی که سوارهای ما هستند نزدیک شدیم یک زن و یک مرد هم آنجا بودند که من نشناختم و گویا تو آنها را میشناسی.این پیرزن کیست که هر چه او را تکان دادیم از خواب بیدار نشد.
اسم پیرزن سرور را به عالم خود برگرداند و با اکراه محسوسی گفت:شما هم او را دیدید همین عفریته باعث و بانی همه گرفتاریهای من شده.
سرور در چند جمله ملیحه را به رامین خان معرفی کرد بطوری رامین خان با همه صبر و تحملی که داشت پیش خود گفت:با دستهای خودم او را خفه میکنم.
زیر سایه درختهای بید پنج شش نفر از سوارها دور حبیب جمع شده بودند.جوان بیچاره که د رحال احتضار بود چشمهایش را به صحرا دوخته بود و حالت انتظار شدید از چهره اش پیدا بود.او زودتر از همه متوجه مراجعت رامین خان و سرور شد و اهی کشید.با حرکت سر و دست به اطرافیان اشاره کرد که میخواهد با سرور حرف بزند.
داستانهای نازخاتون, [۱۶٫۰۹٫۱۸ ۱۹:۵۸]
#شاهزاده_عقیم
#قسمت۱۴۳
.
پیغامش را به سرور رساندند.سرور به اتفاق رامین خان به بالین او آمد و از دیدن قیافه رنگ پریده و چشمان از حال رفته مجروح که به خاطر او زخمی شده و به چنگال مرگ افتاده بود اشک در چشمهایش حلقه زد.حبیب همه نیروی خود را جمع کرد و به اختصار موضوع برداشتن پولها و جواهرها را گفت و افزود:آنها را برداشتم که همه داراییت به دست این خیانتکاران نیفتد.حالا هم همه دارایی من به اضافه پول و جواهرها به دست محمد سپرده شده.
محمد بالای سر حبیب نشسته بود و اشک میریخت.او خورجین کوچکی را جلوی پای سرور گذاشت و حبیب آخرین نفسهای خود را کشید.
سرور از دیدن این منظره بی نهایت متاثر شده بود و مثل ابر بهار اشک میریخت و با خود میگفت:همه این مصیبتها حاصل بی فکری من است.من این جوان بیچاره را به کشتن دادم .خدایا چه کنم؟چرا باید از قلعه بیرون می آمدم؟چرا باید گول این پیرزن مکار را میخوردم؟چرا باید آن مرد جانی و خیانتکار را از زندان آزاد میکردم؟چرا باید بخاطر خیات علیرضا خان چنین کارهایی میکردم و این جوان بیگناه را به چنگال مرگ سپردم؟
این چراها مغز خسته و جسم مجروح او را آزار میداد.یادآوری پیرزن افسونگر خونش را به جوش آورد.نگاهی به آن طرف که ملیحه افتاده بود انداخت و دید چند نفر دورش را گرفته اند.به گذشته اندیشید و دید ملیحه بیش از همه مقصر است.نگاه دیگری به جسد حبیب انداخت و خونش به جوش آمد.اشکهایی که روی چهره اش میغلتیدند با دست پاک کرد و با عزمی راسخ راه افتاد.تصمیم گرفته بود با خنجرش سینه پیرزن بدجنس را بشکافد و انتقام خون حبیب را بگیرد.
ملیحه از خواب بیدار شده و با قیافه کریه و بد منظرش که در آن موقع صد برار هم بد ترکیب تر شده بود د رمیان مردان نشسته بود و قاه قاه میخندید و حرکات عجیب و تهوع آوری میکرد و حرفهای رکیک و مبتذلی میزد که برای زنی به آن سن و سال خیلی ناهنجار و زننده بود و متعاقب هر حرکتی با صدای بلند میخندید.سرور فکر کرد ملیحه با این کارها میخواهد از مجازاتی که در انتظارش است فرار کند اما وقتی نزدیکتر شد چنان اعمال غیر عادی و عجیبی از او دید که بلافاصله متوجه شد.ملیحه عقلش را از دست داده است.با نفرت روی خود را برگرداند و زیر لب گفت ایا میشود یک زن دیوانه و سفیه را که به این صورت در آمده است به انتقام اعمال سابقش کشت؟او دیگر آدم عاقلی نیست که بتوان از او مواخذه کرد.
روز بعد رامین خان و سرور بهمراهی سواران در راه قلعه و منزل خود بودند.
حبیب بیچاره را که فدای جوانمردی و مهمان نوازی خود شده بود در ده خودش به خاک سپردند و ملیحه را با دادن مبلغی پول به یکی از اهالی ده در همانجا باقی گذاشتند و سفارش کردند که اگر بهبود یافت خرج راهی به او بدهند و به هر جا که میخواهد برود روانه اش کنند و او از ان روز وسیله تفریح و خنده کودکان ده شد.
علیرضا خان در ان نقب تاریک نگاهی به اطراف انداخت.چشمش جایی را نمیدید.فهمید که راه را عوضی آمده است.مجبور شد برگردد ولی کمی که پیش رفت متوجه شد جلو رفتن در آن نقب باریک برای او امکان پذیر نیست.کف دستها و سر زانوهایش مجروح شده بودند و چون احساس کرد که دیگر نمیتواند جلو برود متوقف شد و به فکر افتاد بی جهت این نقب را نزده اند و قطعا راه خروجی دارد.یک بار دیگر به عقب برگشت و باز به انتهای نقب رسید و مقابل دیوارهای سنگی با دقت بیشتری شروع به جستجو کرد و با دست این طرف و ان طرف را گشت ناگهان مثل اینکه زندگی تازه ای پیدا کرده باشد از خوشحالی فریاد کشید.بالای دیوار در جایی که دست به زحمت به آن میرسید سوراخی پیدا کرد که دسترسی به آن آسان نبود.خنجرش را از کمر بیرون کشید و دیوارهای اطراف را کند و چند جای پا برای خود درست کرد و از دیوار بالا رفت و خود را مقابل سوراخی که مثل راه آب بزرگی بود رساند.بعد مثل آدمی که عمر دوباره ای پیدا کرده باشد نفس راحتی کشید وبرای
رفع خستگی، کمی آنجا نشست. از این معبر باریک، دیگر نمی شد ایستاده حرکت کرد و همه جا باید روی زمین می خزید.
زمین خیس و مرطوب و هوای خفه بیش از اندازه اذیتش می کردند،ولی چاره ای نبود. باید پیش می رفت. هر قدر جلوتر می رفت، راه سرازیرتر و رطوبت زمین بییشتر می شد تا جایی که کاملاً به آب رسید. قدم به قدم آب زیادتر می شد و بالاخره تا زانوهایش را آب گرفت. پیش خود گفت:
« این طور که معلوم است دارم به طرف رودخانه می روم. باید خودم را برای شنا آماده کنم.»
داستانهای نازخاتون, [۱۶٫۰۹٫۱۸ ۱۹:۵۹]
#شاهزاده_عقیم
#قسمت۱۴۴
باز هم آب زیادتر می شد، ولی هر قدر بیشتر می رفت ظلمت و تاریکی کمتر می شد، ولی هر قدر بیشتر میرفت ظلمت و تاریکی کمتر می شد تا جایی که یک دایره نورانی بزرگ را در چند قدمی خود دید. با زحمتی طاقت فرسا در آن آب سرد و کشنده پیش رفت و خود را در ان دایره نورانی که مژده نجات او بود، رساند. قرص ماه بود که درست بالای چاهی قرار گرفت وروشنایی خود را داخل چاه انداخته بود. بالا رفتن ازچاه هم با هزار زحمت و مرارت صورت گرفت.
با تن خسته و مجروح و لباسهای پاره ای که آب از آنها می چکید، پایش به زمین رسید. نمی دانست آنجا کجاست. یک زمین زراعتی که محصول آن را چیده و درو کرده بودند. چند درخت این طرف و آن طرف شاخه های خود را به دست باد سپرده بودندو خم و راست می شدند. از دور چشمش به سیاهی چند خانه افتاد که سایه های دراز خود را روی زمین انداخته بودند و به نظر می رسید او را به طرف خود می خوانند. با خود گفت:
« هر چه باشد اینجا کسانی پیدا می شوند که مرا راهنمایی کنند. بروم ببینم چه می شود.»
به طرف کلبه های روستایی که در فاصله کمی بودند به راه افتاد. در چند قدمی خانه چند سگ قوی هیکل که تا به حال سر و صدایی نداشتند به پیشوازش آمدند و در چند لحظه سر و صدای عجیبی به را انداختند.
آن قدر خسته بود که قدرت برداشتن سنگی از زمین و دور کردن سگها را نداشت. یی از سگها که از سایرین سمج تر بود، خود را به او رساند و پایش را به شدت گاز گرفت.
مردی که یک تنه با چند نفر مقابله می کرد و شیر و پلنگ را به بازی می گرفت، حالا بقدری بی حال و کوفته بود که به جای ادب کردن سگ، فریادی از درد کشید و با صدای بلند از صاحب کلبه کمک خواست. یک لحظه بعد صدایی در پاسخ به او آمد که با کمال بی میلی و اوقات تلخی می گفت:
ـ کی هستی؟ چه کار داری؟
ـ آدمی غریبم و راه را نمی دانم. بیا جلو راه را به من نشان بده و این سگها را دور کن.
علیرضا خان نفهمید چطور شد که بلافاصله هیاهویی برپا شد و از میان هیاهو و جار و جنجال، چند مرتبه اسم خود را شنید و دید که سه چهار نفر بسرعت می دوند و به طرف او می آیند. به چند قدمی که رسیدند، آدمهای خود را شناخت. آنکه از همه جلوتر بود فریاد زد:
ـ خان! اینجا چه می کنید؟
علیرضلخان از شنیدن صدا و دیدن روی آشنا مثل غریقی که به ساحل نجات رسیده باشد، نفس بلند و راحتی کشید و قبل از هر چیز با همان لحن شوخی و خونسرد همیشگی که با منتهای لطف و محبت با زیر دستانش رفتار می کرد گفت:
ـ حالا موقع توضیح دادن نیست. بگویید خوراکی چه دارید که دلم دارد از گرسنگی مالش میرود زود باشید هر چه پیدا میشود برایم بیاورید.
و پشت سر این قهقهه بلندی سر داد. اهالی ده که از حرفهای مهمانان خود با تازه وارد فهمیدند او ایلخانی بزرگ است، بسرعت درصدد تهیه وسایل راحتی او بر آمدند. طولی نکشید که سفر بزرگی گسترده شد و انواع خوراکی هایی را که حاضر بود جلوی علیرضا خان گذاشتند. او که دائماً به فکر وعده خود با نگین بود برای چندم از مراد، یکی از نوکرهایش، پرسید:
ـ گفتی تا شهر چقدر راه است؟
ـ عرض کردم بیش از یک ساعت بیشتر راهنیست.
ـ چقدر از شب می گذرد . آیا می تونم حالا بع شهر برویم؟
ـ مدتهاست که شب از نیمه گذشته و تا آفتاب طلوع نکند دروازه ها را نمی گشایند. ما هم مرغ نیستیم که پرواز کنیم و داخل شهر شویم.
ـ من اگز بخواهم وارد شهر شوم هیچ چیز قادر نیست جلویم را بگیرد.
در این موقع صاحبخانه مرغ بریانی را جلوب علیرضاخان گذاشت و او با اشتهای کامل روع به خوردن کرد. چند دقیقه بعد که نه در سره لقمه ای ماندو نه در کوزه دوغی، از جا برخاست و رو به نوکر هایش کرد و گفت:
ـ خوب، حالا من می توانم حرف بزنم و به حرفهای شما هم گوش کنم. قبل از هر کار یکی از شماها لباس خود را با من عوض کند که من در این لناس خیلی ناراحتم.
خدامراد پیرمرد با محبتی که علیرضاخان را از بچگی بزرگ کرده بود، همین که چشمش به زخمهای تن او افتاد، طاقتش طاق شد و به گریه افتاد. جلو آمد و گفت:
ـ خان! تورا به روح پدرت قسم میدهم بگو ببینم چه به سر خودت آورده ای. این چه وضعی است؟ از لباسهایت معلوم می شود که نزاع بزرگی کرده و مجروح شده ای . بخدا ما تو را دوست دایم. تو همه چیز ما هستی. بعد از خدا چشم امیدمان به توست. از پریشب تا به حال ما صد دفعه وردهو زنده شده ایم. هیچ نم یپرسی ما اینجا چه می کنیم؟ دیروز از صبح در شهر می گفتند که شما را کشته اند. بعضی ها می گفتند علیرضا خان را دست بسته به دیوانخانه برده و زندانی کرده اند. میزبان بیچاره ما که پریشب همراه شما آمد و تنها برگشت او را بکشیم. از وقتی این حرفها را شنیدیم، همه اطراف را گشتیم. حالا هم با این وضع پیدایشان می شود. آخر چه اوضاعی است؟ من که سر در نمی آورم. چطور شده که یکباره این قدر عوض
شده ای؟ تو را به خدا هر کار که تا به حال کرده ای بس است.
