رمان آنلاین نیمه شبی در حله قسمت ۲۱ تا۲۲
نویسنده:مظفر سالاری
داستانهای نازخاتون:
#قسمت_بیست_یکم
……..برای آنکه زودتر به حمام برسم، راه میان بری را که از میان نخلستانی کوچک می گذشت در پیش گرفتم. ناچار شدم از دیوار کوتاه نخلستان بگذرم؛ لباسم خاک آلود و دست هایم خراشیده شد.
دلم می خواست وارد حمام که می شدم، یقه مسرور را بگیرم و در مقابل حیرت و تعجب ابوراجح، او را نقش بر زمین کنم و مجبورش سازم به خیانتش اعتراف کند.
از خشم، دندان قروچه می کردم و می دویدم. کمترین مجازات او آن بود که جلوی ابوراجح رسوایش کنم.
در این صورت، آرزو می کرد کاش زمین دهان باز می کرد و او را می بلعید. عکس العمل ابوراجح برایم غیر قابل پیش بینی بود.
بعید نبود که به خاطر نمک نشناسی مسرور، کنترل خود را از دست بدهد و او را زیر مشت و لگد بگیرد.
به حمام که رسیدم از آنچه دیدم یکه خوردم. در حمام بسته بود. چند مشتری، جلوی در حمام ایستاده بودند و انتظار می کشیدند. حلقه در را با صدا درآوردم.
یکی از مشتری ها گفت: فایده ای ندارد. هرچه در زدیم، کسی جواب نداد.
از پیرمردی که دکانش کنار حمام بود و زغال می فروخت، پرسیدم ابوراجح کجاست؟
دست سیاهش را زیر دماغش کشید و گفت: اول ابوراجح با دو نفر رفت. بعد هم مسرور در حمام را بست و رفت تا به خانه ابوراجح سری بزند.
مشتری ها که مجبور شده بودند از حمام بیرون بیایند ناراحت بودند و غرولند می کردند. مسرور با خنده به آنها گفت:
《 نه تنها این دفعه از شما پول نگرفتم، بلکه دفعه بعد هم بیایید، میهمان من هستید و با شربت و میوه از شما پذیرایی می کنم》.
آن وقت به من سکه ای داد و گفت به هر کس که آمد بگویم حمام امروز تعطیل است.
پیرمرد به سوی مشتری ها رفت و چند جمله ای با آنها صحبت کرد.
آنها رفتند. پیرمرد باز گشت و گفت: این بار سوم است که مشتری ها را می فرستم دنبال کارشان. می پرسند چرا حمام تعطیل است. من چه بگویم؟
ابوراجح که چیزی به من نگفت. مسرور هم فقط گفت:《 حمام تا فردا تعطیل است. شاید هم تا پس فردا. شاید هم تا یک هفته دیگر》.
می توانستم معنی خوش مزگی و خنده مسرور را بفهمم. آنچه را نمی توانستم بفهمم این بود که برای چه خواسته بود به خانه ابوراجح برود. هرچیزی احتمال داشت، جز اینکه بخواهد ابوراجح را در جای امنی پنهان کند.
چاره ای نداشتم غیر از اینکه به خانه ابوراجح بروم و از ماجرا سر در بیاورم. آیا کسانی زودتر از من ، ابوراجح را خبر کرده بودند؟ بعید بود.
سر راه به مغازه پدربزرگم رفتم. او را به انباری عقب مغازه بردم و آنچه را اتفاق افتاده بود برایش تعریف کردم.
چنان وحشت کرد که چشمانش گرد ماند. هیچ وقت او را آن طور ندیده بودم. کاملا” دست و پایش را گم کرده بود.
گفت: فکر می کنم آن دو نفری که با ابوراجح رفته اند مامور بوده اند. وقتی از دارالحکومه بر می گشتی آنها را ندیدی؟
گفتم: من از راه میانبر آمدم. اگر او را به دارالحکومه برده اند نتوانستم آنها را ببینم.
به بازویم چسبید و گفت: گوش کن هاشم، تو در خطری. باید همین حالا حلّه را ترک کنی و بروی.
می دانستم چقدر برایش سخت است که این حرف را بزند. دوری من برایش خیلی دشوار بود با آنکه آرام صحبت می کردیم و بعید بود که فروشنده ها و مشتری ها حرف هایمان را بشنوند، پدربزرگم‌در انباری را کاملا” بست.
در فاصله میان قفسه ها و بسته ها و صندوق ها مقداری قدم زد و نگاه خیره و مضطربش را به زمین دوخت. سخت به فکر فرو رفته بود.
— هیچ کس نباید بفهمد به کجا خواهی رفت؛ هیچ کس ؛ فهمیدی؟ باید به جایی بروی که کسی نتواند حدس بزند. فقط من باید بدانم و بس.
طبیعی بود که در آن شرایط، پدربزرگ تنها و تنها به فکر نجات جان من باشد.
او از شدت علاقه ای که به من داشت دیگر نمی توانست به ابوراجح و خانواده‌اش فکر کند.
شاید هم گمان می کرد که در آن موقعیت، کاری از دست من و او برای آنها ساخته نیست. او را درک می کردم؛ ولی نمی توانستم با نظرش موافق باشم. باز هم قدم زد و به زمین نگاه کرد.
گویی چشمان نا آرامش به دنبال موشی نامرئی بود که با سرعت تغییر جهت می داد و طول و عرض انباری را طی می کرد. رفتار و حالات او نشان می داد که خطر، جدی تر از آن است که فکر می کردم. ناگهان در مقابلم ایستاد و با چشمانش که در آن فضای نیمه تاریک، مانند دو نگین درشت و درخشان، برق می زد، خیره نگاهم کرد و گفت: فهمیدم!
