رمان آنلاین بی تو هرگز بر اساس داستان واقعی (سید علی حسینی)قسمت ۳۶تا۴۰
بی تو هرگز
نویسنده:سید طاها ایمانی
قسمت سی و شش : اشباح سیاه
حالم خراب بود … می رفتم توی آشپزخونه … بدون اینکه بفهمم ساعت ها فقط به در و دیوار نگاه می کردم … قاطی کرده بودم … پدرم هم روی آتیش دلم نفت ریخت … برعکس همیشه، یهو بی خبر اومد دم در … بهانه اش دیدن بچه ها بود … اما چشمش توی خونه می چرخید … تا نزدیک شام هم خونه ما موند … آخر صداش در اومد … – این شوهر بی مبالات تو … هیچ وقت خونه نیست …
.
به زحمت بغضم رو کنترل کردم … – برگشته جبهه …
.
حالتش عوض شد … سریع بلند شد کتش رو پوشید که بره… دنبالش تا پای در رفتم اصرار کنم برای شام بمونه … چهره اش خیلی توی هم بود … یه لحظه توی طاق در ایستاد … – اگر تلفنی باهاش حرف زدی … بگو بابام گفت … حلالم کن بچه سید … خیلی بهت بد کردم …
.
دیگه رسما داشتم دیوونه می شدم … شدم اسپند روی آتیش … شب از شدت فشار عصبی خوابم نمی برد … اون خواب عجیب هم کار خودش رو کرد … خواب دیدم موجودات سیاه شبح مانند، ریخته بودن سر علی … هر کدوم یه تیکه از بدنش رو می کند و می برد … از خواب که بلند شدم، صبح اول وقت … سه قلوها و دخترها رو برداشتم و رفتم در خونه مون … بابام هنوز خونه بود … مادرم از حال بهم ریخته من بدجور نگران شد … بچه ها رو گذاشتم اونجا … حالم طبیعی نبود … چرخیدم سمت پدرم… – باید برم … امانتی های سید … همه شون بچه سید …
.
و سریع و بی خداحافظی چرخیدم سمت در … مادرم دنبالم دوید و چادرم رو کشید … – چه کار می کنی هانیه؟ … چت شده؟ …
.
نفس برای حرف زدن نداشتم … برای اولین بار توی کل عمرم… پدرم پشتم ایستاد … اومد جلو و من رو از توی دست مادرم کشید بیرون … . – برو … و من رفتم …
قسمت سی و هفتم: بیت المال
.
.
احدی حریف من نبود…
گفتم یا مرگ یا علی…
به هر قیمتی باید برم جلو …
دیگه عقلم کار نمی کرد…
با مجوز بیمارستان صحرایی خودم رو رسوندم اونجا…
اما اجازه ندادن جلوتر برم. .
.
دو هفته از رسیدنم می گذشت، هنوز موفق نشده بودم علی رو ببینم که آماده باش دادن… .
.
آتیش روی خط سنگین شده بود…
جاده هم زیر آتیش…
به حدی فشار سنگین بود که هیچ نیرویی برای پشتیبانی نمی تونست به خط برسه…
توپخونه خودی هم حریف نمی شد…
.
حدس زده بودن کار یه دیدبانه و داره گرا میده!
چند نفر رو فرستادن شکارش اما هیچ کدوم برنگشتن.
علی و بقیه زیر آتیش سنگین دشمن بدون پشتیبانی گیر کرده بودن…
ارتباط بی سیم هم قطع شده بود… .
.
دو روز تحمل کردم، دیگه نمی تونستم…
اگر زنده پرتم می کردن وسط آتیش، تحملش برام راحت تر بود…
ذکرم شده بود، علی علی…
خواب و خوراک نداشتم…
طاقتم طاق شد، رفتم کلید آمبولانس رو برداشتم…
.
یکی از بچه های سپاه فهمید، دوید دنبالم …
.
– خواهر … خواهر …
جواب ندادم …
– پرستار … با توام پرستار…
.