داستانهای نازخاتون, [۱۶٫۰۹٫۱۸ ۲۰:۰۰]
#شاهزاده_عقیم
#قسمت۱۴۵
بیا برگردیم و به سرخانه و زندگیمان برویم. اگر عقب سرور می گردی که سرور این طور پیدا نمی شود. اگر خواست خدا باشد دو مرتبه بر می گردد . ما همه او را می شناسیم. او دختر عاقل و شیردلی است و غیبت او دغدغه ای ندارد.
علیررضا خان که تا به حال به احترام خدا مراد که لله و مربی او بود به سخنانش گوش می کرد، وقتی دید حرفهایش تمامی ندارد با خشونت حرفش را قطع کرد و گفت:
ـ تمام نشد؟ چقدر پرچانه هستی. راست گفته اند وقتی آدم پیر می شود. تو به این کارها چه کار داری؟ من تکلیف خودم را بهتر می فهمم و قیم لازم ندارم. اگر یکبار دیگر از این فضولی ها بکنب حقّت را کف دستت می گذارم.
پیرمرد بیچاره که علیرضا خان را مثل فرزندش دوست داش و تا به حال سخن تلخی از او نشنیده بود، دست و پای خود را جمع کرد و در حالی که می لرزید و اشک می ریخت، زانوهایش تا خورد و روی زمین نشست و با کلماتی بریده بریده گفت:
ـ از آن موقع که شما زبان باز کردی تو را روی زانوی خودم بزرگ کردم و رسم و راه زندگی را آن طور که پدر بزرگوارت دستور داده بود و می خواست به تو آموختم و دقیقه ای از خدمتت فرو گذار نکردم.
علیرضا خان که ازمشاهده حال خدا مراد متاثر و شرمنده شده و سرش را زیر انداخته بود، بی اختیار دستش را دراز کرد و باروی خدا راد را گرفتو او را از زمین بلند کرد. سپس سرش را روی شانه پیرمرد گذاشت و های های شروع به گریستن کرد و سپس گفت:
ـ خدا مراد مرا ببخش. نمی دانی در قلب من چه می گذرد و من چه شب و روزی دارم. آیا تا امشب متوجه تغییر حال من نشده بودی؟
ـ چرا آقا حدس هایی می زدم، ولی از همه بدتر نیش زبان مردم است. دشمنان هزار حرف نا مربوط می زنند و دوستان خون دل می خوردند.
ـ مثلاً چه می گویند؟ چرا واضع حرف نمی زنی؟ چرا ملاحظه می کنی؟
ـ ملاحظه نمی کنم. اصلاً چرا پنهان کنم؟ از آن وقت که حاکم برای شکار به ایل ما آمد و رگشت شما عوض شده اید.مردم می گویند مشاعر خان مختل شده. اما من که شما را بزرگ کرده ام و از عقل و هوشتان خبر دارم، چطو راین اراجیفرا باور کنم؟ آقا جان! شما را به خدا به من بگوئید این چه حال و وضعی است؟ یک کلمه به من بگوئید مردم دروغ می گویند و شما هیچ چیزتان نیست تا من خیالم راحت شود و از این بعد توی دهن هر کسی که پشت سر شما مهمل می بافد بزنم.
علیرضاخان با لحنی قاطع و الفاظی شمرده گفت:
-خدامراد بدبختانه مردم اشتباه نمی کنند و خود من می فهمم که د حالم تغییری حاصل شده است.هر کار می کنم نمی توانم خود را خلاص کنم.این گرفتاری بدتر از تار عنکبوتی است که به دور پشه ای بتند. روز به روز این دام محکم تر می شود و من در آن میان دست و پا می زنم و جان می کنم و راه خلاصی پیدا نمی کنم.
خدامراد که با چشمهای سرخ و اشک آلود و با تعجب به دهان اربابش خیره شده بود وقتی دید او ساکت است گفت:
-جرا حرفتان را تمام نمی کنید؟حالا نوبت من است که بگویم شما را بخدا واضح تر حرف بزنید.این چه جور گرفتاری است؟
-خدامراد گرفتاری من عشق است.نمی دانم تو می دانی عشق چیست یا نه؟ بله عاشق شده ام آن هم یک عشق لعنتی و آزار دهنده که مرا والا و سرگردان کرده است و مردم هر چه می گویند راست می گویند.
برخلاف انتظار علیرضاخان خدامراد از سخنان او تعجب نکرد و با ملایمت گفت:
داستانهای نازخاتون, [۱۷٫۰۹٫۱۸ ۱۸:۴۰]
#شاهزاده_عقیم
#قسمت۱۴۶
فرزندم جوان را نمی شود از عشق منع کرد. صبر داشه باش و به خدا توکل کن .محبوب تو هم پیدا خواهد شد .من نمی دانم کدام حرامزاده ای این دختر را در به در بیابانها کرد ولی من در عقیده خود پا برجا هستم و مطمئنم که سرور جز شما کسی را دوست ندارد.
علیرضاخان اه بلندی کشید و گفت:
-چه می گویی؟ من مجبورم حقیقت تلخی را به تو بگویم که تا به حال به کسی نگفته ام .آن سرور بیچاره مرا از جان و دل دوست دارد و برای این خود را مفقود الاثر کرده که فهمیده من عاشق زن دیگری هستم.
-عجب!این کیست که شما را گرفتار کرده و وصل او را محال می دانید؟ نکند شایعا درست باشند و زن شیرازی حاکم شما را گرفتار کرده است؟ نه نه حتما این طور نیست.
-بدبختانه همین طور است .حالا دیدی حق دارم این طور اشفته باشم خدامرا!من همیشه به چشم احترام به تو نگریسته ام و حرفها و نصیحت ایت را از جان و دل پذیرفته اما اکنون کارم از این چیزها گذشته و طشت رسوائیم از بام افتاده .اری من نگین زن حاکم را دوست دارم و امشب هم باید نزد او می رفتم که گرفتاریهایی مانع شد.حالا هر فکری می خواهی بکن.
بعد هم ناگهان از جا بلند شد و ادامه داد.
-من باید الان به شهر بروم .تو مختاری که بیای با نیایی .دستور بده برایم اسبی آماده کنند و یکی از نوکرها هم باید با من بیاید.
برود.حالا که کار به اینجا رسیده است هر چه باداباد .خودم با او خواهم رفت.
یک ساعت بعد صدای پای سوارانی که چهار نعل به طرف شیراز ی تاختند سکوت مطلق شب را در هم شکست.
نگین کنار استخر روی نیمکت نشسته بود و به جریان ملایم آب گوش می داد و بیحوصلگی و اضطراب از قیافه اش می باررید.همه حوادث هفته گذشته را یکی یکی مرور کرد و سپس به ملاقات عجیبش با علیرضاخان رسید و خیال او چنان همه وجودش را پر کرد که همه چیز را از یاد برد.هنگامی که همه اهل عمارت به خواب رفتند برای دیدن علیرضاخان به باغ آمد و منتظر ماند. از صبح آن روز با مهارت خاصی شاهزاده را ترفیب کرده بود که شب را نزد شمس افاق بماند .
شمس آفاق وقتی این خبر را شنید سوءن شدیدی در دل حس کرد و بلافاصله خود را به اتاق محترم رساند.پشت در اتاق صدای محترم را شنید که داشت با اب و تاب با کس دیگرری حرف می زد و تملقش را می گفت. هر چه گوش داد از حرفهای آنها سر در نیاورد سرانجام محترم را صدا زد.
محترم ب شتاب بیرون آمد و گفت:
-بیگم چه فرمایشی دارند؟
-با تو کار دارم.
-الان نمی شود. شما به اتاقتان بروید خودم می آیم.
در همین حال شمس آفاق از تصور این که محترم به او دروغ می کوید آتش گرفت و بر سر او فریاد زد:
-این زن که بود و با تو چه کار داشت؟ یعنی من نبید بفهمم در خانه من چه می گذرد؟ تقصیر من است که همه جور به تو اعتماد کرده ام.
-تند نرو دخترجان .من هر چه می کنم به خاطر توست.این قدر هم داد و فریاد نکن .نکند می خواهی اهل شهر را بکشی اینجا ؟ مرا بگو که پیه همه جور بی آبرویی را به تنم می مالم که تو مقصود برسی .این هم مزد زحماتم.
-زبان بازی نکن محترم .این زن که بود اینجا چه کار داشت؟
-این زن اقدس دایه وهاب بود.
-تو با دایه وهاب چه کار داری؟
-من همه این کارها را به خاطر تو می کنم .من که خبال ندارم زن فرخ میرزا بشوم و هوو هم ندارم که دلم بسوزد .می خواهم شر ای دختره بی سرو پا را ازسر تو کوتاه کنم. همه محبوبیت ا به خاطر این بچه است.
تا این هست هیچ کاری فایده ندارد.حالا که دیگر می خندد وبازی هم می کند و حسابی دل شاهزاده برده. حالا فهمیدی می خواهم چه بکنم؟ من غیر از خوبی تو هیچ منظوری ندارم .حالابگو با من چه کار داشتی؟
-خبر آورده اند که فرخ میرزا امشب را اینجا می گذارند.هر چه سعی کردم علت را بفهمم عقلم به جایی نرسید.
-اگر از من می پرسی نگین او را وادار به این کار کرده.
-خودم هم حدس می زنم ولی چرا؟
-چون این روزها آن مردک به شیراز آمده و خبر دارم که حتی دیشب هم در باغ بوده و مطمئن هستم که امشب هم می اید .برای همین نگین خانم شوهر تو را درک کرده. اگر زرنگی کنیم می توانیم سربزنگاه مچ آن ها را بگیریم.
-پس امشب عاشق و معشوق را کت بسته تحویل حاکم می دهم. دیشب که موفق نشدم.
-اقدس دایه وهاب می گفت که نگین از پنجره اتاق داخل شده و به هوای این که او خواب است بچه را برداشته و به اتاقش رفته و خودش را به خواب زده. هر کس دیگری هم جای فرخ میرزا بود گول می خورد.
-خود اقدس این حرفها را به تو زد؟ معلوم می شود زن به درد بخوری است.
-بله کمی صبر داشته باش و ببین ه چه بلایی سر این دختر و خاله عتیقه اش بیاورم.
-من همین امشب حسابم را با او تسویه می کنم .دیگر طاقتم تمام شده حواست را جمع کن که سر بزنگاه مچ آنها را بگیریم.
تکلیف بچه چه می شود؟ همین طور بماند و اسباب سیاه بختی تو شود؟
-گور پدر بچه .من یک ذره هم به این مرد علاقه ندار که سفیدبخت باشم فقط می خواهم این دختر را آتش بزنم .
داستانهای نازخاتون, [۱۷٫۰۹٫۱۸ ۱۸:۴۱]
#شاهزاده_عقیم
#قسمت۱۴۷
وقتی راز او و معشوقه اش فاش شده می توانیم به شاهزاده بگوییم که بچه مال او نیست و او هم باور می کند. امشب دلم خیلی روشن است و فکر می کنم تلافی همه بدبختی های گذشته را در بیاورم.
ساعتی از شب گذشته بود که فرخ میرزا به عمارت شمس آفاق آمد شمس آفاق تا جایی مه توانست تملق گفت و دبری مرد و هنگامی که شاهزاده را کاملا آماده دید گفت:
-حضرت والا اگر دیشب تضادفی پیش نمی آمد مناظر جالبی می دیدید.
-چه منظره ای ؟ من که همه باغ را گشتم و جز منوجهر میرزا و ناصرمیرزا کسی را ندیدم.
-اگر به کنیز خود اجازه بدهید امشب شما را به تماشای منظره ای می برم که واقعا برایتان جالب خواهد بود.
-زود بگو چه می دانی و چه شنیده ای؟
-خیلی چیزها شنیده ام که قابل عرض نیستند و حضرت والا باید خودشان ملاحظه بفرمایند.
شاهزاده با خشم از جا بلند شد و گفت:
-راه بیفت.من برای دیدن و تماشاکردن حاضرم.
شمس آفاق به دامان او آویخت و گفت:
-قول بدهید که خشمگین نمی شوید. کمی صبر داشته باشید.موقعش که شد عرض می کنم .وگرنه میرغضب را هم که صدا کنید حرف نخواهم زد.
شاهزاده نشست و شمس آفاق به پذیرایی پرداخت.پاسی از شب نگذشته بود که محترم از پشت پنجره آفاق اشاره کرد.دل شمس آفاق از خوشحالی به تپش افتاد و به شاهزاده گفت:اگر حضرت والا میل داشته باشند میتوانیم گردشی در باغ بکنیم.ضمنا اجازه بفرمایید د رهر جا که من تعیین میکنم توقف بفرمایید و منتظر نتیجه کار بشوید.
-قبول دارم.
هر دو براه افتادند و از حاشیه گلها و سایه درختها بطرف استخر رفتند در کنار استخر که گهگاه صدای قورباغه ها سکوت شب را میشکست نگین در خود فرو رفته بود و بجز عکس ماه که در استخر مقابل افتاده بود چیزی را نمیدید.کمی دورتر شاهزاده و شمس آفاق پشت درختانی پنهان شده بودند و زانوهای هر دو میلرزید.فرخ میرزا متوجه شده بود که منظور شمس آفاق چیست.از شدت علاقه ای که به نگین داشت باور نمیکرد که او با مرد دیگری سر و سری داشته باشد و اگر چنین چیزی را میفهمید قطعا حکم به قتل او میداد.
