رمان آنلاین نسل سوخته براساس داستان واقعی ( مهران ) قسمت۱۲۱تا۱۲۵
سرگذشت واقعی
نویسنده : شهید سیدطاها ایمانی
?قسمت صد و بیست و یکم?
ژست یک قهرمان
هر چند بعد از جمله محکمی که به سعید گفتم، جسارتش بیشتر شد، اما بدجور ترسیده بود. توی صحبت ها معلوم شد که بعد از اینکه مار رو خریده، برده مدرسه و چند تا از همکلاسی هاش هم توی ذوق و حال #جوانی، پاشون رو گذاشتن جای پای سعید و شیر شدن که اون ها هم مار بخرن و ترسش از همین بود.
عبداللهی، افسر پرونده خیلی قشنگ با مورد سعید برخورد کرد و انصافا شنیدن اون حرف ها و نصیحت ها براش لازم بود.
سعید هم که فهمید باهاش کاری ندارن، آروم تر شده بود. اما وقتی ازش خواستن کمک شون بده تا طرف رو گیر بندازن، دوباره چهره رنگ پریده اش دیدنی شده بود.
– مهران اگه درگیری بشه چی؟ تیراندازی بشه چی؟
به زحمت جلوی خنده ام رو گرفتم.
ـ وقتی بهت میگم اینقدر فیلم جنایی و آدم کشی نگاه نکن، واسه همین چیزهاست. از یه طرف، جو می گیرتت واسه ملت شاخ و شونه می کشی، از یه طرف، این طوری رنگت می پره.
قرار شد، سعید واسطه بشه و یکی از سربازهای #کلانتری ، به اسم همکلاسی سعید و خریدار جلو بیاد. منم باهاشون رفتم.
پلیس ها تا ریختن طرف رو بگیرن، سعید مثل فشنگ در رفت.
آقای عبداللهی که ازش تشکر کرد. با اون قیافه ترسیده اش، ژست #قهرمان ها رو به خودش گرفته بود و تعارف تکه پاره می کرد:
ـ کاری نکردم، همه ما در قبال جامعه مسئولیم و …
من و آقای عبداللهی به زحمت جلوی خنده مون رو گرفته بودیم. آخر خنده اش ترکید و زد روی شونه سعید
ـ خیلی کار خوبی می کنی، با همین روحیه درس بخون. دیگه از این کارها نکن، قدر داداشت رو هم بدون.
از ما که دور شد، خنده منم ترکید? – تیکه آخرش از همه مهمتر بود، قدر داداشت رو بدون.
با حالت خاصی بهم نگاه کرد
– روانی، یه #سوسک رو درخته، به اونم بخند.
? .
.
?قسمت صد و بیست و دوم?
فیل و پیری
خسته از #دانشگاه برگشته بودم. در رو که باز کردم، یه نفر با صدای مضطرب و ناراحت صدام کرد.
ـ آقا مهران
برگشتم سمتش، انسیه خانم بود. با حالت بهم ریخته و آشفته
– مادرت خونه نیست؟
ـ نه، دادگاه داشتن
بیشتر از قبل بهم ریخت.
ـ چی شده؟ کمکی از دست من برمیاد؟
سرش رو انداخت پایین
ـ هیچی
و رفت … متعجب، چند لحظه ایستادم. شاید پشیمون بشه برگرده و حرفش رو بزنه. اما بی توقف دور شد.
رفتم داخل، سعید چند تا از هم کلاسی هاش رو دعوت کرده بود، داشتن دور هم فیلم نگاه می کردن. دوست هاش که بهم سلام کردن تازه متوجه من شد، سرش رو آورد بالا و نگاهی بهم کرد.
– چیه قیافه ات شبیه علامت سوال شده؟
نشستم کنارشون و یه مشت تخمه برداشتم.
ـ هیچی دم در انسیه خانم رو دیدم. خیلی بهم ریخته بود، چیزی نگفت و رفت. نگرانش شدم.
با حالت خاصی زل زد بهم
ـ تو هم که نگران هر احمق بیشعوری که رسید بشو.
و بعد دوباره زل به صفحه تلویزیون
ـ حقشه بلایی که سرش اومده، با اون مازیار جونش – برای مازیار اتفاقی افتاده؟
ـ نه، شوهرش می خواد دوباره ازدواج کنه. مردک سر پیری، فیلش یاد هندستون کرده.