بازوهایم را فشرد و مقابلم روی صندوقی نشست. برای اولین دفعه بود که می توانستم آن پیرمرد خوش قیافه و مهربان را آن گونه که بود ببینم.
در آن لحظه، گویی برای نخستین بار، معنای《 پدربزرگ》 را می فهمیدم. بین ما پیوندی ناگسستنی بود و جز یکدیگر کسی را نداشتیم او حاضر بود زندگی اش را بدهد تا گزندی به من نرسد. با نگاهش به من گفت:
《 من تنها به خاطر تو زنده ام و تو باید به خاطر من و به خاطر پدرت، زنده بمانی و زندگی کنی.
با این احساس به درون او راه یافتم و حدس زدم چه می خواهد بگوید.
— مادر؟
لبخند زد و سر تکان داد.
— آفرین درست فهمیدی. باید به کوفه بروی و مدتی نزد مادرت زندگی کنی تا آب ها از آسیاب بیفتد.
— چرا پیش او؟ من جز تصویری مبهم، چیزی از آن زن به یاد ندارم.
— من هم علاقه ای ندارم که به کوفه بروی و با او زندگی کنی؛ اما فعلا” چاره ای نیست.
— شوهرش چه؟ فرض کنیم حاضر شوم به نزد او بروم. شوهرش که از این موضوع خوشش نخواهد آمد.
فراموش کرده اید که در کودکی مرا نپذیرفته و اجازه نداده که با مادرم زندگی کنم. این احتمال هم هست که کنجکاوی کند و بخواهد بداند برای چه پس از سال ها نزد مادرم رفته ام.
اگر از ماجرای من در حلّه بویی ببرد، به ماموران حکومت تحویلم خواهد داد. چه بسا بر مادرم نیز سخت بگیرد و او را اذیت کند.
امیدوار بودم پدربزرگم را قانع کرده باشم؛ ولی او گفت: من خودم همه اینها را می دانم؛ اما تو از اتفاقی که افتاده خبر نداری.
با آنچه آن روز از رشید، پسر وزیر، شنیده بودم، دیگر چیزی نمی توانست متعجبم کند. با این حال پرسیدم: برای مادرم اتفاقی افتاده است؟
— برای او نه، برای شوهرش. نزدیک به یک ماه پیش، زنی خبر آورد که شوهر مادرت مرده و خانواده اش را بی سرپرست گذاشته.
او گفت که آنها درآمد و پس اندازی ندارند و در وضع خوبی به سر نمی بزند. احتمال دادم آن زن را مادرت فرستاده باشد لابد مادرت انتظار داشت که او و بچه هایش را به حلّه بیاورم و از آنها نگهداری کنم.
اگر پدرش هم زنده بود، این کار را نمی کرد. به وسیله همان زن، پولی برایش فرستادم و پیام دادم که چون هاشم او را فراموش کرده، بهتر است در همان کوفه بماند و چون می خواستم آرامشت به هم نخورد، چیزی در این باره به تو نگفتم.
من مادرم را هیچ وقت نبخشیده بودم چگونه حاضر شده بود مرا در چهار سالگی رها کند و برود؟ در واقع، در آن هنگام، هم پدر و هم مادرم را از دست داده بودم.
نمی دانم اگر پدربزگم‌نبود، چه بلایی به سرم می آمد. گفتم: او می داند که شما ثروتمند هستید. منظورش این بوده که به او کمک کنید و شما هم این کار را کرده اید.
به هر حال بچه های او وضعیت بهتری از من دارند. آنها گرچه پدرشان را از دست داده اند، لااقل مادری بالای سرشان هست.
— در هر صورت او مادر توست. شاید تقدیر خداوند این چنین است که اینک به کوفه بروی و مدتی نزد او بمانی .
این ، هم به سود اوست و هم به نفع تو. در آنجا در امان خواهی بود و از سویی می توانی به زندگی مادرت و بچه هایش سر و سامان بدهی و مواظبشان باشی.
— ابوراجح گاهی حرف مادرم را پیش می کشید و می گفت:
《 در حق مادرت جفا می کنی که به او سر نمی زنی》 یک بار به او گفتم:《 او اگر به من علاقه ای داشت، برای یک دفعه هم که شده در طی این سال ها به دیدنم می آمد.》
ابوراجح گفت:《 شوهرش مرد خشن و سنگدلی است و اجازه نمی دهد که مادرت برای دیدن تو از کوفه به حلّه سفر کند.》
فرض کنیم حق با ابوراجح باشد. چرا پس از مرگ شوهرش به سراغ من نیامده؟
پدربزرگم ایستاد و گفت: حالا وقت این حرف ها نیست. هر لحظه ممکن است ماموران به اینجا بریزند و دستگیرت کنند.
من احتمال می دهم مادرت فکر می کند اگر اکنون به حلّه باز گردد و به نزد ما بیاید، فکر خواهیم کرد که پس از سالها، تنها به دلیل آنکه محتاج کمک بوده به سراغمان آمده است.
از پدربزرگ فاصله گرفتم و گفتم: بله، صحبت در این باره کافی است.
چون من هرگز حلّه را بدون ابوراجح و خانواده‌اش ترک نخواهم کرد.
پدربزرگم آهسته غرید: دیوانه شده ای؟ ابوراجح آدم بی دست و پایی نیست. بی گمان تا حالا با خانواده‌اش از این شهر بیرون رفته اند بستن در حمام می تواند به این دلیل باشد.