دقایق کند میگذشتند و شمس آفاق داشت از شدت اضطراب خفه میشد.ساعتی گذشت و کسی پیدا نشد.هر قدر بیشتر میگذشت و اتفاق تازه ای نمی افتاد بر اضطراب شمس آفاق و بر عکس او بر شادمانی شاهزاده افزوده میشد و اگر ملاحظه فهمیدن نگین نبود همان جا به شمس آفاق اعتراض میکرد.پاسی از نیمه شب گذشت و باز هم کسی نیامد.
فرخ میرزا که دیگر حوصله اش سر رفته بود در عین حال که دلش میخواست بداند نگین چرا آنوقت شب بیرون عمارت است از اینکه حرفهای شمس آفاق دروغ از کار در آمده بود قند توی دلش اب میکردند.شاهزاده دستش را از دست او بیرون کشید و بطرف نگین براه افتاد.
یکبار دیگر هوش ذاتی نگین به دادش رسید و همینکه سایه فرخ میرزا را در آب دید طوری که صدایش به او برسد بدون اینکه کمترین تغییری در حالتش بدهد با لحنی جانسوز که دل سنگ را آب میکرد شروع به راز و نیاز کرد و از خواست که فرزند یکی یکدانه و شوهر گرامیش را از شر دشمنان در امان بدارد.شاهزاده از شنیدن مناجات نگین اشک از چشمانش جاری شد.کمی به اطراف نگاه کرد و جز خود کسی را آنجا ندید.نگین سرش را روی نیمکت گذاشت و شروع به گریه کرد و چنان در ایفای نقش خود مهارت به خرج داد که دل فرخ میرزا به درد آمد.این راز و نیاز یکباره کار شاهزاده را ساخت و طاقت او را تمام کرد.با قلبی لرزان پیش رفت و از پشت سر دستش را روی شانه او گذاشت و با صدایی سرشار از عشق و محبت پرسید:نگین!با چه کسی صحبت میکنی؟
نگین با صدای شاهزاده از جا جست اشکهایش را پاک کرد و گفت:حضرت والا!شما اینجا تشریف دارید؟فکر میکردم در عمارت شمس آفاق باشید ایا خیلی وقت است اینجا هستید؟
فرخ میرزا پهلوی او نشست و دستهایش را محکم در دستهای خود گرفت و گفت:بله ساعتی است که اینجا هستم و حرفهای تو را میشنوم.بمن بگو از چه کسی شکایت داری و آنهایی که میخواهند تو را از من و بچه ات جدا کنند چه کسانی هستند؟
-حضرت والا نمیخواستم با حرفهایم خاطرتان را مکدر کنم.هر چه کردم خوابم نیامد.سرم هم بشدت درد میکرد گفتم به باغ بیایم و کمی با خود خلوت کنم.هیچ نمیدانستم سعادت ملاقات با شما نصیبم میشود.
داستانهای نازخاتون, [۱۷٫۰۹٫۱۸ ۱۸:۴۲]
#شاهزاده_عقیم
#قسمت۱۴۸
بیخوابی و سردرد تو حتما برای این است که امشب تنها مانده ای.خودت اصرار کردی نزد شمس آفاق بروم وگرنه من تمایلی برای اینکار نداشتم.
نگین سرش را پایین انداخت و گفت:من هیچوقت این جسارت را ندارم که برای حضرت والا تکلیف تعیین کنم اما برای اینکه کسی در جوانمردی شما تردید نکند و اطرافیان نگویند که من تمام وقت حضرت والا را بخود اختصاص داده ام استدعا کردم به عمارت بیگم تشریف ببرید.گرچه من قابل نیستم درباره بیگم عرض کنم ولی ایشان بهترین زنی هستند که من وصفشان را شنیده ام.خداوند به ایشان طول عمر عنایت کند.
از این صحبت فرخ میرزا بیاد شمس آفاق و وسوسه یک ساعت قبل او افتاد در دل گفت چقدر این دختر خوش قلب و ساده و مهربان است که نسبت به دشمن خونی خود این عقیده را دارد.هیچ خبر ندارد که چه نسبتهایی به او میدهند.
و گفت:چقدر ساده دل و بی تجربه ای.برخیز برویم.من امشب خیلی خسته شده ام.
نگین عمدا شاهزاده را از مسیری برد که حدس میزد شمس آفاق پشت درختها پنهان شده باشد.شمس آفاق از محبت فرخ میرزا به نگین سر در نمی اورد.میدید که شاهزاده دست زیر بازوی او گرفته و دست در دست هم طرف عمارت میروند.او هر منظره دیگری میدید تا این حد تعجب نمیکرد.خودش هم نمیدانست چه مدت در آن حال بوده است فقط وقتی بخود آمد که محترم را بالای سر خود دید که داشت شقیقه هایش را مالش میداد.
-محترم تو هستی؟اینجا کجاست؟چرا من اینجا هستم؟
-اینجا زیر یکی از درختان باغ است.من مدتی صبر کردم و وقتی نیامدی به دنبالت آمدم و دیدم بیهوش شده ای.شاهزاده کجا رفت؟چطور تو را با اینحال گذاشت و رفت؟
-از من نپرس.شاهزاده با سوگلیش گورش را گم کرد.کمکم کن بلند شوم.
-اگر از من بپرسی چاره کار جز همانی که گفتم نیست.
شمس آفاق با یاس آشکاری گفت:این دخترک با از ما بهتران سر و کار دارد.ما حریفش نمیشویم.
-این حرفها را نزن.
-ای کاش گوش به حرفت نکرده بودم و از اینجا رفته بودم تا این عفریته ها را نمیدیدم و اینقدر زجر نمیکشیدم.
-خدا یه عقلی بتو و پول زیادی بمن کرامت کند.آخر فایده اینکار چه بود و جز ابروریزی چه نتیجه ای میداد؟همین یک کارمان مانده بود که میدان را برای حریف خالی بگذاریم.این حرفها از خانم عاقلی مثل تو بعید است.
-پس میگویی چه کنم؟نمیبینی زورمان به اینها نمیرسد؟فقط مانده که این دخترک حکم قتل مرا از شوهر احمقم بگیرد.نمیبینی کسانی که برای ما خبر می آوردند دیگر سراغی از ما نمیگیرند؟چرا؟چون خانم تازه ای پیدا کرده اند که مثل ریگ پول خرج میکند.همین زن فراش باشی که دائم جانمازش توی اتاق تو پهن بود حالا کجاست؟چند وقت است اینجا نیامده؟پریروز هم که عقبش فرستادم بهانه آورد که مریض است در حالیکه دائما در عمارت نگین میپلکد.
-مردم را نمیشود ملامت کرد.همان جایی میروند که منفعتشان است.سوگلی حضرت والا هر چه بخواهد و اراده کند عملی میشود پس چرا دنبالش نروند و اظهار بندگی نکنند؟همه اینها را میدانم و مردم را هم خوب میشناسم.ما فقط یک آدم وفادار داشتیم که نفهمیدیم چه شد و کجا رفت.
-ملیحه را میگویی؟راستی از او خبر نداری؟
-نه چند نفری را هم به دنبالش فرستاده ام ولی فایده نداشته.در هر حال نقشه من این است که بچه را یک جوری سر به نیست کنیم.تا این بچه وجود دارد نمیشود کاری کرد.
-تو همیشه خدا همه چیز را با آب و تاب تعریف میکنی و زجر میخوانی.
-ولی ایندفعه تیرم به هدف خواهد خورد.من به اقدس حرف زده ام و او آماده انجام دستورات ماست.
-منکه باور نمیکنم او چطور حاضر است بچه را از بین ببرد؟به چه قیمتی؟
-هیچی کاری کردم که تخم نفرت و کینه از نگین و خاله اش را در دلش کاشتم طوری که خودش را روی پاهای من انداختم و اشک ریخت که او را همراه با بچه از دست آنها نجات بدهم.
-اقدس بچه را از جانش بیشتر دوست دارد.چطور او را نابود میکند؟با پول که نمیشود چون نگین پول بیشتری به او میدهد.چه وعده ای به او دادی؟
– چند روز به من مهلت بدهید. قول می دهم که خودش سربچه را زیرآب کند.
– ببینیم و تعریف کنیم.
هر صبح که نگین از خواب بر می خاست ، اقدس وهاب را مرتب و تمیز نزد او می آورد. نگین برنامه را طوری ترتیب داده بود که در هنگام حضور شاهزاده ، وهاب را نزدش بیاورند. آن روز صبح سه ساعت از روز گذشته بود و هنوز وهاب را نیاورده بودند.
نگین به خیال این که بچه شب نخوابیده و ناراحت بوده و حالا هم خوابیده است تا مدتی چیزی نگفت.شاهزاده پس از صرف صبحانه برای حضور در دیوانخانه از اندرون خارج شد. موقع خروج از اتاق به نگین گفت:
– از طرف من بچه را ببوس. چطور شد امروز او را نیاوردند؟
با این یادآوری نگین بی اختیار مشوش شد و عشرت را احضار کرد و پرسید:
– خاله جان، چطور بچه را امروز نیاوردند که حضرت والا ببیند
داستانهای نازخاتون, [۱۷٫۰۹٫۱۸ ۱۸:۴۶]
#شاهزاده_عقیم
#قسمت۱۴۹
عشرت با تردید گفت:
– گمانم اقدس او را برای گردش به باغ برده باشد. صبح که بیدار شدم او را ندیدم.
– چطور؟ از صبح او را ندیده ای؟ مگر اقدس در اتاق پهلوی تو نمی خوابد؟
عشرت که نمی توانست اضطراب خود را پنهان کند گفت:
– نگران نباش، چیزی نیست. الان او را پیدا می کنم و می آورم. چرا این قدر جوش می زنی؟
دل نگین بی اختیار شور می زد و زیر و رو می شد. از بچه خبری نبود. بالاخره بعد از یک ساعت عشرت آمد، در حالی که کوچکترین رمقی در بدن و کمترین قدرتی در زانو نداشت. نگین طاقتش تمام شده بود، از همان جا فریاد زد:
– چرا این طور می آیی؟ بچه کجاست؟ اقدس کو؟
– بدبختی بزرگی است. اقدس و بچه هیچ کدام نیستند. انگار آب شده و به زمین فرو رفته اند.
نگین بی اختیار بر سر خود کوبید و گفت:
– بالاخره کار خودشان را کردند و بچه را دزدیدند. مرا بگو که به امید تو می خوابم. مگر نمی دانی که ما میان یک گروه دشمن زندگی می کنیم؟ حالا جواب فرخ میرزا را چه بدهم؟ همه احترام و عنوان من به خاطر این بچه است. وقتی بچه نباشد کسی اعتنای سگ هم به ما نمی کند.
– گریه و زاری فایده ندارد. باید فکر چاره بود.
– چه چاره ای؟ شاهزاده بچه اش را می خواهد. من دیگر از کجا برایش بچه پیدا کنم؟
– به نظر من باید فوراً به فرخ میرزا اطلاع داد. بالاخره او می داند که ما دشمن داریم. باید صاف و پوست کنده به او گفت که بچه را به دستور شمس آفاق دزدیده اند. من گیس سفیدم را گرو می گذارم که این دسته گل را شمس آفاق به آب داده است.
– من جرات نمی کنم این خبر را به شاهزاده بدهم.
– کمی آرام بگیر. چه می خواهی بکنی؟ نکند خیال داری همه اسرار ما را فاش کنی. تو لازم نیست حرفی بزنی. برو بگیر بخواب. حالت زیاد خوب نیست. این کار را به عهده من بگذار، خودم می دانم چه کنم.
و بستری برای نگین گسترد و خود دوان دوان به دیوانخانه رفت. فراشها که اولین بار بود می دیدند یکی از زنهای اندرون به دیوانخانه می آید، جلوی او آمدند و علت را جویا شدند. عشرت گفت:
– با فراش باشی کار دارم.
دقایقی بعد فراش باشی مقابل عشرت ایستاده بود و داشت با دقت به حرفهایش گوش می کرد و سرش را تکان می داد.
شاهزاده با حکیم باشی حرف می زد که فراش باشی وارد شد، تعظیم کوتاهی کرد و برخلاف رسوم درباری از میان دو صف اعیان و رجال که طرفین اتاق نشسته بودند، گذشت و نزدیک فرخ میرزا رفت، سر بیخ گوشش گذاشت و آهسته مطلبی را به او گفت. حضار با تعجب دیدند که شاهزاده پس از شنیدن حرف فراش باشی مثل اسپند از جا جست، رگهای گردنش بلند شد و با حالتی وحشیانه سبیلهایش را جوید و به زمین و زمان فحش داد.
مجلس به هم خورد و کسی جرات نکرد علت اوقات تلخی و غضب فرخ میرزا را بپرسد. همه چشمها به صورت فراش باشی دوخته شده بود و می خواستند از قیافه او بفهمند که موضوع چیست؟ همه گمان کرده بودند که حکم عزل فرخ میرزا رسیده و حاکم جدید وارد شده است.