دوید جلوی آمبولانس و کوبید روی شیشه، با عصبانیت داد زد:
.
– کجا همین طوری سرت رو انداختی پایین؟
فکر کردی اون جلو دارن حلوا پخش می کنن؟
.
رسما قاطی کردم
.
– آره … دارن حلوا پخش می کنن
حلوای شهدا رو…
به اون که نرسیدم، می خوام برم حلوا خورون مجروح ها…
.
– فکر کردی کسی اونجا زنده مونده؟
توی جاده جز لاشه سوخته ماشین ها و جنازه سوخته بچه ها هیچی نیست…
.
بغض گلوش رو گرفت… به جاده نرسیده می زننت، این ماشین هم بیت الماله…
زیر این آتیش نمیشه رفت…
ملائک هم برن اون طرف، توی این آتیش سالم نمیرسن…
.
– بیت المال، اون بچه های تکه تکه شده ان … من هم ملک نیستم، من کسیم که ملائک جلوش زانو زدن…
.
.
و پام رو گذاشتم روی گاز، دیگه هیچی برام مهم نبود …
حتی جون خودم …
قسمت سی و هشتم: و جعلنا .
و جعلنا خوندم…
پام تا ته روی پدال گاز بود…
ویراژ میدادم و می رفتم… حق با اون بود…
جاده پر بود از لاشه ماشین های سوخته…
بدن های سوخته و تکه تکه شده…
آتیش دشمن وحشتناک بود…
چنان اونجا رو شخم زده بودن که دیگه اثری از جاده نمونده بود… تازه منظورش رو می فهمیدم وقتی گفت دیگه ملائک هم جرات نزدیک شدن به خط رو ندارن…
واضح گرا می دادن…
آتیش خیلی دقیق بود…
.
.
باورم نمی شد توی اون شرایط وحشتناک رسیدم جلو… تا چشم کار می کرد شهید بود و شهید…
بعضی ها روی همدیگه افتاده بودن…
با چشم های پر اشک فقط نگاه می کردم هیچی نمی فهمیدم…
صدای سوت خمپاره ها رو نمی شنیدم…
دیگه کسی زنده نمونده که هنوز می زدن…
.
.
چند دقیقه طول کشید تا به خودم اومدم، بین جنازه شهدا دنبال علی خودم می گشتم… .
غرق در خون … تکه تکه و پاره پاره …
بعضی ها بی دست… بی پا…
بی سر…
بعضی ها با بدن های سوراخ و پهلوهای دریده…
هر تیکه از بدن یکی شون یه طرف افتاده بود …
تعبیر خوابم رو به چشم می دیدم… .
.
بالاخره پیداش کردم…
به سینه افتاده بود روی خاک…
چرخوندمش…
هنوز زنده بود…
به زحمت و بی رمق، پلک هاش حرکت می کرد…
سینه اش سوراخ سوراخ و غرق خون…
از بینی و دهنش، خون می جوشید…
با هر نفسش حباب خون می ترکید و سینه اش می پرید… .
.
چشمش که بهم افتاد، لبخند ملیحی صورتش رو پر کرد…
با اون شرایط، هنوز می خندید!
.
زمان برای من متوقف شده بود …
سرش رو چرخوند…
چشم هاش پر از اشک شد…
محو تصویری که من نمی دیدم…
لبخند عمیق و آرامی، پهنای صورتش رو پر کرد…
آرامشی که هرگز، توی اون چهره آرام ندیده بودم…
پرش های سینه اش آرام تر می شد…
آرام آرام…
آرام تر از کودکی که در آغوش پر مهر مادرش خوابیده بود …
قسمت سی و نهم: برمی گردم
.
.
وجودم آتش گرفته بود…
می سوختم و ضجه می زدم…
محکم علی رو توی بغل گرفته بودم…
صدای ناله های من بین سوت خمپاره ها گم می شد … .
.