آرزو کردم که کاش چنین بود؛ اما نمی توانست چنین باشد.
— چه کسی با این سرعت به ابوراجح خبر داده که جانش در خطر است؟
مگر اینکه بگوئیم مسرور این کار را کرده است.
— مسرور چشم به حمام دارد. با این توطئه به خواسته اش رسیده.
برای او مهم این است که ابوراجح را از حمامش دور کند. اگر ابوراجح و خانواده‌اش از این شهر فراری شوند، مسرور به مرادش رسیده.
شاید او آن قدر که فکر می کنی پست نیست که راضی شود ابوراجح را دستگیر کنند و شکنجه دهند و بکشند و خانواده اش را به سیاهچال بیندازند.
به سوی در انباری رفتم و آن را باز کردم. کاملا” مصمم بودم.
— تنها در صورتی این شهر را ترک خواهم کرد که جان ابوراجح و خانواده‌اش نیز در امان باشد.
اگر ابوراجح کشته شود و ریحانه و مادرش به سیاهچال بیفتند، من چگونه می توانم خودم را ببخشم که در این شرایط تنها به فکر نجات جانم بوده ام. نه، اگر این اتفاق بیفتد، دیگر زندگی برای من معنا نخواهد داشت.
پدر بزرگ با التماس دست هایش را دراز کرد و گفت: کجا می خواهی بروی؟ از دست تو کاری ساخته نیست.
در آستانه در ایستادم و گفتم: به خانه ابوراجح می روم. اگر قرار است به کوفه با شهری دیگر بروم با آنها خواهم رفت.
پدربزرگ فهمید که نمی تواند جلویم را بگیرد. خودش را روی صندوق انداخت و در آخرین لحظه به من خیره شد. هیچ کدام نمی دانستیم که آیا باز یکدیگر را خواهیم دید یا نه………..
#قسمت_بیست_دوم
………خدا خدا می کردم که ابوراجح و خانواده‌اش شهر را ترک نکرده باشند، وگرنه باید سرگردان شهرها و روستاها می شدم تا آنها را پیدا کنم. معلوم نبود سرانجام بتوانم آنها را بیابم.
هنگامی که خانواده ای مجبور می شد چنان مخفیانه زندگی کند که دست ماموران سمج به آنها نرسد، من چگونه می توانستم آنها را پیدا کنم. بگذریم از اینکه جست و جوی آنها نیز کار عاقلانه ای نمی توانست باشد.
ممکن بود ماموران مرا زیر نظر بگیرند و از طریق من آنها را به چنگ بیاورند.
تمام کوچه پس کوچه ها را دویدم. در طول راه، ده ها فکر و خیال وحشتناک و ناراحت کننده از ذهنم گذشت.
اگر ابوراجح و خانواده اش موفق به فرار می شدند، دیگر بعید بود آنها را ببینم.اگر دستگیر می شدند، ابوراجح کشته می شد و ریحانه و مادرش به سیاهچال می افتادند.
چگونه ریحانه می توانست آن سیاهچال وحشت انگیز را تحمل کند؟ از خدا خواستم که اگر قرار بود ریحانه به حبس در سیاهچال محکوم شود، من هم در کنارش به بند کشیده شوم. آن وقت گاهی می توانستم او را ببینم و با او حرف بزنم و شریک شکنجه ها و دردهایش باشم.
این خیلی بهتر از آن بود که دیگر او را نبینم و یا اینکه ریحانه با یکی مانند مسرور ازدواج کند. از این اندیشه که مسرور ممکن بود از وزیر بخواهد ریحانه را به ازدواج با او مجبور کند، بر خود لرزیدم؛ هرچند ریحانه کسی نبود که به این زندگی خفّت بار تن دهد.
او هرگز با خائنی که پدرش را به کشتن داده بود زندگی نمی کرد؛ اما شاید هرگز نمی فهمید که مسرور به آنها خیانت کرده است. من و ابوراجح کشته می شدیم و حمام و ریحانه به مسرور می رسید. چیزی بدتر از این قابل تصور نبود؛ هرچند قنواء که از خیانت مسرور اطلاع پیدا کرده بود، ساکت نمی نشست.
در مقابل همه این افکار پریشان و عذاب دهنده، آنچه مایه ی امید بود و گوشه ای از ذهنم را چون فانوسی در شب تاریک، روشن می ساخت، آن بود که شاید موفق به دیدن ریحانه می شدم. ممکن بود هنوز اینها در خانه باشند.
در این صورت می توانستم آنها را به کوفه ببرم. احتمال هم داشت ابوراجح مرا با خودشان به جای امن دیگری ببرد. دوست داشتم این گونه خیال کنم در هنگام فرار از حلّه، ماموران به تعقیب ما می پرداختند.
آن گاه من بالای صخره ای موضع می گرفتم و از ابو راجح و خانواده اش می خواستم تا وقتی من ماموران را به خود مشغول می کنم از آنجا دور شوند. ابوراجح، ریحانه و مادرش خود را به جای امنی که می توانست بالای کوهی باشد، می رساندند.از آن بالا می دیدند که چگونه من چند مامور را با تیرو گمانم از پا در می آورم.
ماموران کم کم حلقه محاصره را تنگ می کردند. در پایان مجبور می شدم شمشیرم را بکشم و یک تنه با چند نفر بجنگم.عاقبت بر اثر زخم های فراوان، از پای در آمدم. تردیدی نبود که در این صورت، ابوراجح، مشت بر سنگی می زد و می گفت: حیف که هیچ گاه نتوانستم این هاشم را آن گونه که بود بشناسم! او بهترین دوست من بود. ریحانه نیز اشک می ریخت و می گفت: او در کودکی نیز فداکار بود.