و بعد دوباره با حالت خاصی بهم نگاه کرد، چشم هاش برق می زد.
– دختره هم سن و سال توئه، از اون #شارلاتان هاست. دست مریم رو از پشت بسته
? .
?قسمت صد و بیست و سوم?
عشق پیری
با چنان وجدی حرف می زد که حد نداشت.
ـ با این سنش، تازه هنوز حتی عقد هم نکردن،
اومد در خونه انسیه خانم، داد و بیداد که از زندگی من برو بیرون. خبرش تو کل محل پیچیده.
باورم نمی شد.
ـ اون که شوهرش خیلی مرد خانواده بود و بهشون می رسید.
– #عشق_پیری گر بجنبد میشه حال و روز
اون ها.
بقیه مشت تخمه رو خالی کردم توی ظرف
ـ حالا تو چرا اینقدر ذوق می کنی؟ مصیبت مردم خندیدن نداره.
ـ حقش بود زنکه، اون سری برگشته به من میگه:
صداش رو نازک کرد
– داداشت که هیچ گلی به سر شما نزد. ببینم تو سال دیگه، پات رو میزاری جای پای مازیار ما، یا داداش مهرانت؟ دختر من که از الان داره برای کنکور می خونه.
دستش رو دوباره برد توی ظرف تخمه
ـ خودش و دخترش فدام شن. حالا ببینم دخترش توی این شرایط، چه می خواد بخوره. مازیار جونش که حاضر نشد حتی یه سر از تهران پاشه بیاد اینجا.
ـ ماشاء الله آمار کل محل رو هم که داری.
این رو گفتم و با ناراحتی رفتم توی اتاق. دلم براشون می سوخت. من بهتر از هر کسی می فهمیدم توی چه شرایط وحشتناکی قرار دارن. فردا رفتم دنبال یه وکیل، انسیه خانم کسی رو نداشت که کمکش کنه.
اما چیزی رو که اون موقع متوجه نشدم حقیقتی بود که کم کم حواسم بهش جمع شد. اوایل باورش سخت بود، حتی با وجود اینکه به چشم می دیدم.
خدا، روی من، غیرت داشت. محال بود آزاری، بی جواب بمونه. قبل از اون، هرگز صفات قهریه خدا رو ندیده بودم.
☺️ .
?قسمت صد و بیست و چهارم?
ریش سفیدها
براشون یه وکیل خوب پیدا کردم. اما حقیقتا دلم می خواست زندگی شون رو برگردونم. برای همین پیش از هر چیزی، چند نفر دیگه رو هم راه انداختم و رفتیم سراغ شوهر انسیه خانم. از هر دری وارد شدیم فایده نداشت.
ـ این چیزی نیست که بشه درستش کرد. خسته شدم از دست این زن، با همه چیزش ساختم. به خودشم گفتم، می خواستم بعد از عروس شدن دخترم طلاقش بدم. اما دیگه نمی کشم، یهو بریدم.
با ناراحتی سرم رو انداختم پایین.? ـ بعد از این همه سال زندگی مشترک؟ مگه شما نمی گید بچه هاتون رو دوست دارید و به خاطر اون ها تحملش کردید.
ـ نمی دونم چی شد. یهو به خودم اومدم و سر از اینجا در آورده بودم. اصلا هم پشیمون نیستم، دو تا شون اخلاق ندارن. حداقل این یکی پاچه مردم رو می گیره، نه مال من رو که خسته از سر کار برمی گردم باید نق نق هم گوش کنم.
از هر دری وارد می شدیم فایده نداشت. دست از پا درازتر اومدیم بیرون، چند لحظه همون جا ایستادم.
– خدایا ! اگر به خاطر دل من بود، به حرمت تو همین جا همه شون رو بخشیدم.
خلاصه خلاص…
امتحانات پایانی ترم اول
پس فردا یه امتحان داشتم. از سر و صدای سعید، یه دونه گوشی مخصوص مته کارها، از ابزار فروشی خریده بودم.
روی گوشم، غرق مطالعه که مادرم آروم زد روی شونه ام. سریع گوشی رو برداشتم.