از جا بلند شدم…
بین جنازه شهدا علی رو روی زمین می کشیدم…
بدنم قدرت و توان نداشت…
هر قدم که علی رو می کشیدم، محکم روی زمین می افتادم…
تمام دست و پام زخم شده بود …
دوباره بلند می شدم و سمت ماشین می کشیدمش…
آخرین بار که افتادم، چشمم به یه مجروح افتاد… .
.
علی رو که توی آمبولانس گذاشتم، برگشتم سراغش…
بین اون همه جنازه شهید، هنوز یه عده باقی مونده بودن…
هیچ کدوم قادر به حرکت نبودن ، تا حرکت شون می دادم ناله درد، فضا رو پر می کرد…
.
.
دیگه جا نبود … مجروح ها رو روی همدیگه می گذاشتم…
با این امید که با اون وضع فقط تا بیمارستان زنده بمونن و زیر هم، خفه نشن …
نفس کشیدن با جراحت و خونریزی اون هم وقتی یکی دیگه هم روی تو افتاده باشه…
.
. آمبولانس دیگه جا نداشت…
چند لحظه کوتاه، ایستادم و محو علی شدم …
کشیدمش بیرون از آمبولانس، پیشونیش رو بوسیدم…
.
– برمی گردم علی جان … برمی گردم دنبالت …
.
.
و آخرین مجروح رو گذاشتم توی آمبولانس…
قسمت چهلم: خون و ناموس .
آتیش برگشت سنگین تر بود…
فقط معجزه مستقیم خدا ما رو تا بیمارستان سالم رسوند…
از ماشین پریدم پایین و دویدم توی بیمارستان تا کمک…..
.
بیمارستان خالی شده بود…
فقط چند تا مجروح با همون برادر سپاهی اونجا بودن…
تا چشمش بهم افتاد با تعجب از جا پرید… باورش نمی شد من رو زنده می دید…
.
.
مات و مبهوت بودم…
.
– بقیه کجان؟
آمبولانس پر از مجروحه، باید خالی شون کنیم دوباره برگردم خط… .
به زحمت بغضش رو کنترل کرد …
.
– دیگه خطی نیست خواهرم…
خط سقوط کرد…
الان اونجا دست دشمنه…
.
یهو حالتش جدی شد…
شما هم هر چه سریع تر سوار آمبولانس شو برو عقب،فاصله شون تا اینجا زیاد نیست… بیمارستان رو تخلیه کردن، اینجا هم تا چند دقیقه دیگه سقوط می کنه… .
.
یهو به خودم اومدم …
– علی… علی هنوز اونجاست… .
و دویدم سمت ماشین…
دوید سمتم و درحالی که فریاد می زد، روپوشم رو چنگ زد…
.
– می فهمی داری چه کار می کنی؟ بهت میگم خط سقوط کرده…
.
.
هنوز تو شوک بودم…
رفت سمت آمبولانس و در عقب رو باز کرد…
جا خورد … سرش رو انداخت پایین و مکث کوتاهی کرد…
.
– خواهرم سوار شو و سریع تر برو عقب…
اگر هنوز اینجا سقوط نکرده بود، بگو هنوز توی بیمارستان مجروح مونده، بیان دنبال مون،من اینجا، پیششون می مونم…
.
.
سوت خمپاره ها به بیمارستان نزدیک تر می شد…
سرچرخوند و نگاهی به اطراف کرد …
.
– بسم الله خواهرم… معطل نشو…برو تا دیر نشده…
.
سریع سوار آمبولانس شدم… هنوز حال خودم رو نمی فهمیدم…
.
– مجروح ها رو که پیاده کنم سریع برمی گردم دنبالتون…
.
اومد سمتم و در رو نگهداشت … .
– شما نه! اگر همه مون هم اینجا کشته بشیم، ارزش گیر افتادن و اسارت ناموس مسلمان دست اون بعثی های از خدا بی خبر رو نداره…
جون میدیم، ناموس مون رو نه!
.
یا علی گفت و در رو بست…
با رسیدن من به عقب، خبر سقوط بیمارستان هم رسید…
#ادامه_دارد
برای “آدمها”