تنها خدا می توانست سرانجامی بهتر از این مرگ زیبا و دلخواه‌را برای من در نظر بگیرد. برای کسی که مرگ در کمینش نشسته بود و گذشته از این، نمی توانست با ریحانه ازدواج کند، چه سرانجام بهتری ممکن بود داشته باشد؟
وارد کوچه ای شدم که خانه ابوراجح در میان آن قرار داشت. قلبم چنان تپید که انگار در سینه ام طبل نواختند. ور کودکی چند بار ریحانه را به خانه شان رسانده بودم.
درِ خانه باز بود و کسی در آستانه آن ایستاده بود. پستش به من بود. از اینکه هنوز کسی در آن خانه بود چنان خوشحال شدم که گویی همه دنیا را به من داده اند. شادی ام با همان سرعت، جای خود را به نگرانی و خشم داد.
آنکه در آستانه در ایستاده بود، کسی جز مسرور نبود. به در خانه نزدیک شدم و در پناه برآمدگی درگاه ایستادم. قبل از هرچیز باید می فهمیدم که مسرور آنجا چه می کند. از راه دیگری آمده بود که او را ندیده بودم. صدای مادر ریحانه را شنیدم که با گریه پرسید: حالا چه کنیم؟
مسرور آهی کشید و گفت: همان طور که گفتم ماندن شما در این خانه خطرناک است. ممکن است شما را هم دستگیر کنند.
— کجا برویم؟
— پیش از آنکه به اینجا بیایم، با یکی از دوستانم صحبت کرده ام.
چند روزی را باید در خانه او مخفی شوید. بعد در فرصتی مناسب شما را از شهر خارج می کنم. به من اطمینان کنید. ابوراجح و سما خیلی به من محبت کرده اید. حالا وقتی است که باید جبران کنم.
در همین موقع صدای لرزان ریحانه را شنیدم که پرسید: ولی چرا ماموران، پدرم را چنین ناگهانی دستگیر کردند؟ هر چه فکر میکنم سر در نمی آورم.
مسرور باز آه کشید و گفت: خبر دارید هاشم به دارالحکومه می رود.
این طرف و آن طرف شنیده ام که قرار است با قنواء، دختر حاکم، ازدواج کند.
احتمال می دهم او چیزی درباره پدرتان گفته و کار به اینجا کشیده است.
— هاشم؟ در باره او هرگز نباید چنین قضاوت کرد.
با شنیدن این حرف ریحانه می خواستم بال در بیاورم. مسرور دست و پایش را گم کرد و گفت: شنیده ام هاشم به درخواست ابوراجح، دو تن از شیعیان را از سیاهچال نجات داده است. فکر نمی کنید دارالحکومه این موضوع را شنیده باشد؟
شاید قنواء در این باره به حاکم حرفی زده باشد. این را نیز فراموش نکنید که وزیر به خاطر قضیه قوها از دست پدرتان عصبانی است.
ریحانه و مادرش ساکت ماندند. مسرور با لحن دلسوزانه ای گفت: آنچه من می دانم این است که دو نفر وارد حمام شدند و ابوراجح را له اتهام جاسوسی و توطئه برای کشتن حاکم با خود بردند.
هر لحظه ممکن است بریزند و شما را هم دستگیر کنند. به جای هر حرف دیگر، بهتر است آماده شوید تا برویم. پس از آنکه شما را به جای امنی رساندم می روم و ته و توی قضیه را در می آورم. هر چه زودتر باید از این خانه دور شویم.
مادر ریحانه گفت: ما به خانه کسی که او را نمی شناسیم، نمی رویم.
بگذار بیایند و ما را دستگیر کنند.
ریحانه گفت: تو بهتر است بروی و هر طور می توانی با هاشم تماس بگیری و دستگیر شدن پدرم را به او اطلاع بدهی.
شاید او به کمک قنواء بتواند برای نجات پدرم کاری کند.
— فکر می کنید در این وضعیت خطرناک، هاشم حاضر می شود خود را به خطر بیندازد؟
بیش از آن نتوانستم تحمل کنم. از پناه کنار درگاه بیرون آمدم و قبل از آنکه مسرور بتواند مرا ببیند و عکس العملی نشان دهد، او را با شدت به داخل خانه ها دادم. مسرور فریادی کشید و کنار باغچه، که در آن چند نهال و نخل و بوته های گل و سبزیجات بود، به زمین افتاد.
وحشت زده برگشت و مرا که در آستانه در ایستاده بودم نگاه کرد و خود را چند گام عقب کشید. پا در حیاط گذاشتم. با دیدن ریحانه و مادرش سلام کردم.
مادر ریحانه دست روی قلبش گذاشت و گفت: آه! شمایید هاشم؟ مرا نرسانید.
ریحانه لبخندی زد و گفت: خدا را شکر که آمدید!
بعد اشک در چشمانش حلقه زد و با حالت گریه گفت؛ پدرم را دستگیر کرده اند.
در یک لحظه از شوق دیدن او و از دیدن لبخند و اشکش و از خطری که همه مان را تهدید می کرد، چنان متاثر شدم که نزدیک بود من هم مهار اشکم را از دست بدهم.
از سویی چنان عصبانی بودم که می خواستم مسرور را خفه کنم. حال خودم را نمی فهمیدم. با دیدن ریحانه چنان آتشی به قلبم افتاده بود که با بیهوشی فاصله چندانی نداشتم.