شاهزاده وقتی از پله های دیوانخانه پائین می رفت، فریاد زد:
– منوچهر میرزا کجاست؟
فراش باشی گفت:
-مریض است.
– ناصر میرزا را احضار کنید.
هنگامی که به ناصر میرزا گفتند شاهزاده او را احضار کرده است، بند دلش پاره شد و به خیال این که قضایای شب گذشته و شکست مفتضاحانه اش را به اطلاع شاهزاده رسانده اند، با ترس و لرز زیادی خود را به فرخ میرزا رساند و تعظیم غرّایی کرد و در همان حال باقی ماند و بی اختیار خود را به دامان شاهزاده انداخت و گفت:
– عموجان! مرا ببخشید. به سر مبارک قسم من تقصیری ندارم.
داستانهای نازخاتون, [۱۷٫۰۹٫۱۸ ۱۸:۴۶]
#شاهزاده_عقیم
#قسمت۱۵۰
شاهزاده که علت ترس و اضطراب ناصر میرزا را نمی فهمید و از مشاهده التماس او متحیر شده بود، پس از چند لحظه گفت:
– چه کار کرده ای که تو را ببخشم. صحبت از بخشیدن نیست. تو برای چه می ترسی؟ من از تو اوقات تلخی ندارم. مگر تو خبر داری چه شده؟
لحن ملایم شاهزاده ، ناصر میرزا را متوجه اشتباه خود کرد و آهسته از جا بلند شده، ولی چشمش را از روی زمین برنمی داشت. فرخ میرزا با ملایمت گفت:
– هیچ نمی فهمم تو چرا صحبت از بخشش و تقصیر می کنی؟ مگر خودت را مقصر می دانی که تقاضای بخشش می کنی؟
ناصر میرزا فهمید که باعث سوء ظن شاهزاده شده است و ممکن نیست بتواند شک او را برطرف سازد، برا یهمین از در تملق و چاپلوسی در آمد و گفت:
– آخر قربان ! اگر چاکر این کار را نمی کردم، حضرت والا از آن غیظ و غضب بیرون نیم آمدند.
تبسّمی خفیف بر لبان شاهزاده که ذاتاً از تملق خوشش می آمد، نقش بست و گفت:
– در هرحال آیا خبر داری چه اتفاقی افتاده است؟
– منتظرم که حضرت والا بفرمایند. انشاالله که حادثه مهمی نیست و به اقبال حضرت والا بخیر می گذرد.
– بدبختی از این بزرگتر که در روز روشن در عمارت حکومتی پسرم را دزدیده اند؟ این همه فراش و مامور و خواجه و غلام و کنیز و کلفت اینجا جمع شده اند و یکی نیست به من جواب بدهد. این نیست مگر دشمنی به شخص من ، مگر عداوت با من. چون دیدند که علاقه ام به این بچه زیاد است، او را ربودند تا دل مرا بشکنند و مرا مستاصل کنند. به جقّه خاقان قسم اگر تا ظهر پیدا نشود، همه این مفت خورهای بیکاره را به دست میرغضب می سپارم.
ناصر میرزا از این حرف نفس راحتی کشید و در حالی که خوشحالی مبهمی در قلب حس می کرد با خود گفت:« به نظرم موقع کار من شده و باید از این موقعیت حساس استفاده کنم و پوزه نگین را به خاک بمالم»
شاهزاده که او را ساکت دید پرسید:
– به چه فکر می کنی؟ عقلت به چه می رسد؟
ناصر میرزا گرهی برابرو افکند و برخلاف چند لحظه قبل با لحن خودمانی و دوستانه ای گفت:
– عموجان! این موضوع خیلی مهم است و آسان نمی شود درباره آن قضاوت کرد. اگر چنین چیزی صحت داشته باشد، من حق را به حضرت والا می دهم که همه این خواجه ها و کنیزها و خدمه را به دست میرغضب بسپارید، اما به نظر من باید کمی تحقیق بشود و هر طور شده باید بچه را پیدا کرد.
– فکر نمی کنی بچه را نابود کرده باشد؟
– خیر، به عقیده من بچه سالم است. شاید آنهایی که طفل معصوم را دزدیده اند، منظورشان گرفتم پول بوده است. در هرصورت هزار فکر می شود و تا تحقیق نشود ، حقیقت فاش نمی شود. به نظر من باید چند سوار را به اطراف فرستاد که همه جا را جستجو کنند. چاکر حدس هایی هم زده ام که پس از تحقیق به عرض می رسانم. بعلاوه اگر اجازه دهید پرس و جو را از اندرون آغاز کنیم، چه محرز است که بچه را کسی از اندرون دزدیده است. باید آدم زرنگ و فهمیده ای را مأمور این کار کنید تا از همه اهل اندورن و افراد حرمسرا تحقیق کند.
– به نظر من هیچ کس برای تحقیق از اهل حرم، بهتر از تو نیست. زودتر سوارها را روانه کن و برگرد و به اندورن برو و بدون ملاحظه از هر کس که لازم می دانی سؤال کن و هر کس را اعم از زن و مرد که مقصّر شناختی به زندان بفرست و ابداً ملاحظه ای از کسی نکن.ناصرمیرزا که نزدیک بود از شدت خوشحالی روح از بدنش پرواز کند، چنان تعظیم کرد که کلاهش به زمین افتاد و بسرعت به طرف فراشخانه و قراولخانه حرکت کرد و به نایب قراولخانه دستور داد و گفت:
– زود با پنجاه سوار زبده و شجاع حرکت کن. باید خواب و خوراک را بر خود حرام کنی و مردی را که دو شب پیش از دستمان گریخت، به هر نحو ممکن پیدا کنی و به شهر بیاوری. حتماً او را می شناسی. همان جوانی است که پریشب از چنگ ما فرار کرد. اگر هم نتوانستی زنده دستگیرش کنی او را بکش.سپس دستی به جیب برد و کیسه ای اشرفی را بیرون آورد و به طرف نایب قراولخانه انداخت. او هم کیسه را میان زمین و آسمان گرفت و تعظیم بلند بالایی کرده و گفت:
– به اقبال حضرت والا دستگیرش می کنم و به خدمت می آورم.ناصرمیرزا پس از صدور دستور تعقیب علیرضاخان با قلبی که از شدت خوشحالی داشت می ترکید به طرف اندرون روانه شد. او در آن لحظه به هیچ چیز جز دیدار نگین و مواجه شدن با او نمی اندیشید و در بین راه حرفهایی را که باید به نگین بزند در ذهن خود مرتب می کرد و با خود می گفت:
«این دفعه دیگر سلاح خوبی دارم و قطعاً پیروزی با من خواهد بود.»فاصله بین دو دیوانخانه و عمارت نگین را بسرعت پیمود و به گوهرآغا که سمت دربانی عمارت نگین را داشت گفت:
داستانهای نازخاتون, [۱۷٫۰۹٫۱۸ ۱۸:۴۷]
#شاهزاده_عقیم
#قسمت۱۵۱
به بیگم بگویید حسب الامر حضرت والا باید با ایشان ملاقات کنم.گوهرآغا نگاهی به ناصرمیرزا انداخت و مثل این که حرف او را باور نکرده باشد، دست به سینه منتظر ماند. هیچ سابقه نداشت غیر از خود شاهزاده و حکیم باشی، فرد دیگری وارد حرمسرا شود. طی سالیان دراز به او تعلیم داده بودند که ورود به حرم برای همه مردهای بیگانه ممنوع است و اگر مردی خواست وارد حرمسرا شود، او باید تا پای جان مقاومت کند.ناصرمیرزا با چهره ای برافروخته مقابل او ایستاده بود. با لکنت گفت:
– بله قربان، اطاعت می کنم، امّا…
– اما چه مردک؟ حضرت والا خودشان فرموده اند. مگر ایشان صاحب اختیار خانه خودشان نیستند؟ زود باش.گوهرآغا مردّد بود که چه کند و در حالی که نگاه التماس آمیز خود را از صورت ناصرمیرزا برنمی داشت، در دل گفت:
«خدایا خودت به من رحم کن. حتماً شاهزاده مرا دو شقه خواهد کرد.»در همین موقع عشرت که به دنبال وهاب بود، از مقابل در گذشت و صحبت ناصرمیرزا و گوهرآغا را شنید. گوهرآغا که از مخمصه نجات پیدا کرده بود، از سر رضایت آهی کشید. عشرت گفت:
– گوهرآغا بیا این طرف ببینم حضرت والا چه فرمایشی دارند.سپس با صورتی خسته و چشمهایی گود افتاده و وحشتزده جلوتر آمد و رو به ناصرمیرزا گفت:
– نمی دانم حضرت والا خبر دارند که چه مصیبت بزرگی دامنگیر ما شده است یا نه؟
ناصرمیرزا برخلاف سابق که هر وقت عشرت را می دید، تملق او را می گفت، با قیافه گرفته و عبوس و لحن متکبرانه گفت:
– بله از همه چیز خبر دارم، برای همین هم شاهزاده مرا مأمور تحقیق از بیگم، شما و اهل حرم کرده اند، چون گم شدن بچه به این سادگی ها نیست و حتماً کاسه ای زیر نیم کاسه است. زود باشید به خانمتان اطلاع دهید که برای ملاقات با من حاضر شود.عشرت خیلی زود متوجه شد که ناصرمیرزا ابداً قصد شوخی ندارد و در حالی که زانوهایش می لرزیدند به عمارت برگشت و خود را بالای سر نگین که در بستر افتاده بود، رساند و گفت:
– از بچه خبر تازه ای ندارم، ولی ناصرمیرزا بیرون عمارت ایستاده است و می خواهد با شما ملاقات کند.
– ناصرمیرزا؟ نکند او بچه را دزدیده باشد؟ می دانستم آدم جسوری است، ولی نه تا این حد.
– اشتباه نکن. فرخ میرزا او را مأمور این کار کرده. می گوید مأموریت دارد از همه اهل حرمسرا استنطاق کند. من نمی دانم بچه را دزدیده یا نه، ولی می دانم که خیال دارد حسابش را با ما تسویه کند. وقتی رسیدم دیدم گوهرآغا را به باد فحش گرفته که چرا اجازه نمی دهد وارد عمارت شود، معلوم می شود سمبه اش خیلی پر زور است.
– نظر تو چیست؟ او را راه بدهیم یا بفرستیم از شاهزاده بپرسند که آیا ناصرمیرزا با اجازه او می خواهد وارد اندرون شود یا نه.
– به عقیده من حالا وقت این جور کارها نیست. دشمن را هر چه کمتر عصبانی کنی بهتر است. ناصرمیرزا بدون اجازه شاهزاده جرأت نمی کند که در روز روشن وارد اندرون شود. حتماً خودش دستور داده. هر چقدر هم معطل کنیم بدتر است. سعی کن با او مهربان باشی، چون اگر روحیه انتقام جویی پیدا کند، راست و دروغ را سر هم می کند و کارها بدتر می شود. خودت را به بیماری بزن و به او بگو که بچه ات را از او می خواهی.
– این آدمی که من می شناسم تا به مقصود نرسد راضی نمی شود.
– یک جوری سرش را شیره بمال و از در بیرونش کن تا ببینم چه می شود. یادت نرود که باید حالت گریان و نزار به خود بگیری و با ملایمت با او حرف بزنی.
همین که چشم ناصرمیرزا به نگین افتاد، همه حرفهایی را که در ذهن ردیف کرده بود از یاد برد و حتی یادش رفت سلام کند. نگین بلافاصله تأثیر خود را در او احساس کرد و گفت:
– چه عجب حضرت والا یاد من کردند. گمانم اگر این مصیبت پیش نمی آمد، هیچ وقت فکر مرا هم نمی کردید.این حرف کاملاً خلاف انتظار ناصرمیرزا بود، طوری که دست و پای خود را گم کرد و با خود گفت:
«عجب! همین زن نبود که به من گفت هر چه می خواهی بکن، من از تو ترسی ندارم؟»نگین فکر او را در چهره اش خواند و با رعنایی ادامه داد:
– موقعی که آن همه نجابت و لطف را از شما دیدم، فهمیدم که معامله خوبی نکرده ام و واقعاً پشیمان شدم که چرا شما را با بقیه مقایسه کردم. چندین بار خواستم شما را ببینم و عذر گذشته ها را بخواهم، ولی موقعیت مناسبی پیش نیامد. الان که خاله خبر ورود شما را داد، باور کنید از صمیم قلب خوشحال شدم، اما افسوس که مصیبت بزرگی برایم رخ داده. تصورش را بکنید یک زن بیچاره با این همه دشمن، تنها دلخوشیش به یک بچه باشد و آن بچه را هم بدزدند و ببرند.در اینجا نگین به گریه افتاد و قطرات اشک چون دانه های مروارید آهسته آهسته روی گونه های او غلتیدند. با صدایی خفه و متأثر کننده ادامه داد:
– حضرت والا می دانند که همه علاقه و محبت عموی شما به خاطر این بچه است. دشمنان بی رحم با ربودن کاخ سعادت مرا ویران کردند. خاله جانم گفت شما برای تحقیق در همین مورد آمده اید. دستم به دامنتان. به داد من برسید
داستانهای نازخاتون, [۱۷٫۰۹٫۱۸ ۱۸:۴۷]
#شاهزاده_عقیم
#قسمت۱۵۲
گریه. مجالش نداد.ناصرمیرزا نمی دانست تکلیفش در مقابل این همه التماس و تسلیم چیست. او آمده بود از نگین استنطاق و به جرم بی مهری های گذشته، تهدیدش کند و حالا می دید که نگین از رفتار گذشته اش عذرخواهی می کند و می گوید تسلیم اوست. سرانجام فریب گریه های او را خورد و گفت:
– غصه نخورید. از زیر سنگ هم که شده وهاب را پیدا می کنم، البته به شرطی که قولتان را فراموش نکنید.