– تلفن کارت داره، انسیه خانمه
از جا بلند شدم. – خدایا به امید تو
دلم با جواب دادن نبود. توی ایام امتحان، با هزار جور فشار ذهنی مختلف.
اما گوشی رو که برداشتم، صداش شادتر از همیشه بود.
ـ شرمنده مهران جان، مادرت گفت امتحان داری ، اما باید خودم شخصا ازت تشکر می کردم. نمی دونم چی شد یهو دلش رحم اومد و از خر شیطون اومد پایین. امروز اومد محضر و خونه رو زد به نام من، #مهریه ام رو هم داد. خرجیه بچه ها رو هم بیشتر از چیزی که دادگاه تعیین کرده بود قبول کرد. این زندگی دیگه برگشتی نداره، اما یه دنیا ممنونم، همه اش از زحمات تو بود.
دستم روی هوا خشک شد.
یاد اون شب افتادم: “خدایا به خودت بخشیدم”
صدام از ته چاه در می اومد.
– نه انسیه خانم، من کاری نکردم. اونی که باید ازش تشکر کنید، من نیستم.
☺️ .
.
?قسمت صد و بیست و پنجم?
قسم به رحمت تو
طول کشید تا باور کنم. اما چطور می شد این همه همخوانی و نشانه اتفاقی باشه؟ به حدی سریع، تاوان دل سوخته یا ناراحت کردنم رو می دادند، که از دل خودم ترسیدم. کافی بود فراموش کنم بگم:
ـ خدایا ! به رحمت و بخشش تو بخشیدم.
یا به دلم سنگین بیاد و نتونم این جمله رو بگم.
خیلی زود، شاهد بلایی می شدم که بر سرشون فرود می اومد. بلایی که فقط کافی بود توی دلم بگم:
ـ خدایا ! اگه تاوان دل شکسته منه، حلالش کردم.
و همه چیز تمام می شد.
خدا به حدی حواسش به من بود که تمام دردی رو که از درون حس می کردم و جگرم رو آتش زده بود، ناپدید شد.
وجود و حضورش، سرپرستی و مراقبتش از من برام از همیشه قابل لمس تر شده بود، و بخشیدن به حدی برام راحت شده بود که بدون هیچ سختی ای می بخشیدم.
ـ خدایا ! من محبت و لطف رو از تو دیدم و یاد گرفتم. #حضرت_علی گفته: ” تو خدایی هستی که اگر عهد و قسمت نبود، که ظالم و مظلوم در یک طبقه قرار نگیرن، هرگز احدی رو عذاب و مجازات نمی کردی. تو خدایی هستی که رحمت و لطفت، بر خشم و غضبت غلبه داره.”
نمی خوام به خاطر من، مخلوق و بنده ات رو مجازات کنی. من بخشیدم، همه رو به خودت بخشیدم، حتی پدرم رو. که تو و بودنت، برای من کفایت می کنه.
و بخشیدن به رسمی از زندگی تبدیل شد. دلم رو با همه صاف کردم. از دید من، این هم امتحان الهی بود.
امتحانی که تا امروز ادامه داره و نبرد با خودت، سخت ترین لحظاته. اون لحظاتی که شیطان با تمام قدرت به سراغت میاد و روی دل سوخته ات نمک می پاشه.
ـ ولش کن، حقشه، نبخش. بزار طعم گناهش رو توی همین دنیا بچشه. بزار به خاطر کاری که کرده زجر بکشه، تا حساب کار دستش بیاد. حالا که خدا این قدرت رو بهت داده، تو هم ازش انتقام بگیر.
و هر بار، با بزرگ تر شدن مشکلات و له شدن زیر حق و ناحق کردن انسان ها، فشار شیطان هم چند برابر می شد. فشاری که هرگز در برابرش تنها نبودم.
و خدایی استاد من بود، که رحمتش بر غضبش، غلبه داشت.
خدایی که شرم توبه کننده رو می بخشه و چشمش رو روی همه ناسپاسی ها و نامردمی ها می بنده. خدایی که عاشقانه تک تک بنده هاش رو دوست داره. حتی قبل از اینکه تو به محبتش فکر کنی
☺️ .
.
ادامه_دارد
برای “آدمها”