از خدا خواستم به من چنان توانی بدهد که بتوانم عشق سوزانم را مخفی کنم. ریحانه به اندازه کافی گرفتار و ناراحت شده بود. نباید کاری می کردم که به راز عشقم پی ببرد و گرفتاری ها و ناراحتی هایش اضافه شود.
درِ خانه را پشت سرم بستم و به سوی مسرور رفتم. مسرور از ترس، باز چند قدم خود را روی زمین به عقب کشید. لگدی به کمرش زدم و به موهایش چنگ انداختم و از زمین بلندش کردم. مسرور با یک دست، کمرش و با دست دیگر، سرش را گرفت و ناله سر داد.
ریحانه به من نزدیک شد و با چهره ای برافروخته گفت: اینجا چه خبر است؟ لطفا” رهایش کنید. اگر به هر دلیل باعث دستگیری پدرم شده اید، نباید مسرور را سرزنش کنید که چرا ما را خبر کرده است.
تاب نگاه کردن به چشمان او را نداشتم. با اخمی از روی دلخوری به او گفتم: آیا باور می کنید که من چنین کاری کرده باشم؟
مسرور را مجبور کردم لبه ایوان بنشیند.
— از مسرور بپرسید که چگونه از نجات یافتن حماد و پدرش از سیاهچال خبر شده. مطمئن باشید که ابوراجح چیزی در این باره به او نگفته.
مسرور ساکت ماند. یقه اش را فشردم و زیر لب غریدم: جواب بده خائن!
با لکنت گفت: وقتی در حمام در این باره صحبت می کردید، شنیدم.
— شنیدی یا بهتر است بگوئیم گوش ایستاده بودی؟ حالا بگو امروز برای چه به دارالحکومه رفته بودی؟
لرزش بدن مسرور را با دست هایم احساس کردم.
— من به دارالحکومه رفته بودم؟ برای چه؟ من با دارالحکومه چه کار دارم؟
— این را تو باید بگویی. من از پشت پنجره تو را دیدم که از دارالحکومه بیرون می رفتی.
مسرور با التماس و وحشت به ریحانه و مادرش نگاه کرد و گفت: اشتباه می کند می خواهد گناه دستگیر شدن ابوراجح را به گردن من بیندازد.
ریحانه، پشت له در خانه، ایستاد و با ناباوری گفت: حرف بزن مسرور.
مسرور نیم خیز شد و گفت: بد کردم که دستگیر شدن پدرتان را به شما خبر دادم؟ کسی مثل من با دارالحکومه چه کار دارد؟
او را سر جایش نشاندم و گفتم: رشید پسر وزیر، برای من کاملا” توضیح داد که کسی مثل تو با دارالحکومه چه کار می تواند داشته باشد.
رو به ریحانه و مادرش گفتم: من باید بروم و خبری از ابوراجح به دست بیاورم اما قبل از آن باید توطئه و خیانت مسرور را برایتان فاش کنم.
همه آنچه را که آن روز در دارالحکومه اتفاق افتاده بود و آنچه را از رشید شنیده بودم، برای ریحانه و مادرش نقل کردم. در پایان گفتم: اینک جان من نیز در خطر اس
ت.
پدربزرگم می خواست مرا مخفیانه از حلّه خارج کند و به کوفه نزد مادرم بفرستد. من قبول نکردم. چرا؟ چون سرنوشت ابوراجح و شما برایم مهم بود.
ریحانه به مسرور نزدیک شد و گفت: تو چقدر پست و نمک نشناس هستی! سگ های ولگرد حلّه بر تو و آن پدربزرگ گمراهت شرف دارند.
خواست خدا بود که با پای خودت به اینجا بیایی و در چاهی که کنده بودی چنین گرفتار شوی.
مادر ریحانه، در میان گریه، فریاد زد: این خائن را از خانه من بیندازید بیرون.
ریحانه مادرش را در آغوش گرفت و گفت: نه، او را باید در سرداب همین خانه زندانی کرد. اگر گزندی به پدرم برسد، خودم او را خواهم کشت.
ریحانه به سوی در سرداب که زیر ایوان بود، رفت. چفت آن را گشود و درِ کوچکش را باز کرد. مسرور را مجبور کردم برخیزد و به سوی سرداب برود.
در همان حال، کلید حمام را از جیبش بیرون کشیدم. پس از درِ سرداب، پله هایی بود که به فضایی تاریک ختم می شد. مسرور مقاومت کرد و خودش را به دیواره چاه آب چسباند.
ریحانه از میان توده ی هیزم گوشه حیاط، چوبی گره دار و چماق مانند بیرون کشید و خشمگین و غران به سوی مسرور خیز برداشت. مسرور از ترس دوید و خمیده از پله ها پایین رفت.
درِ سرداب را بستم و چفت آن را انداختم. ریحانه چوب را روی توده ی هیزم انداخت. باز اشک در چشمانش حلقه زده بود.
— همه اش تقصیر پدربزرگم بود. او مرا به این کارها مجبور کرد. بعد هم وزیر گولم زد و فریبم داد. باور کنید من ابوراجح را دوست دارم. مرا به دارالحکومه ببرید تا حقیقت را بگویم.
این صدای مسرور بود. چهره اش را از پشت پنجره کوچک، در سراشیبی سرداب دیدم. مادر ریحانه از من پرسید: حالا باید چه کار کنیم؟
گفتم: باید به جای امنی بروید. حیف که خانه ما نیز امن نیست وگرنه شما را به آنجا می بردم.
ناگهان به یاد آوردم که آنها ام حباب را دیده اند. اگر به خانه ما می رفتند، با دیدن ام حباب، به راز من پی می بردند. ریحانه طوری که مسرور نشنود، گفت: فعلا” چند روزی به خانه صفوان می رویم.