ناصرمیرزا پس از تحقیق از خدمه مطمئن شد که بچه را اقدس برده است و با خود گفت:
«اقدس جرأت این جور کارها را ندارد. حتماً او را تحریک کرده اند و در این میان کسی جز شمس آفاق دخالت ندارد. منوچهرمیرزا هم گمان نمی کنم با آن که عاشق نگین است ، جرات این جور کارها را داشته باشد . این روزها هم که مالیخولیا گرفته و اقرار گرفتن از او کاری ندارد . باید هر جور که شده به سراغ شمس آفاق بروم .
شمس آفاق خوش و خندان در عمارت خود نشسته و با محترم مشغول صحبت بود که خواجه مخصوصش ، ورود ناصر میرزا را خبر داد . شمس آفاق از شنیدن این خبر با حیرت از محترم پرسید :
برای چه آمده ؟ تکلیف چیست ؟
احتمالا” خبر گمشدن بچه به گوش شاهزاده رسیده و برادرزاده اش را مامور تحقیق کرده . حواست را جمع کن که حتی یک کلمه نابجا از دهانت خارج نشود . فقط با گوشه و کنایه حالی او کن که همه کارها زیر سر سوگولی حرم و خاله هفت خط اوست .
پس می گویی او را وارد عمارت کنیم و با او حرف بزنیم ؟
نه ، تو می گویی مامور حضرت حاکم را برگردانیم ؟ این کار را نکنیم چه کنیم ؟
سپس به خواجه ای که خبر آورده بود گفت :
به حضرت والا بگو بیگم برای ملاقات ایشان آماده اند .
برای اولین بار بود که ناصر میرزا شمس آفاق را می دید و از این که او را زن دلربا و جوانی می یافت ، واقعا” تعجب کرده بود . او که در مقابل زنان زیبا فوق العاده ضعف داشت ، یکمرتبه یادش رفت برای چه به عمارت شمس آفاق آمده است . شمس آفاق هر چه طنازی داشت در صدایش ریخت و گفت :
چرا نمی فرمائید بنشینید ؟ به من گفته اند که از طرف حضرت والا تشریف آورده اید . چه شده که شاهزاده خودشان شرف یاب نشده اند و زنی دلشکسته و مهجور را مورد مرحمت قرار نداده و شما را فرستاده اند ؟ آیا این قدر از ملاقات با من بیزار هستند .
ناصر میرزا که پاک دست و پایش را گم کرده بود و با شتاب و لکنت گفت :
نخیر بیگم ، این صحبت ها را نفرمائید . مزاحم شدم چون امروز در اندرون واقعه ناگواری روی داده و همه بخصوص شاهزاده را نگران ساخته است .
شمس آفاق با وحشت گفت :
داستانهای نازخاتون, [۱۷٫۰۹٫۱۸ ۱۸:۴۸]
#شاهزاده_عقیم
#قسمت۱۵۳
چه اتفاقی ؟ شما را بخدا زودتر بگوئید . خدایا خودت رحم کن.
ناصر میرزا که باز هم گول حرفهای یک زن را خورده بود گفت :
نگران نباشید . از لحاظ شما چیز مهمی نیست ، من فقط متحیرم که چطور شما خبردار نشده اید . همه اندرونی از کوچک و بزرگ در جریان موضوع هستند .
شمس آفاق آهی کشید و گفت :
شما چه می دانید حضرت والا . کسی مرا داخل آدم حساب نمی کند و از اهل حرم نمی شمارد که برایم خبر بیاورد . شما را بخدا معطل نکنید و بگوئید چه شده .
از صبح زود طفل کوچک حضرت والا و دایه اش گم شده اند و اگر جسارت نباشد شاهزاده دارند از شنیدن این خبر دیوانه می شوند و مرا مامور کرده اند که …
شمس آفاق حرف او را قطع کرد و گفت :
راست می گوئید ؟ وهاب کوچولو گم شده ؟ خدا به داد مادر بیچاره اش برسد . کدام خدانشناسی این کار را کرده ؟ بچه صغیر که گناهی ندارد . حضرت والا ، من با آن که مادر نشده ام می دانم در دل آن مادر بیچاره چه غوغایی برپاست . پس از مدتها راز و نیاز و حکیم و دوا و بعد از کشته شدن دهها دختر بیگناه ، حالا خداوند به شاهزاده پسری عطا فرموده که آن هم این طور شده . خدا رحم کند . لابد از فردا بساط سابق پهن می شود و باید ضجه بیگناهان را شنید . من به سهم خود حاضرم به هر کسی که بچه را پیدا کند دو هزار اشرفی ای را که برای زیارت کربلا گذاشته بودم ، بدهم . صواب این کار بیشتر از زیارت کربلاست .
ناصر میرزا با خود فکر کرد :
حتما”نگین اشتباه کرده و روی حسادت زنانه این زن بیچاره را متهم می کند . ممکن است بعضی از این حرفها و کارها تظاهر باشد ، ولی دزدیدن بچه حتما” کار این زن نیست .
شمس آفاق وقتی سکوت ناصر میرزا را دید به او مجال تفکر بیشتر را نداد و گفت :
شما چه فکر می کنید ؟ شاهزاده چرا شما را سراغ من فرستادند ؟ در این قضیه چه کمکی از من برمی آید ؟
ناصر میرزا با لکنت گفت :
حضرت والا مرا مامور کرده اند که برای جستجوی بچه اقدام و از همه اهل حرم تحقیق کنم . قبل از این که خدمت شما برسم به عمارت نگین بیگم رفتم و چون چیزی دستگیرم نشد با خود گفتم بد نیست سری هم اینجا بزنم ، شاید خدمه شما اطلاعاتی داشته باشند که به کار من بخورد .
پس به عمارت نگین بیگم هم رفته اید و لابد او گمشدن بچه اش را به گردن من انداخته است که اینجا آمده اید .
در این موقع محترم با ظرفی پر از میوه و شیرینی وارد اتاق شد و سینی را مقابل ناصر میرزا گذاشت و خطاب به شمس آفاق گفت :
این حرفها چیست که می فرمائید . بلا نسبت غلط می کند هر کس که این حرفها را می زند . هر حقه ای هست زیر سر خودشان است و لابد بلایی سر بچه آورده اند و حالا از شاهزاده می ترسند که حقیقت را بگویند شمس آفاق با دست به محترم اشاره کرد که سکوت کند و خطاب به ناصر میرزا گفت :
محترم مرا خیلی دوست دارد و طاقت شنیدن این حرفها را ندارد . او همه شاهزادگان را مثل اولاد خودش می داند ، برای همین چندان مقید به رسوم نیست . من همان طور که گفتم حاضرم دو هزار اشرفی به کسی که بچه را پیدا کند بدهم و این کار را هم برای رضای خدا می کنم ، چون یقین دارم با از بین رفتن بچه ، باز اخلاق شاهزاده تغییر می کند .
ناصر میرزا بدون آن که مطلب جدیدی بفهمد از جا بلند شد و با چشمهایی حریص تر از دقایق قبل به شمس آفاق نگاه کرد و گفت :
من سعی می کنم بچه را پیدا کنم و تمنایم این است که اگر شما هم اطلاعات تازه ای پیدا کردید مرا در جریان بگذارید .
شمس آفاق چنان لبخند ملایمی زد و چنان نگاهی به او انداخت که ناصر میرزا یکسره دل و دین از دست داد و مثل آدمهای مست از عمارت او بیرون رفت و وارد باغ حکومتی شد .
اگر ناصر میرزا این قدر واله و شیدای شمس آفاق نشده بود متوجه می شد که اقدس با چشمهای نگران از لای کاشی های زیر زمین او را تماشا می کند . اقدس در زیر زمین عمارت شمس آفاق مخفی شده بود و رفت و آمدهای داخل صحن را زیر نظر داشت و هزار بار از کاری که کرده بود پشیمان بود و می خواست بچه را بردارد و بیرون بیاید و فریاد بزند من گم نشده ام . در این عوالم بود که یک نفر از پشت سر لباسش را کشید . برگشت و محترم را دید .
دیوانه آنجا چه می کنی ؟ مگر به تو نگفتم از جایت تکان نخور ؟ می خواهی خودت و همه ما را به کشتن بدهی ؟
اقدس که مثل ابر بهار اشک می ریخت گفت :
شما را بخدا به من رحم کنید . من نفهمیدم . بگذارید بروم بچه را تحویل بدهم . آنها زور دارند . من کجا می توانم فرار کنم ؟
همین است انتقامی که می خواستی از قاتل شوهرت و کسانی که بچه ات را دزدیده اند بگیری ؟ دو روز دیگر خودت را هم بیرون می کنند و باید بروی گدایی کنی و آن قدر در فراق بچه ات اشک بریزی که کور شوی . تو که عرضه نداشتی چرا ما را دچار زحمت کردی ؟
عقلم نرسید . شیطان گولم زد . من این بچه را کجا ببرم ؟ او دارد در ناز و نعمت زندگی می کند . شما را بخدا دست از این کار بردارید .
از بابت بچه خیالت راحت باشد .
داستانهای نازخاتون, [۱۷٫۰۹٫۱۸ ۱۸:۴۹]
#شاهزاده_عقیم
#قسمت۱۵۴
من آن قدر به تو پول می دهم که تا آخر عمر در ناز و نعمت زندگی کنی . فکر نمی کنی که یک ساعت زندگی راحت و آزاد به چند سال کلفتی و دربدری می ارزد ؟ آن هم زندگی تو که جرات نکنی بگویی بچه ات مال خودت است . همیشه اضطراب داری . بچه که بزرگ شد اصلا” تو را به مادری قبول نخواهد کرد . اگر می خواهی بروی حرفی نیست ، اما یقین دارم که تو را زنده نمی گذارند و به دست میرغضب می دهند .
محترم سپس لحنش را عوض کرد و با آهنگ دوستانه ای ادامه داد :
البته من فکر این چیزها را هم کرده ام . خیالت راحت باشد . جوری تو و بچه ات را از این حکومتی بیرون ببرم که عقل جن هم نرسد . بعد هم شمس افاق آن قدر به تو پول می دهد که یک عمر اسوده زندگی کنی.حالا بیا و یک لقمه غذا بخور.نمی دانی چقدر چشمهایت گود رفته.اقلا چیزی بخور که قدرت سوال و جواب داشته باشی.از این گذشته،این بچه بینوا هم باید با شیر تو زندگی کند.ببین چطور از تشنگی و گرسنگی رنگش زرد شده.
اقدس که کمی دلش گرم شده بود،سینی را جلو کشید و همه غذایش را خورد و شربت بیدمشک را هم تا ته سر کشید.محترم گفت:
این شربت خیلی خاصیت دارد و به قلب قوت می دهد.چند قطره هم به بچه بده.
اقدس چند قطره از شربت را به بچه داد و گفت:
خدا به شما عوض بدهد.شما با ازاد کردنم حق بزرگی به گردن من و این بچه بینوا دارید.
در مقابل کاری که تو کردی هیچ قابلی ندارد.حالا کمی استراحت کن.هوا که تاریک شد دنبالت می ایم.من می روم بقیه کارها را رو به راه کنم.
سپس در حالیکه لبخندی بر لب داشت ظرفها را جمع کرد و راه افتاد.اقدس احساس کرد دلش می خواهد صد سال بخوابد.
محترم خواجه ای را که همیشه کارهای محرمانه اش را به او ارجاع می کرد صدا کرد و پس از کمی مقدمه چینی گفت:
یکی از کلفت ها امروز مرده و من می خواهم طوری که هیچکس نفهمد نعش او را از حکومتی بیرون ببرم.
خواجه بیچاره که از کلمه مرده،رنگش پریده و اثار ترس و وحشت در چشمهایش اشکار شده بود،گفت:
این کدام بیچاره ای است که حالا را برای مردن انتخاب کرده؟
حرف مزخرف نزن.مگر مردن آدم به دست خودش است؟ماهی چند نفر در حکومتی می میرند و و خودت بهتر می دانی کلفت ها و خواجه هایی را که می میرند،شبانه و بدون سر وصدا خاک می کنند.این که می گویم کسی نباید بفهمد،برای این است که امروز حضرت والا حالش خوب نیست و نباید خبرهای بد را بشنود.تو هم چند نفر از رفقایت را خبر کن که تابوت را بیاورند.دو ساعت از شب گذشته،جنازه را به قبرستان می بریم.
