زندگینامه شهید ایوب بلندی قسمت ۵۱تاآخر

زندگینامه شهید ایوب بلندی قسمت ۵۱تاآخر

داستان:زندگینامه ایوب بلندی

#ایوب_بلندی
#قسمت۵۱

توی بیمارستان دکتر که صورت رنگ پریده ام را دید، اجازه نداد حرف بزنم، با دست اشاره کرد به نیمکت بنشینم.
– “آرام باشید خانم…حال ایشان…..”
چادرم را توی مشتم فشردم و هق هق کردم.
+”به من دروغ نگو، هجده سال است دارم می بینم هر روز ایوب آب می شود. هر روز درد می کشد. می بینم که هر روز می میرد و زنده می شود. می دانم که ایوب رفته است…..”
گردنم را کج کردم و آرام پرسیدم:
“رفته؟”
دکتر سرش را پایین انداخت و سرد خانه را نشان داد.
توی بغل زهرا وا رفتم.
چقدر راحت پرسیدم: “ایوب رفته؟”

امکان نداشت ایوب برای عملیاتی به جبهه نرود و من پشت سرش نماز حاجت نخوانم. سر سجادت زار نزنم که برگردد.
از فکر زندگی بدون ایوب مو به تنم سیخ می شد. ایوب چه فکری درباره من می کرد؟
فکر می کرد از آهنم؟ فکر می کرد اگر آب شدنش را تحمل کنم نبودنش هم برایم ساده است؟
چی فکر می کرد که آن روز وسط شوخی هایمان درباره مرگ گفت: “حواست باشد بلند بلند گریه نکنی، سر وصدا راه نیاندازی، یک وقت وسط گریه و زاری هایت حجابت کنار نرود، #حجاب هدی، حجاب خواهر هایم، کسی صدای آن ها را نشنود. مواظب باش به اندازه مراسم بگیرید، به اندازه گریه کنید.”
زهرا آخرین قطره های آب قند را هم داد بخورم.
صدای داد و بیداد محمد حسین را می شنیدم.
با لباس خاکی و شلوار پاره و خونی جلوی پرستارها ایستاده بود.
خواستم بلند شوم، زهرا دستم را گرفت و کمک کرد. محمد حسین آمد جلو…
صورت خیس من و زهرا را که دید،
اخم کرد.
“مامان….بابا کجاست؟”

@nazkhatoonstory

داستانهای نازخاتون, [۱۷.۰۹.۱۷ ۲۰:۲۱]
#ایوب_بلندی
#قسمت۵۲

زهرا دستش را روی دهان گذاشت تا صدای هق هقش بلند نشود.
محمد حسین داد کشید: “می گویم بابا ایوب کجاست؟”
رو کرد به پرستار ها …آقا نعمت دست محمد را گرفت و کشیدش عقب، محمد برگشت سمت نعمت آقا: “بابا ایوب رفت؟ آره؟”
رگ گردنش بیرون زده بود.
با عصبانیت به پرستارها گفت: “کی بود پشت تلفن گفت حالش خوب است؟ من از پاسگاه زنگ زدم، کی گفت توی ای سی یو است؟ بابا ایوب من مرده…شما گفتید خوب است؟ چرا دروغ گفتید؟”
دست آقا نعمت را کنار زد و دوید بیرون
سرم گیج رفت، نشستم روی صندلی
آقا نعمت دنبال محمد حسین دوید. وسط خیابان محمد حسین را گفت توی بغلش
محمد خشمش، را جمع کرد توی مشت هایش و به سینه ی آقا نعمت زد.
آقا نعمت تکان نخورد: “بزن محمد جان….من را بزن….داد بکش….گریه کن محمد….”
محمد داد می کشید و آقا نعمت را می زد.
مردم ایستاده بودند و نگاه می کردند. محمد نشست روی زمین و زبان گرفت.
“شماها که نمی دانید…نمی دانید بابا ایوبم چطوری رفت. وقتی می لرزید شماها که نبودید. همه جا تاریک و سرد بود، همه وسایل ماشین را دورش جمع کردم و آتش زدم تا گرم شود، سرش را گرفتم توی بغلم…..”
بغضش ترکید و با صدای بلند گریه کرد:
“سر بابام توی بغلم بود که مرد……. با..با…..ایوبم….توی بغل….من مرد…..”