قلبم در هم فشرده شد. معلوم بود که ریحانه ه حماد فکر می کند و خانه آنها را ترجیح می دهد. ریحانه بلافاصله گفت: با بودن صفوان و پسرش، من و مادرم می توانیم آنجا راحت باشیم.
مادر ریحانه از من پرسید: شما چه می کنید؟ شما هم در خطر هستید.
ریحانه همچنان آهسته گفت: شما هم خوب مدتی مخفی شوید.
اگر جایی ندارید، همسر صفوان می تواند جایی را در همان خانه، برایتان در نظر بگیرد.
نگاهمان به هم تلاقی کرد. ریحانه نگاهش را به سوی مادرش گرداند.
گفتم: من کسی نیستم که در این شرایط ابوراجح را رها کنم و مخفی شوم.ابتدا شما را به خانه صفوان می رسانم. وقتی از طرف شما خیالم راحت شد، به سراغ او می روم.
ریحانه گفت: اگر چنین تصمیمی گرفته اید پس مواظب خودتان باشید.
گفتم: من هیچ امیدی به زندگی ندارم، برای همین از هیچ پیامدی نمی ترسم.
ریحانه اشکش را پاک کرد و گفت: از شما انتظار شنیدن چنین حرفی را ندارم. بهتر است به خدا توکل کنیم و به او امیدوار باشیم……..
#قسمت_بیست_سوم
…….. ریحانه و مادرش را به خانه صفوان رساندم. در راه با کمی فاصله از آنها حرکت کردم تا اگر با ماموران مواجه شدم، خطری متوجه ایشان نشود.
همسر صفوان از دیدن آنها خوشحال شد. وقتی با معرفی ریحانه، مرا شناخت و فهمید که من شوهر و پسرش را از سیاهچال نجات داده ام، به گرمی تشکر کرد.
او از شنیدن ماجرای دستگیری ابوراجح و در خطر قرار گرفتن ما متاثر شد و با کمال میل، یکی از دو اتاق خانه کوچکشان را در اختیار ریحانه و مادرش گذاشت.
دل بریدن از ریحانه و جدا شدن از او برایم سخت بود. نماز ظهر را آنجا خواندم. موقع خدا حافظی به ریحانه گفتم: من قوها را از حمام بر می دارم و به دیدن حاکم می روم.
خدا کند بتوانم او را ببینم. شاید به کمک قنواء بشود توطئه وزیر را خنثی کرد.
ریحانه گفت: من برای پدرم و شما دعا می کنم. شما در کودکی نیز فدا کار بودید.
شادمان از حرف ریحانه گفتم: برای من خوش بختی شما مهم است.
امیدوارم حماد و پدرش نیز به زودی آزاد شوند. هرچه پیش آمد، شما و مادرتان از خانه خارج نشوید.
— مسرور چه می شود؟
— نگران او نباشید. آن زیرزمین، هرچه باشد، بدتر از سیاهچال نیست. او دلش می خواست هم صاحب حمام شود و هم با شما ازدواج کند.
خوشحالم که دیگر امیدی به ازدواج با شما ندارد. ماجرای خیانتش را به پدربزرگم گفته ام.تا فردا همه بازار از آن با خبر خواهند شد. مسرور، در هر صورت، چاره ای ندارد جز اینکه از حلّه بگذارد و برود.
دلم می خواست در آخرین لحظه از ریحانه بپرسم که چه کسی را در خواب دیده است. قبل از آنکه حرفی بزنم، ریحانه گفت: پدرم ضعیف و لاغر و نحیف است. اگر بخواهند شکنجه اش بکنند، زود از پا در می آید.
با این حرف و دیدن دوباره ی اشک های ریحانه، از سوالم صرف نظر کردم و پس از خداحافظی از خانه بیرون آمدم. ریحانه در آستانه در قرار گرفت و گفت: امیدوارم تا ساعتی دیگر شما و پدرم باز گردید و همه این ناراحتی ها تمام شود.
گفتم: احساس می کنم اگر شما دعا کنید این گونه خواهد شد.
خواستم بروم، ولی باز لختی درنگ کردم و گفتم: این احتمال هست که دیگر یکدیگر را نبینیم. خواهش می کنم اشک هایتان را پاک کنید. دوست دارم شما را غمگین به یاد نیاورم.
ریحانه، انگار که از حرف من خنده اش گرفته باشد، لبخند زد و حتی اندکی خندید و اشک هایش را پاک کرد. چند قدم عقب عقب رفتم. در کوچه کسی نبود.
با گام هایی تند و استوار از خانه صفوان و از ریحانه فاصله گرفتم. سر کوچه، لحظه ای به عقب نگاه کردم. ریحانه هنوز در آستانه در ایستاده بود.
آهی کشیدم و وارد کوچه بعدی شدم.
شاید به سوی مرگ می رفتم، اما شاد و سبک بال بودم. چفیه ای را که همراه داشتم به سر انداختم و با یکی از دو گوشه آن، نیمی از صورتم را پوشاندم تا شناخته نشوم.
در دل خدا را شکر کردم که توانسته بودم قبل از فرا رسیدن روز جمعه، ریحانه را ببینم و با او حرف بزنم. آن موقعیت خطرناک، به من و او مجال داده بود که یکدیگر را ببینیم و مانند دوران کودکی با هم صحبت کنیم.
این دیدار و گفت و گو، بی تردید برای ریحانه عادی بود؛ ولی برای من معنایی دیگر داشت. من داشتم برای نجات ابوراجح جان خود را به خطر می انداختم. طبیعی بود که ریحانه برای من لبخند بزند و سپاس گذار باشد.