و چند اشرفی کف دست خواجه گذاشت که ترس از دلش برود و ادامه دادک
حالا معطل نکن.برو تابوت را بیاور و در زیرزمین کنار گلخانه بگذار.
خواجه پس از گرفتن دستور راه افتاد و زیر لب گفتک
از زنده اینها چزی به ما نمی رسد،باز هم مرده اشان.
آفتاب تازه غروب کرده بود که خواجه تابوت را به زیرزمین برد.هنگام مراجعت ،سر پله ها به محترم برخورد.محترم پرسید:
کار را تمام کردی؟
تابوت را اوردم.شما جنازه را در آن بگذارید،من و رفقایم دو ساعت دیگر می اییم و می بریم،اما مشکل اینجاست که نایب فراشخانه دم در حکومتی ایستاده و از هر کس که م خواهد خارج شود،اجازه نامه می خواهد.
محترم با تعجب پرسید:
اجازه نامه برای چه؟مگر جنازه هم اجازه نامه می خواهد؟
والله چه عرض کنم؟ناصرمیرزا دستور داده که هیچکس حق ورود و خروج نداشته باشد.نایب فراشخانه هم مثل بخت النصر کنار در خروجی نشسته است و اجازه نمی دهد کسی خارج شود.
محترم فکری کرد و گفت:
بسیار خوب.اجازه گرفتن از ناصر میرزا و سوال و جواب با نایب فراشخانه با من.تو کاری به این کارها نداشته باش.
خواجه رفت و محترم با دلی لرزان بالای سر اقدس رفت.اقدس و وهاب انگار به خواب ابدی فرو رفته بودندو نفسشان در نمی امد.داروی بیهوشی که در شربت ریخته بود،کار خودش را کرده بود.محترم با خود گفت:
عجب داروی عجیبی است.این ملیحه خیر ندیده عجب کارهایی بلد بود.بر شیطان لعنت.اسمش هم به درد می خورد.مانده بگویم چه کسی مرده.حالا می گویم جنازه ملیحه است که چند روز پیش از مسافرت برگشته و همین جا مرده و همه قبول می کنند.
از بقچه ای که با خود اورده بود،پارچه سفید رنگی را بیرون کشید و جثه نحیف اقدس را در ان پیچید.سپس بچه را هم به شکل مادر دراورد و هر دو را در تابوت گذاشت و طاقه شالی را روی هر دو انداخت و با خوشحالی از زیرزمین بیرون امد.
خواجه ها تابوت را بر زمین گذاشتند.محترم گفت:
زود باشید معطل نکنید یک قبر بکنید تا زودتر کارمان را تمام کنیم و برگردیم.
یکی از انها گفت:
قبر حاضر و اماده اینجا هست،ولی ما وسیله برای درست کردنش نداریم.
داستانهای نازخاتون, [۱۷٫۰۹٫۱۸ ۱۸:۵۰]
#شاهزاده_عقیم
#قسمت۱۵۵
محترم کلنگی را که در تابوت گذاشته بود بیرون اورد و به دست یکی از خواجه ها داد و گفت:
عجله کن وگرنه به اشرفی ها نمی رسی.
این مرده را غسل داده اید؟
این فضولیها به تو نیامده.کارت را بکن.
چند لحظه بعد خواجه ای که قبر را درست می کرد از داخل گودال بیرون امد .سپس محترم گفت:
شما همه نامحرمید.عقب بایستید تا خودم او را داخل قبر بگذارم و رویش را باز کنم.
محترم طاقه شال را برداشت و با قوتی که از اندام نحیف او بعید بود،اقدس بینوا را از تابوت بیرون اورد و در قبر سرازیر کرد،ولی یکمرتبه پایش لیز خورد و به شدت روی هیکل بیهوش اقدس افتاد.همین برخورد باعث گشت که اقدس که اثر داروی بیهوشی کم کم داشت در او از بین میرفت،ناله ای کند و تکانی به خود بدهد.محترم با عجله دست و پایش را جمع کرد و بیرون امد و گفت:
ملیحه بیچاره همیشه می خواست جعبه تربتش را هم با او خاک کنم.
و بچه را برداشت و وارد قبر کرد.به خیال خودش کار تمام شده بودو باریختن خاک و گذاشتن سنگ همه چیز به پایان می رسید.ناگهان صدای پای چند اسب سکوت شب را شکست و خون در عروق همه انها خشکید.خواجه ها روی زمین نشستند که جلب توجه مسافرین را نکنند،ولی ناگهان دیدند از داخل قبر مرده ای سر براورده است.صدای نعره همه انها به اسمان رسید و دو پا داشتندو دو پای دیگر هم قرض کرده و فرار کردند.
اقدس مدتها بود که به هوش امده بود،اما از شدت رخوت نمی توانست به خود تکانی بدهد.با شنیدن صدای پای اسبها از جا پرید و فهمید چه بلایی سرش امده است.خواجه ها صیحه زنان فرار می کردند و اقدس بچه به بغل حیران وسط قبر ایستاده بود و نمی دانست چه کند.
سوارهایی که از بیرون شهر می امدند نزدیک او امدند.اقدس تا ان موقع حیران ایستاده بود ،ناگهان فریاد زد:
به دادم برسید.می خواهند زنده به گورم کنند.
این حرف را زد و از حال رفت.
یکی از سوارها که خدا مراد بود با دلسوزی گفت:
علیرضا خان.بیایید به این بیچاره کمک کنیم.
علیرضا خان و خدا مراد بعد از طی مسافتی وارد کوچه باریکی شدند.یکی از سواران علیرضا خان جلو امد و گفت:
منزل یکی از دوستان من اینجاست.خان!او یکی از افراد ایل خودمان است و خدا می داند چقدر خوشحال می شود که خان به منزل او برود.
علیرضا خان نگاهی به خدامراد انداخت و گفتک
گمانم پیشنهاد بدی نباشد،بخصوص اینکه این زن حال درستی ندارد و باید به او رسیدگی کرد.
صاحبخانه از تصور اینکه خان مهمان او شده است از خوشحالی سر از پا نمی شناخت.خدا مراد که هنور بچه را در بغل داشت،جلوتر از هم به خانه وارد شد.علیرضا خان به محض ورود،صاحب خانه را گوشه ای کشید و گفت:
دوست ندارم حتی یک نفر هم از بودن من در این خانه مطلع شود.
اقدس را که هنوز بی هوش بود به اتاق آوردند. زن صاحبخانه روپوش سفید را از روی صورت او کنار زد و شانه هایش را مالید و کمی گلاب و نبات به گلویش ریخت. اقدس بدبخت وقتی به هوش آمد بی اختیار شروع به گریستن کرد و دامان زن میزبان را گرفت و خواست کمکش کنند که کسی به او صدمه ای نزند
هنگامی که اقدس با نفس بریده و اشک ریزان ماجرا را برای خدا مراد و علیرضا خان تعریف کرد ، علیرضا خان ناگهان به یاد حال و روز نگین افتاد و دلش لرزید و گفت :
– باید این بچه را به مادرش برسانیم. این درست که می گویی دلم نمی آید و از بچه دل نمی کنم. هر چه باشد مادر بچه بچه اش را از تو بیشتر دوست دارد. حالا خودت بچه را می بری یا من ببرم ؟
اقدس بیچاره می خواست اعتراض کند و بگوید مادر بچه منم ، ولی چه کسی حرف او را باور می کرد. خدامراد با حیرت به علیرضا خان نگاه می کرد که چطور وسط این گی رو دار به فکر حال نگین است. حرف او را قطع کرد و گفت :
– این زن بیچاره چطور می تواند بچه اش را ببرد؟ او را میگیرند و می کشند.
داستانهای نازخاتون, [۱۷٫۰۹٫۱۸ ۱۸:۵۰]
#شاهزاده_عقیم
#قسمت۱۵۶
ما علیرضا خان اصرار کرد که باید بچه را به حکومتی و به دست مادرش بسپارند . تنها کاری که خدامراد توانست بکند این بود که علیرضا خان را متقاعد کند بچه را صبح ببرند.همه فکر و ذکر علیرضا خان این بود که بچه را به نگین برساند . او صلاح ندید بگوید خدامراد را بیدار کنند. به اقدس گفت بچه را آماده کند تا راه بیفتند و به زن صاحبخانه قول داد که تا غروب بر می گردد.علیرضا خان در میان راه با تطمیع یکی از قراول ها ، لباس هایش را گرفت تا جلب توجه نکند.تا محوطه باغ حکومتی با هر ترفندی بود خودش و اقدس و کودک را از مهلکه در برد ، ولی چون به آنجا رسید در چند قدمی عمارت نگین ناگهان از چند از چپ و راست بر سر او و اقدس ریختند و کودک را دزدیدند و ضربه محکمی به سر او زدند که در جا از هوش رفت.
شمس آفاق تازه از حمام بازگشته بود که ناگهان ناصرمیرزا را در عمارت خود دید و سخت یکه خورد . هر چه فکر می کرد علت حضور او را در آنجا نمی فهمید. ناگهان فکری به ذهنش رسید و تصمیم گرفت از ضعف او در مقابل خود استفاده کند و ضربه کاری ای را به ناصرمیرزا وارد سازد.ناصرمیرزا ابدا قصد نداشت این بار فرصت را از دست بدهد . بدون تعارف روی مخده نشست و سعی کرد هر چه زودتر شمس آفاق را از مکنونات قلبی خود با خبر کند. شمس آفاق به اتاق دیگر رفت و خود را آراست و با سینی پر از میوه و شیرینی بازگشت. هر یک به دلیلی در پی به دام انداختن دیگری بود ، اما در عین حال جمله مناسبی پیدا نمی کردند. بالاخره ناصرمیرزا سکوت را شکست و از گمشدن وهاب و بی تابی شاهزاده و نگرانی نگین سخن گفت . شمس آفاق دید که بحث دارد از موضوع اصلی خود دور می شود و گفت :
– حالا وقت این حرف ها نیست. بهتر است صحبت خودمان را بکنیم.ناصر میرزا بی تعارف از خود پذیرایی می کرد و شمس آفاق ذره ای طنازی و دلبری کم نمی گذاشت. ناگهان صدای پای کسی که با عجله از پله ها بالا می آمد توجه او را جلب کرد. با عجله از جا بلند شد و به طرف پله ها دوید و دید که محترم وحشتزده و عرق ریزان از پله ها بالا می آید.
– چه شده محترم؟
– خانم جان دودمانمان به باد رفت. اقدس آتش به جان گرفته با بچه حرامزاده اش فرار کرد. حالا نمی دانم چطور بشود. شاهزاده هم دارد می آید همگی نابود شدیم.شمس آفاق ابتدا متوجه وخامت اوضاع نشد ولی ناگهان سراپای وجودش را تشنج گرفت و گفت :
– پس این مردک ابله آمده چه چیز را به من خبر بدهد؟
– از که حرف می زنی؟
– از ناصرمیرزا
– او از این ماجرا خبر ندارد لابد به طمع دیگری به اینجا آمده
ناصرمیرزا هنوز در غرق در عوالم خودش بود که بعد از مدتی نصیبش شده ، که محترم سراسیمه گفت :
– حضرت والا همگی نابود شدیم.
همین یک جمله بس بود که روح از بدن ناصرمیرزا برود و شمس آفاق بی هوش کف اتاق بیفتد. ناصرمیرزا می دانست که مرگ در یک قدمی اوست و دنبال جایی بود که پنهان شود. مستأصل و بیچاره به هر طرف می چرخید که ناگهان چشمش به در کوچکی افتاد و بدون معطلی آن را باز کرد و وارد صندوقخانه شمس آفاق شد و در را بست محترم با سرعت شمس افاق را روی تخت گذاشت و ملافه ای را روی او کشید ، اما نتوانست بساط میوه و شیرینی را جمع کند. او داشت فکر می کرد که یک جوری خودش را از مهلکه بیرون بکشد و بگذارد شمس آفاق جواب هوسرانی هایش را خودش بدهد که شاهزاده وارد شد و با تغیر پرسید :
– اینجا چه خبر است؟
محترم مثل فنر از ج پرید و با صدای لرزانی شروع به عذرخواهی کرد. شاهزاده فریاد زد :
– پیرزن احمق. شمس آفاق چرا خوابیده و تو چرا گریه می کنی؟
– قربان! این کار هر شب اوست بهترین لباسش را می پوشد ، خود را آرایش می کند و وسایل پذیرایی حضرت والا را فراهم می سازد و منتظر می ماند. هنگامی که حضرت والا تشریف نمی آورند گریه و زاری می کند و خودش را می زند و بعد هم با این حال و روز در بستر می افتد. این کار هر شب ماست حضرت والا.