ایوب را دیدم به سرش ضربه خورده بود، رگ زیر چشمش ورم کرده بود. محمد حسین ایوب را توی قزوین درمانگاه می برد تا آمپولش را بزند. بعد از آمپول، ایوب به محمد می گوید حالش خوب است و از محمد می خواهد که راحت بخوابد. هنوز چشم هایش گرم نشده بود که ماشین چپ می شود.
ایوب از ماشین پرت شده بود بیرون…
دکتر گفت: “پشت فرمان تمام شده بوده”
از موبایل آقا نعمت زنگ زدم به خانه
بعد از اولین بوق هدی، گوشی را برداشت:
“سلام مامان”
گلویم گرفت: “سلام هدی جان، مگر مدرسه نبودی؟”
– ساعت اول گفتم بابام تصادف کرده، اجازه دادند بیایم خانه پیش دایی رضا و خاله ”
مکث کرد: “بابا ایوب حالش خوب است؟”
بینیم سوخت و اشک دوید به چشمانم:
“آره خوب است دخترم…خیلی خوب است…”
اشک هایم سر خوردند روی رد اشک های آن چند ساعت و راه باز کردند تا زیر چانه ام…
صدای هدی لرزید:
“پس چرا این ها همه اش گریه می کنند؟”
صدای گریه ی شهیده از آن طرف گوشی می آمد.
لبم را گاز گرفتم و نفسم را حبس کردم.
هدی با گریه حرف می زد:
“بابا ایوب رفته؟”
آه کشیدم: “آره مادر جان، بابا ایوب دیگر رفت…خیلی خسته شده بود…حالا حالش خوب خوب است”
هدی با داییش کلنجار رفت که نگذارد کسی گوشی را از او بگیرد.
هق هق می کرد: “مامان تو را به خدا بیاورش خانه تهران، پیش خودمان”
+ نمی شود هدی جان، شما باید وسایلتان را جمع کنید…بیایید تبریز
– ولی من میخواهم بابام تهران باشد، پیش خودمان

@nazkhatoonstory

داستانهای نازخاتون, [۱۷.۰۹.۱۷ ۲۰:۲۳]
#ایوب_بلندی

#قسمت۵۴

از ایوب هر کاری بر می آید. هر وقت از او کمک می خواهم هست. حضورش فضای خانه را پر می کند.
مادرش آمده بود خانه ما و چند روزی مانده بود. برای برگشتنش پول نداشت. توی اتاق ایوب سرم را بالا گرفتم: ” آبرویم را حفظ کن، هیچ پولی در خانه ندارم.”
دوستم آمد جلوی در اتاق: “شهلا بیا این اتاق، یک چیزی پیدا کردم.”
آمده بود کمکم تا بخاری ها را جمع کنیم.شش ماهی بود که بخاری را تکان نداده بودیم. زیر فرش یک دسته اسکناس پیدا کرده بود. ایوب آبرویم را حفظ کرد.
توی امتحان های محمد حسین کمکش کرد.
برای خواستگارهایی که هدی از همان نوجوانیش داشت به خوابم می آمد و راهنمایی می کرد.
حتی حواسش به محمد حسن هم بود.

یک سینی حلوا درست کرده بودم تا محمد حسین شب جمعه ای ببرد مسجد، یادش رفت. صبح سینی را دادم به محمد حسن و گفتم بین همسایه ها بگرداند.
وقتی برگشت حلوا ها نصف هم نشده بود.
یک نگاهش به حلوا بود و یک نگاهش به من
_ مامان می گذاری همه اش را خودم بخورم؟
+ نه مادر جان، این ها برای بابا است که چهار تا نماز خوان بخورند و فاتحه اش را بفرستند.
شانه اش را بالا انداخت:
_ “خب مگر من چه ام است؟ خودم می خورم، خودم هم فاتحه اش را می خوانم.”
چهار زانو نشست وسط اتاق و همه حلوا ها را خورد.
سینی خالی را آورد توی آشپزخانه:
“مامان فاتحه خیلی کم است. میروم برای بابا نماز بخوانم.
شب ایوب توی خواب
سیب آبداری را گاز می زد و می خندید.
فاتحه و نمازهای محمد حسن به او رسیده بود.

@nazkhatoonstory

داستانهای نازخاتون, [۱۷.۰۹.۱۷ ۲۰:۲۳]
#ایوب_بلندی
#قسمت_آخر
از تهران تا تبریز خیلی راه است.
برای این که دلمان گرفت و هوایش را کردیم برویم سر مزارش…
سالی چند بار می رویم تبریز و همه روز را توی #وادی_رحمت می مانیم.
بچه ها جلوتر از من می روند، ولی من هر بار دست و پایم می لرزد.
اول سر مزار حسن می نشینم تا کمی آرام شوم. اما باز دلم شور می زند.
انگار باز ایوب آمده باشد خواستگاریم و بخواهیم احتیاط کنیم که نکند چشم توی چشم هم شویم.
فکر می کنم چه جوری نگاهش کنم ؟
چه بگویم؟
از کجا شروع کنم؟
ایوبم……………………………

پایان…

??
@nazkhatoonstory

داستانهای نازخاتون, [۱۸.۰۹.۱۷ ۱۴:۳۰]
سخن نویسنده ???

ترجیح دادم یه داستان واقعی بنویسم …داستان کاملا واقعی با مشاوره جناب سرگرد حسن پور

داستان دختر و پسرای هستش که به اصطلاح مرفه هان بی دردن و کاری جزخوش گذرونی بلد نیستن و همین زندگی آروم براشون دردر ساز میشه

این پرونده مربوط به شهر تبریز هستش به همین دلیل کلا فضاشو تغییر دادم ولی از اونجایی که من فقط موضوع کلی داستان و میدونستم بهش پرو بال دادم

شخصیتا کاملا واقعی هستن …پایانشم هنوز معلوم نیست به احتمال قوی درست عین واقعیت تمومش کنم فقط با کمی تغیرات که تلخ نباشه

محور اصلی داستان از اواسطش شروع میشه پس صبور باشید

داستان یه داستان اجتماعی –پلیسی و البته عاشقانس و از زبان شخصیتای اصلی بیان میشه
@nazkhatoonstory