به سرعت از کوچه ها می گذشتم. هیچ کس باور نمی کرد که من آن چنان سبک بال و بی پروا به استقبال خطر می روم. به جایی می رفتم که هر کس دیگر از آنجا می گریخت.
اگر ماموران دستگیرم می کردند، امکان نداشت بتوانند مرا زودتر از آنچه خود می خواستم به دارالحکومه برسانند.
به حمام رسیدم. با عجله در را باز کردم و وارد شدم. حمام در آن سکوت غیر معمولش وهم انگیز به نظر می آمد. قوها روی دیواره حوض ایستاده بودند. جای ابوراجح و مشتری ها و زمزمه هایی که همیشه از صحن حمام به گوش می رسید خالی بود. قوها گویی منتظر من بودند کنارشان که نشستم، حرکتی نکردند. آهسته آنها را در بغل گرفتم و ایستادم.
به زحمت درِ حمام را قفل کردم و کلیدش را به پیرمرد ذغال فروش دادم. به او گفتم: کلید حمام را تنها به ابوراجح خواهی داد یا به خانواده اش.
پرسید: مسرور چه؟
گفتم: هرگز! او به ابوراجح خیانت کرد و باعث شد دستگیرش کنند.
— برای چه؟
— برای رسیدن به این حمام.
پیرمرد کلید را روی رف(طاقچه) زیر بسته ای گذاشت و گفت: مطمئن باشد رنگش را هم نخواهد دید.
به راه افتادم. با هر دست ، یکی از قوها را زیر بغل گرفته بودم. سرهای زیبا و نوک قرمزشان کنار صورتم بود. آنها با کنجکاوی به مغازه ها و رهگذران نگاه می کردند. مدتی بود که از خانه شان بیرون نیامده بودند.
خوشحال بودم که از ریحانه نپرسیده بودم چه کسی را در خواب دیده است. اگر می گفت: حماد، دیگر نمی توانستم آن سان با اطمینان به سوی دارالحکومه بروم. از ع
شق ریحانه، سرمست و بی تاب بودم.
دوست داشتم او می توانست از فراز بام ها مرا ببیند که چگونه قوها را زیر بغل زده ام و به استقبال خطر و شاید به پیشواز مرگ می روم. وقتی با آن تکه چوب به مسرور حمله برد، مسرور حق داشت که به سرداب پناه ببرد.
من هم از آن چشم های خشمگین جا خوردم.هیچ وقت ریحانه را در کودکی در آن حالت ندیده بودم. هر چند زیبایی او با هاله ای از ایمان و نجابت در هم آمیخته بود، اما در عین لطافت و مودب بودن می توانست مانند سوهان، سخت و خشن نیز باشد.
باز خدا را شکر کردم که در بهترین حالت با او روبرو شدم و خیانت مسرور را فاش ساختم و به شکلی دلخواه و با بدرقه ای گرم، از او خداحافظی کردم.
در راه دارالحکومه، چند نفر از من پرسیدند: نام این پرنده های عجیب چیست؟ آنها را می فروشی؟ از کجا گیرشان آورده ای؟
تازه دارالحکومه از میان چند نخل، در تیررس نگاهم قرار گرفته بود که با صحنه ای تکان دهنده مواجه شدم. چند مامور اسب سوار، محکومی را با طناب به دنبال خود می کشیدند.
چند مامور دیگر نیز از عقب، پیاده حرکت می کردند و با تازیانه و چماق، محکوم را می زدند.تعداد زیادی از مردم کوچه و بازار، دور محکوم را گرفته بودند.
صد قدمی با آنها فاصله داشتم. از یک نفر که از همان سو پیش می آمد، پرسیدم: چه خبر است؟
سری به تاسف تکان داد و گفت: ابوراجح حمامی است. این بار کلاغ مرگ بر سر او نشسته است.
گویی درختی بودم که ناگاه صاعقه ای بر سر او فرود آمده باشد. هاج و واج ماندم و برای چند لحظه نتوانستم حرکت کنم. به هر زحمتی که بود زبان را در دهان خشکیده ام حرکت دادم و پرسیدم: ابوراجح! می خواهند با او چه کنند؟
گفت: می برند او را در شهر بچرخانند و در میدان سر از تنش جدا کنند
باورکردنی نبود.وچه زود محاکمه اش کرده و دستور داده بودند که حکم اجرا شود! مشخص بود که قبل از محاکمه، او را محکوم کرده بودند. تازیانه ها و چماق ها بالا می رفتند و پایین می آمدند. پرسیدم: گناهش چیست؟
گفت: می گویند صحابه پیامبر(ص) را دشنام داده و لعنت کرده است. چیزهای دیگری مثل جاسوسی و توطئه برای کشتن حاکم نیز به او نسبت داده اند.
با پاهای لرزان و چشم های خیره به سوی آن جمعیت پیش رفتم. یکی از سواران که دهان گشادی داشت، پیشاپیش همه، شمشیرش را در هوا تاب می داد و فریاد می زد: این است سرنوشت کافران و منافقانی که گرگ هایی هستند در لباس میش.
عاقبت دشمنان دین و حکومت و صحابه پیامبر(ص) همین است که می بینید. رافضی های( مخالفان شیعیان، شیعیان را رافضی می خوانند) متعصب و کوردل ببینند و عبرت بگیرند.
به دایره ی جمعیت که رسیدم ایستادم.