فرخ میرزا باطنا ناراحت شد و فکر کرد با شمس آفاق خوب معامله ای نکرده است. این دروغ ماهرانه که با نهایت استادی بین شد ناگهان مثل آبی بر آتش شاهزاده را آرام و متأثر کرد . حتی یادش رفت که چرا به آنجا آمده است. کمی در اتاق بالا و پائین رفت و سپس چند سکه به طرف محترم انداخت و گفت :
– شاید شمس آفاق بیچاره هم زیاد تقصیر نداشته باشد . از او مراقبت کن و به او بگو فردا شب مهمانش خواهم بود و این را بدان که من از خدمات تو راضی هستم
محترم که طاقت چنین خوش اقبالی را نداشت پشت سر هم تعظیم می کرد و شاهزاده را تا بالای پله ها بدرقه کرد.
داستانهای نازخاتون, [۱۷٫۰۹٫۱۸ ۱۸:۵۱]
#شاهزاده_عقیم
#قسمت۱۵۷
هنوز فرخ میرزا از عمارت شمس آفاق خارج نشده وبد که ناصرمیرزا از صندوقخانه بیرون آ»د و بالای سر شمس آفاق رفت. هر کس دیگری دچار آن وضعیت می شد بدون لحظه ای تردید پا به فرا می گذاشت اما ناصرمیرزا با خود حساب کرد که خطر موقتا دور شده است و شاهزاده قطعا آن شب مراجعت نمی کند و محال است این همه عوامل سازگار بار دیگر برای او جور شود و همان جا ماند تا شمس آفاق به هوش بیاید.
آن گاه در را از داخل بست تا محترم هم امکان ورود به اتاق را پیدا نکند و او بتواند به مقصود خود برسد
محترم از تصور بلایی که ممکن بود بر سر خانمش بیاید نمی دانست از چه راهی خود را به او برساند. ناصر میرزا خوشحال از کامجویی که در پیش داشت متوجه نبود که پنجره را نبسته است. محترم پس از آنکه مدتی با دلشوره با قفل در اتاق کلنجار رفت و به نتیجه ای نرسید خود را از پنجره اتاق ، داخل انداخت و مثل مادر مقتدری که فرزند نا اهلش را سرزنش می کند ، ناصرمیرزا را مورد عتاب قرار داد
ناصر میرزا هم که آبروی خود را از دست رفته می دید و هم به کام دل نرسیده بود به التماس افتاد و گفت :
– دویست اشرفی بگیر و حرف نزن.
محترم گفت :
– اگر همه پول های دنیا را هم به من بدهی بی فایده است. یا برو بیرون یا فریاد می زنم.
– بیا و آبروی مرا بخر ، قول می دهم جبران کنم. الان است که به دردسر بیفتم.
– تو به حد کافی به دردسر افتاده ای. کمی دیگر که سپیده سر می زند و معلوم نیست تو چطور باید از اتاق همسر حضرت والا بیرون بروی.
ناصرمیرزا با خود اندیشید :
نباید چنین کفاره گرانی بدهم.
نزدیکتر رفت و تا محترم آمد به خود بجنبد گلوی او را گرفت و گفت :
– حالا به تو می فهمانم پیرزن دمامه کن باج بده نیستم.
گلوی باریک و استخوانی پیرزن را میان دستهای قوی خود گرفت و فشرد.محترم بیچاره که کاملا غافلگیر شده بود چند بار دست و پا زد و چشمهایش از حدقه بیرون آمد و روی صورت ناصر میزرا ثابت ماند.ناصر میرزا برای اطمینان از مرگ او چند بار دیگر گلوی محترم را فشار داد و وقتی مطمئن شد که واقعا مرده است او را روی تشک خواباند و بالشی زیر سرش گذاشت و گفت:اینهم جزای کسی که فضولی بیجا میکند.همه خیال خواهند کرد سکته کرده.میخواست برگردد و از اتاق بیرون برود که شمس آفاق را مقابل خود دید شمس آفاق مثل مرده های از گور بیرون آمده فریاد زد:گمان میکردم تو فقط دزد ناموسی.حالا معلوم میشود که حضرت والا قاتل و آدمکش هم هستند.این پیرزن بدبخت چه گناهی کرده بود که او را کشتی؟
ناصر میرزا برای یک لحظه فکر کرد شمس افاق را هم بکشد ولی خودش هم نفهمید چه اثری در نگاه او بود که سرش را پایین انداخت.شمس آفاق که متوجه تصمیم او شده بود با لحن محکمی گفت:منتظر چه هستی؟تصمیم خود را عملی کن؟مرا هم بکش تا جنایات خودر ا بپوشانی.ناصر میرزا با صدای لرزانی گفت:اینکار را نمیتوانم بکنم.بگذارید بروم.الان خدمه بیدار میشوند و اگر مرا اینجا ببینند افتضاح بزرگی میشود و برای هر دوی ما بد است.
-من اب از سرم گذشته و ترسی از چیزی ندارم.هر چه میخواهد بشود.ناصر میرزا با عجله از در اتاق بیرون رفت و د ردل تاریکی شب از دیده ها پنهان گشت شمس آفاق مات و متحیر بالای جسد محترم ایستاده بود و نمیدانست چه باید بکند.
آنروز ناصر میرزا با اطمینان از اینکه علیرضا خان قطعا به سراغ نگین خواهد آمد قراولان بیشماری را برای دستگیری او گماشته بود.نگهداری علیرضا خان در زندان حکوتی صلاح نبود.اگر شاهزاده از زندانی شدن او باخبر میشد حتما قصد ملاقاتش را میکرد و علیرضا خان هم همه وقایع را برایش بازگو میکرد برای همین او را دست و پا بسته از حکومتی بیرون بردند و د ریکی از خانه های بیرون شهر همراه با اقدس و وهاب زندانی کردند.ناصر میرزا برای عشرت پیغام فرستاد که هر چه زودتر به ملاقات او بشتابد.عشرت سخت مضطرب شد و به نگین گفت:دلم گواهی میدهد که او از جای اقدس و وهاب خبر دارد و میخواهد از طریق من با تو معامله کند.
-چه معامله ای؟
-آدمهایی مثل ناصر میرزا جز گروه معامله کنندگانی هستند.دیشب کمی دیر رسیده بود میدانی منوچهر میرزا چه افتضاحی درست کرده بود.
-نفهمیدم او چطور جرات کرده بود آنوقت شب به عمارت من بیاید.
-میگفت خودت دو شب پیش آنجا رفته و از او دعوت کرده ای.
-بیچاره پاک جنون گرفته.میترسم این جنون او برای ما اسباب زحمت شود.میدانی اگر این حرفها به گوش شاهزاده برسد چه ها میشود؟
-منوچهر میرزا خطری ندارد باید بروم ببینم این مردک رذل چه میگوید.دلم گواهی میدهد که دوز و کلک جدیدی سوار کرده است.چند دقیقه بعد عشرت مقابل ناصر میرزا ایستاده بود و داشت خیره به او نگاه میکرد.ناصر میرزا مثل سردار فاتحی گفت:میخواهم بی پرده مطلبی را که مدتهاست باعث رنج من شده و مرا در شیراز نگه داشته برایت بگویم.درست به حرفهایم گوش کن.حتما میدانی که من از عشق نگین شب و روز ندارم.
داستانهای نازخاتون, [۱۷٫۰۹٫۱۸ ۱۸:۵۲]
#شاهزاده_عقیم
#قسمت۱۵۸
.تا بحال او بمن اعتنا نکرده و یکبار هم مرا از چادر خود بیرون انداخت ولی من مدارکی در دست دارم که میتوانم او را وادار به تسلیم کنم.
-بفرمایید چه میخواهید و اگر مقصود شما عملی شود در مقابل چه خواهید کرد؟
ناصر میرزا قهقهه ای زد و گفت:من میدانستم برای این معامله باید سرمایه ای تهیه کرد برای همین پیشاپیش وهاب و اقدس را در اختیار گرفته ام.ضمنا علیرضا خان هم در باغ حکوتی دستگیر شد و الان در محلی که کسی جز من نمیداند زندانی است.لابد متوجه شده ای در مقابل خدمتی که میخواهم برای نگین انجام بدهم دارم بهای سنگینی میپردازم.عشرت که هنوز گیج بود گفت:همینطور است.
-بسیار خوب حالا که حرفهای مرا تصدیق میکنی زود خودت را به نگین برسان و پیام مرا به او بگو و تاکید کن که اگر امشب به عمارت من نیاید فردا جسد علیرضا خان را از من تحویل خواهد گرفت.تو باید کمک کنی و حقایق را به او بفهمانی.عشرت از جا بلند شد و گفت:من فقط پیغام شما را به او میدهم و تصمیم با خود اوست چون اگر شما حقایقی را میدانید منهم از شاهزادگانی خبر دارم که شبانه وارد عمارت زن دیگر شاهزاده میشوند منتهی کسی نبوده که آنها را دستگیر کند.ناصر میرزا که تصور کرد عشرت از همه رازهای او خبر دارد رنگش مثل گچ سفید شد با وجود این با لحن حاکمانه ای گفت:گمانم اگر من و خواهر زاده ات با هم دوست باشیم و اسرار یکدیگر را حفظ کنیم به نفع طرفین باشد.من تا یکساعت دیگر منتظر جواب نگین هستم و اگر پاسخی نداد میفهمم که سر سازگاری ندارد.
نگین میتوانست اسیر بودن وهاب و اقدس را در دست ناصر میرزا تحمل کند ولی اسارت علیرضا خان از طاقت او بیرون بود.با هراس گفت:خاله جان!من برای خود ترسی ندارم ولی میدانم که این نامرد سر او را از تن جدا خواهد کرد.
-تصدیق میکنم کار سختی است ولی او هم پیش ما اسراری دارد و سختیگری نخواهد کرد.
-چه باید بکنم؟
-به گمان من او در عمارت شمس آفاق اعمالی مرتکب شده که از فاش شدن آنها میترسد.همین را حربه خود کن و پیش او برو.
-من از این پست فطرت میترسم.
-بچه نشو او باید بترسد که با یک لب باز کردن تو همه چیزش به باد خواهد رفت.بلند شو برو و نشانی بچه و علیرضا خان را از دهانش بیرون بکش.شاید هم خدا را چه دیدی وعده ملاقاتش را با تو در همان خانه ای گذاشت که آنها زندانی هستند.
-بد فکری نیست خنجر مرا بده که در سینه ام پنهان کنم.بعد از این مشاوره عشرت با چهره خندان نزد ناصر میرزا برگشت و گفت:نگین خانم شرط شما را قبول دارد فقط به یک شرط.آنهم اینکه قبل از آن علیرضا خان را صحیح و سالم ببیند و او را آزاد کنید.ناصر میرزا مست مژده وصال گفت:قبول است هم وهاب میرزا را به او میدهم و هم علیرضا خان را آزاد میکنم.
ناصر میرزا همه مقدمات پذیرایی را در خانه ای که علیرضا حبس کرده بود فراهم ساخت و از خوشحالی سر از پا نمیشناخت.صدای نگین نفسش را برای لحظه ای بند آورد و با دیدن او نمیدانست چه باید بکند.نگین بدون واهمه جلو امد و گفت:حضرت والا با من چکار داشتند؟
ناصر میرزا نگاهی شهوت آلود به او انداخت و گفت:میخواستم درباره وهاب و اقدس با شما حرف بزنم و از آنجا که اهل معامله هستم به شما پیشنهادی بدهم.
-اگر وهاب در اختیار شماست تعجبی ندارد.شما مامور به این کار شده بودید و وظیفه حکم میکند که اینکار را درست انجام بدهید.اگر انعامی هم میخواهید باید از عمویتان بگیرید چون ایشان بیشتر از من به وهاب علاقه دارند.ناصر میرزا قهقهه ای زد و گفت:
-خانم عزیز عجب راهی نشان من می دهید.خودم هم این کار را بلدم ولی اگر بخواهم وهاب را تحویل شاهزاده بدهم اسرار مربوط به هویت او را هم باید بگویم و گمان نکنم شما چندان خوشتان بیاید.
ناصرمیرزا احساس می کرد این بحث دارد بیش از حد به درازا می کشد و نتیجه ای به دست نخواهد آمد لذا ادامه داد:
-تو را برای بحث درباره این چیزها به اینجا نخواسته ام.علیرضاخان عزیز تو در اختیار من است و لابد خاله جانت به تو گفته که اگر تسلیم خواسته های من نشوی چه بلایی بر سرش خواهم آورد.
قلب نگین با همه جسارتی که داشت از شنیدن این حرف فروریخت .روییکی از تشک ها نشست و گفت:
-حقا که در رزالت نظیر نداری.
-هر چه دلت می خواهد بگو .اگر لازم باشد برای رسیدن به وصال تو صد نفر را هم بکشم این کار را می کنم.
داستانهای نازخاتون, [۱۷٫۰۹٫۱۸ ۱۸:۵۲]
#شاهزاده_عقیم
#قسمت۱۵۹
-من نمی توانم به قولهای تو اطمینان کنم. تا آزاد شدن علیرضاخان را نبینم به هیچ کاری تن نخواهم داد .او را آزاد کن تا من ببینم که از این خانه بیرون می رود بعد تسلیم خواهم بود.از طرفی او به هیچ وجه نباید بداند من اینجا هستم و علت آزاد شدنش توصیه و تقاضای من بوده است.
ناصرمیرزا از اتاق بیرون رفت و نگین از لای پرده به حیاط چشم دوخت تا برای آخرین بار محبوب خود را ببیند.
ناصرمیرزا به قراولهای خود دستور داده بود بمحض این که علیرضاخان قدم به کوچه بگذارد او را دستگیر کنند و از بین ببرند ولی ر مقابل چشمهای نگین بسیار با ملایمت با او رفتار کرد.
قلب نگین با دیدن علیرضاخان از جا کنده شد و اشک روی گونه هایش جاری گشت.ناصرمیرزا مست از باده پیروزی داش او را تا در خانه مشایعت می کرد که ناگهان شاهزاده از در خانه وارد شد.
هنگامی که نگین برای دیدن ناصرمیرزا رفت عشرت که جان او ،علی رضاخان و وهاب را در خطر دید چاره اهی جز این ندید که به سراغ شاهزاده برود و موضوع را به اطلاعش برساند.
فرخ میرزا بی خبر از همه جا برای دلجویی از شمس آفاق که در مرگ محترم سخت بیتابی می کرد به عمارت او رفته بود .شمس آفاق از سویی نمی توانست علت مرگ پیرزن را به شاهزاده بگوید چون پای خودش هم به ماجرا کشده می شد و از سوی دیگر کینه اش نسبت به نگین باعث شده بود که بخواهد از این مسأله استفاده کند و به شکلی او را مقصر جلوه دهد و با نقشه ای ماهرانه انتقامش را هم از او و هم ناصرمیرزا بگیرد. او در حالی که سعی می کرد از حیله های زنانه برای برانگیختن خشم شاهزده نسبت به نگین استفاده کند مثل ابر بهار اشک می ریخت و گفت:
-حضرت والا هرگر از یاد نخواهند برد از روزی که این ددخترک بازاری قدم به دالحکومه گذاشت هزار گونه خدعه و نیرنگ به کار بست تا نزدیکان شما را از چشمتان بیندازد و کسانی را که به ایشلن اعتماد دارید از اطرافتان پراکنده سازد و با دروغ و حیله خود را به شما نزدیک کند.
فرخ میرزا ستی به موهای شمس آفاق کشید و گفت:
-منظورت از دروغ و حیله چیست؟
شمس افاق که موقعیت را مناسب می دید گفت:
-حضرت والا مراتب جانفشانی مرا نسبت به خود می دانند.اولین کاری که این دخترک بازار کرد این بود که مرا از چشم شما انداخت.
فرخ میرزا در صدد دلجویی از شمس افاق برآمد و گفت:
-تو همچنان سوگلی من و گل سرسبد حرمسرا هستی .این افکار بیهوده را به خود را مده .می دانم که از مرگ محترم آزدره خاطری.
-مرگ؟ حضرت والا !من مطمئنم که نگین با کمک ایادی خود محترم را مسموم کرده و کشته است.
شاهزاده با تعجب ناهی به او انداخت و گفت:
-این ادعای بزرگی است .می دانی مه اگر نتوانی آن را اثبات کنی چه ها بر خواهد خواست؟
شمس افاق اشکهایش را پاک کرد و سرش را بالا نگه داشت و گفت:
-می توانم ثابت کنم هم این را و هم بسیاری چیزهای دیگر را.
فرخ میرزا با تردید نگاهش کرد و گفت:
-مثلا چه چیزهایی را؟ حر بزن!تو چه می دانی که من از آن بی خبرم؟
فقط نقل من نیست همه جز حضرت والا می دانند که وهاب فرزند شما نیست و مادرش کسی جز اقدس نیست که با هزار خدعه به عنوان دایه به اندرونی راه یافته و اینک هم گم شده است.
شاهزاده که رگهای گردش بالا آمده بود دست به قبضه شمشیر برد و فت:
-بخدا که اگر راست گفته باشی خون همه شا را خواهم ریخت.
شمس آفاق خوشحال از نقشه ای که طرح کرده بود به دامان شاهزاده آویخت و گفت:
–حضرت والا! تعجیل درست نیست.بگذارید فرصت ماسب به دست اید تا حق همه کسانی را که به شما خیانت کرده اند کف دستشان بگذارید.
هوز شمس افاق داشت تلاش می کرد که شاهزاده را موقتا آرام کند که عشرت اجازه حضور خواست. شمس افاق که همه این ها را زیر سر عشرت می دید به کیزی که خبر آورده بود گفت:
-به او بگو شاهزاده استراحت می فرمایند.برود وقت دیگری بیای.
داستانهای نازخاتون, [۱۷٫۰۹٫۱۸ ۱۸:۵۳]
#شاهزاده_عقیم
#قسمت۱۶۰
کنیز با ترس گفت:
-اصرار می کند که حتما باید با حضرت والا حرف بزند .می گوید درباره بیگم نین خانم و شاهزاده وهاب است.
شاهزاده با شنیدن اسم آنها از جا پرید و گفت:
-بگو داخل شود.
دقایقی بعد عشرت با عجله وارد اتاق شد تعظیمی کرد و در حالی که رنگ به چهره داشت گفت:
-حضرت والا!شاهزاده ناصرمیرزا شاهزاده وهاب به دایه اش اقدس را در جایی زندانی کرده اند تا ب این وسیله بیگم نگی را به آنجا بکشند. حضرت والا !به گما من ایشان نیت سوء دارند ومدتهاست در تدارک اجرای چنین نقشه ای هستند.استدعا می کنم تا دیر نشده است دستور بدهید افرادی برای نجات آنها بسیج شوند .
فرخ میرزا با عجله از جا برخاست .چشمهایش از شدت خشم دو کاسه خو شده بودند. فریاد زد:
-کجا هستند ؟ تو عفریته از جایشان خبر داری یا نه؟
عشرت که از ترس می لرزید گفت:
-بله حضرت والا!جایشا را می دانم .
شاهزاده با عجله از عمارت شمس افاق بیرون رفت و دستور داده ده سوار چابک او را همراهی کنند تا به محلی که عشرت شانی داده بود بروند .عشرت با عجله اسبی خواست تا او نیزخودرا به نگین برساند ودل در سینه اش پرپر می زد و انتظار حادثه شومی را می کشید.ای کاش نگین هوشیاری به خرج می داد و جان از مهلکه به در می برد. ای کاش علیرضاخان می توانست در مقابل خشم فرخ میرزا مقاومت کند.
هنگامی که علیرضاخان از در خانه بیرون آمد ایادی ناصرمیرزا به طرفش امدند اما ناگهان صدای خشمگین فرخ میرزا و صدای پای تسبها که شتابان به آن سو می امدند آنها را متوجه حضور حضرت والا کرد.همگی از سر راه کنار رفتند و علیرضاخان با هوشیاری خود را وارد دالان خانه کرد و پنهان شد.شاهزاده با لگد به در کوبید و فریاد زد:
-کجاس این ناصرمیرزای حرمزاده تا به کفاره گاهش خونش را بریزم؟
ناصرمیرزا با رنگ و روی پریده به پیشواز امد و در حالی که صدایش می لرزید گفت:
-حضرت والا !چه صوری از من سرزده است؟
فرخ میرزا فریاد زد:
-با سوگلی حرم من و پسرم چه کردی؟
ناصرمیرزا پوزخندی زد و گفت:
-فرزند شما؟ ایا روزگاری شده است که حضرت والا چشم از واقعیت ها بپوشند و فرزند دیگران را فرزند خود بخوانند؟
شاهزاده صدایش را بلندتر کرد و گفت:
-بیش از این یاوه مگو .تو و همه کسانی که ایشان را نزدیکان خود می پنداشتم، با یکدیگر عهد کرده اند که مرا از کسانی که برایم از همه دنیا گرامی تر هستند، جدا کنید. من بیش از این ب لاطائلات تو گوش نخواهم داد. شمشرت را بکش که می خواهم تو را مردانه بکشم.
ناصر میرزا که دید پاک قافیه را باخته است، شمشیرش را بیرون کشید و گفت:
ـ سزای کسی که به حرف نزدیکانش اعتماد نمی کند، همین است که فرزند دیگری را به فرزند خودش به او بقبولانند و هزار خدعه و نیرنگ درباره اش به کار برند و او هم آنها را به جای معتمدین واقعی خود بپذیرد . من از مرگ واهمه ای ندارم و در مقابل تو می ایستم، فقط بدان که دوست و دشمنت را نمی شناسی.
فرخ میرزا از اسب فرود آمد و شمشیرش را کشید و غرّید:
ـ من بدتر از تو دشمنی نداشته ام. هنگامی که سنگفرش اینجا را با خون تو آغشته کنم، خواهی دانست که خیانتکار واقعی کیست.
شاهزاده ها شروع به نبردی سخت کردند. اطرافیان که نمی دانستند. باید از چه کسی فرمان ببرند، مات و مبهوت ایستاده رودند و این نبرد خونین را نظاره می کردند. علیرضاخان بسرعت خود را به زیر زمین رساند و نگین و اقدس و وهاب را آهسته از در عقب منزل خارج کرد. در این هنگام عشرت با رنگ و روی پرنده سر رسید. علیرضاخان گفت:
ـ فرصت نیست. عجله کن. باید از مهلکه فرار کنیم، و گرنه شاهزاده خونمان را خواهد ریخت.
عشرت که همیشه کیسه ای اشرفی به همراه داشت، با قیمت گزافی از قراولانی که بیرون عمارت ایستاده بودند و نمی دانستند چه باید بکنند، دو اسب خرید و همگی سوار بر آنها، چهار نعل گریختند.
ساعتی بعد فرخ میرزا با تنی مجروح در گوشه ای افتاده بود و ناصرمیرزا در خون خود می غلتید. فرخ میرزا احساس می کرد حرفهای شمس آفاق و ناصرمیرزا خالی از حقیقت نیست، اما قبول آنها برایش بسیار دشوار بود. در حالی که ضعیف بر او مستولی شده بود به قراولی که مات و مبهوت ایستاده بود و نگاهش می کرد گفت:
ـ چرا ایستادهای؟ما را به حکیم باشی برسان.
قراول باعجله آنها را روی اسبهایی نشاند و بسرعت به طرف دارالحکومه برگشت تا حکیم را بر بالینشان حاضر کند.
ناصر میرزا یک هفته تمام در تب سوخت و سرانجام نیز از زخمهای عمیقی که برداشته بود، جان به در نبرد. هنگامی که این خبر به مرکز رسید، شاه دستور داد هرچه سریعتر فرخ میرزا خود را به پایتخت معرفی کند، زیرا تحمل مرگ ناصر میرزا به دست او، برای شاه آساننبود و همه ها رانتیجه بی کفایتی و سهل انگاری فرخ میرزا می دید. شاه دستور داد فرخ میرزا را به نقطه دوری در آذربایجان تبعید کنند و شمس آفاق را به گرجستان بازگردانند.
داستانهای نازخاتون, [۱۷٫۰۹٫۱۸ ۱۸:۵۴]
قسمت پایانی
علیرضاخان همراه با نگین، وهاب، عشرت و اقدس به طایفه خود برگشت و مدتی مخفی شد تانتیجه جنگ شاهزاده ها مشخص شود. شاه با همه بی سیاستی و بی درایتی خود دریافت که نبایدبا سران طوایف دربیفتد و سعی کرد از کنار موضوع بگذرد و گوشمالی آنها را به زمان مناسبتری واگذار کند.
مدتی بعد علیرضاخان و نگین با یکدیگر پیمان زناشویی بستند و خان قول داد ازوهاب همچون پسر خود نگهداری کند و همه فنون سوارکاری و تیراندازی و سکار را بع او بیاموزد.
اقدس در پناه حمایت علیرضاخان آرامش خوبی پیدا کرده بود و پس از مدتی با یکی از افراد طایفه ازدواج کرد و توانست به زندگی آشفته خود سرو سامانی بدهد.
عشرت با ثروت خوبی که در مدت خدمتدر عمارت نگین برای خود فراهم کرده بود،دغدغه مالی نداشت، اما کم کم به این نتیجه می رسید که به جای حرص زدن برای جمع آوری پول بهتر بود در وقت مناسب به فکر تشکیل خانواده می افتاد و اینک از تنهایی رنج نمی برد.
یک سال سال بعد سرور که هنوز زخم عشق علیرضاخان را بر دل داشت، با رامین خان ازدواج خان ازدواج کرد و با اصرار او، رامین به جای دیگری رفت تا سرور با دیدن پسرعمویش و نگین رنج بیشتری را تحمل نکند.
فرخ میرزا زیر بار حادثه مفتضحانه ای که پیش آمده بود، تاب تبعید و غضب شاه را نیاورد و در حالی که با ولنگاری و افراط در میگساری، خود را به تباهی کشیده بود، در اثر سرمای سخت آذربایجان و ابتلای به ذات الریه در گذشت.
شمس آفاق نیز پس از چندی به عقد پسرعموی خود در آورد که ازکودکی نشان کرده ی او بود و خالت نابجای شاهزاده در زندگیش و اجبار شمس آفاق به ازدواج با او، پایه های سعادت وی را هم متزلزل مرده بود.
#منوچهر_دبیر_منش
@nazkhatoonstory
برای “آدمها”