اسب سوارها از کنارم گذشتند. یکی از آنها طنابی به برآمدگی زین اسبش بسته بود و به کمک دست، آن را می کشید. دنباله طناب به دور دست های لاغر ابوراجح بسته شده بود. اگر آن مرد نگفته بود که ابوراجح است نمی توانستم بشناسمش. چند جای سرش شکسته بود.
لخته های خون، سر و صورتش را پوشانده بود. ریسمانی از مو از دماغش گذرانده بودند. این ریسمان به طناب وصل بود. از دندانهای بلند ابوراجح خبری نبود. همه را با ضربات چماق شکسته بودند.
از دهانش زنجیری بلند آویزان بود. زبان او را سوراخ کرده و جوالدوزی (نوعی سوزن بزرگ که با آن کیسه می دوختند) از آن گذرانده بودند. معلوم بود که اولین حلقه زنجیر را از همان جوالدوز گذرانده اند.
خون از زبان و دهان و لب های ورم کرده ابوراجح
جاری بود و از پایین زنجیر قطره قطره می چکید. زنجیری هم به دست ها و پاها و گردن او چفت شده بود. مردم از آن همه خشونت و بی رحمی؟ مات و مبهوت مانده بودند. چفیه را در مقابل ابوراجح از صورتم کنار زدم. وقتی نگاه خسته و دردمند ابوراجح به من و قوها افتاد، ایستاد. ماموران خشنی که پشت سر او بودند، بی درنگ ضربه های کوبنده و برنده چماق و تازیانه را بر شانه ها و پشتش فرو آوردند.
ابوراجح که دیگر رمقی نداشت، چشم ها را رو به آسمان بست و مانند درختی که فرو افتد، با صورت نقش بر زمین شد.پشت لباسش پاره پاره شده بود و بر اثر ضربه های تازیانه، خون تازه، چون قطره های درخشان شبنم، می جوشید.
تا اسب بایستد، ابوراجح چند قدمی با صورت روی زمین کشیده شد. قوها را به یکی دادم و با کمک چند نفر دیگر او را بلند کردیم تا سر پا بایستد. صورتش پوشیده از خاک و خون بود. از فرصت استفاده کردم و آهسته بیخ گوشش گفتم: همسر و دخترت در امان هستند.
به زحمت چشم های خاک آلودش را گشود و به من نگاه کرد. یک دنیا محبت و دوستی در آنها موج می زد.در چشم هایش هیچ ترس و وحشتی دیده نمی شد. اسب به حرکت درآمد و ابوراجح را کشید و با خود برد.
ماموران پیاده، مرا با چند ضربه تازیانه از ابوراجح دور کردند. صورتم را پوشاندم. قوها را پس گرفتم و ایستادم تا جمعیت از اطرافم گذشتند و به راهشان ادامه دادند. یکی گفت: این بیچاره به میدان نرسیده خواهد مرد.
دیگری گفت: آن وقت ز
حمت جلاد کمتر خواهد شد.
از بی اعتباری دنیا در حیرت فرو رفته بودم. ابوراجح آن روز صبح،بی خبر از همه چیز و هر جا، در حمامش مشغول کار بود و اینک در این وضعیت اسفبار و باورنکردنی به سر می برد و تا مرگ فاصله ای نداشت.
به همسرش و ریحانه اندیشیدم که در گوشه ای از شهر، درخانه ای پناه گرفته و از آنچه بر سر آن مرد بی گناه و مظلوم می آمد، بی خبر بودند. جای شکرش باقی بود که آنها نبودند و آن صحنه رقت بار و وحشت انگیز را نمی دیدند.
نمی دانستم ابوراجح با دیدن من و قوهایش چه فکری کرده بود. آیا در دارالحکومه به خیانت مسرور پی برده بود؟ آیا با نگاهش می خواست به من بگوید که فرار کنم و از آنجا دور شوم؟
دیگر از آن اراده و اطمینان پیشین در من خبری نبود. قصد کرده بودم به نزد حاکم بروم تا جان ابوراجح را نجات دهم؛ اما اکنون دیگر کار از کار گذشته بود. ابوراجح اگر اعدام هم نمی شد، با مرگ فاصله ای نداشت. بهترین کار آن بود که با ریحانه و مادرش به کوفه فرار می کردیم. به این ترتیب حداقل ما نجات می یافتیم و خیال پدربزرگ از جانب من راحت می شد. آیا از دیدن ابوراجح در آن حالت حزن انگیز، متزلزل شده بودم؟ کسی در درونم فریاد می کشید:《 نه، تو هرگز نمی توانی ابوراجح را در این حالت رها کنی و به فکر فرار و نجات جان خودت باشی.》
ریحانه گفته بود: 《 بهتر است به خدا توکل کنیم و به او امیدوار باشیم.》گفته بود مرا دعا می کند. باید به خاطر او و پدرش تلاش خودم را می کردم. در آن شرایط، بازگشتن به سوی ریحانه، جز اندوه و خجالت، چیزی عایدم نمی کرد.
نمی دانم چه شد که ناگاه به یاد《او》 افتادم. همان که اسماعیل هرقلی را شفا داده بود و ابوراجح و شیعیان به او عشق می ورزیدند. خطاب به او گفتم: اگر آن گونه که شیعیان اعتقاد دارند تو زنده ای و صدایم را می توانی بشنوی، از خدا بخواه باریم کند.
دوباره گرمی عزم و آراده در رگ هایم به حرکت درآمد. آخرین نگاه را به جمعیتی که همچنان در لا به لای نخل ها دور می شدند، انداختم و به سوی دارالحکومه به راه افتادم……………
ادامه دارد
Nazkhaatoon.ir
برای “آدمها”